அப்போது எனக்கு 18 வயது முடிந்து 19 தொடங்கியிருந்தது. என் அப்பா, அம்மாவுடன் நானும் காரில் சென்னைக்கு எங்கள் உறவினர்களுடன் புதுவருடம் கொண்டாடுவதற்காக போயிருந்தேன். புத்தாண்டு கொண்டாட்டமெல்லாம் குதூகலமாக முடிந்து, எங்கள்

டெலிபோன் மணி அடித்தது. “ஹலோ, சீதா பேசறேன், உங்களுக்கு யாரு வேணும்?” என்றதும், மறுமுனையில் “ஹேய் சீதா, நான்தாண்டி கீதா பேசறேன். சாயங்காலம் கல்யாணத்துக்குப் போகணும், வீட்டில் யாருமே ல்லை, அதான்

ஹாய் என் பேரு விஜய் ,என் குடும்பம் சென்னையில் வாழும் குடும்பம். என் குடும்பத்துல அஞ்சு பேருங்க, அப்பா ரகுராம் , அம்மா மீரா ரகுராம் , அக்கா உமா ,

நான் டுபாயில் என் மனைவி சுமிதாவுடன் இருக்கிறேன். எங்களுக்க கல்யாணமாகி இரண்டு வருடம் இருக்கும். அவளது அழகில் மயங்கித் தான் அவளைத் திருமணம் செய்து கொண்டேன். நாங்கள் ஒரு வாரத்தில் குறைந்தது

கையிலே அக்காவின் குழந்தையின் பேபி ஒயில் போத்தலை எடுத்தபடியே தனது அறைக்குள்ளே நுழைந்தாள் சுந்தரி. அதை மேசையிலே வைத்தபடியே தனது கதவுக்கு தாள்பாள் போட்டுவிட்டு தனது ஜன்னலையும் சாத்தினாள் அவள். அவள்

வினோத் தட்டில் இருந்த ஒரு வாழைப்பழத்தை எடுத்து வந்ததும், வெறும் ஜாக்கெட் மட்டும் அணிந்து மெத்தையில் படுத்துக் கிடந்த ஷோபனா “என்ன பசிக்குதா?” என்றாள் “ம்….எனக்கில்லை…..உங்க தங்கச்சி குட்டி ஷோபனாவுக்கு!”

ஆள் நடமாட்டமேயில்லை! அது சரி! மண்டை பிளக்கும் சென்னை K.k. நகர் வெய்யிலில் இந்த பார்க்கிற்கு யார் வரப்போகிறார்கள். அவர்களுக்கு என்ன தலையெழுத்தா! கை கடிகாரத்தை பார்த்தேன் … மணி 3.45.