நாங்க புதுசா கட்டிக்கிட்ட ஜோடிதானுங்க 13

ரெயில் ஊருக்கு வந்து சேர்ந்தது. அனைவரும் சூட்கேஸ் எல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு இறங்கினர்.
பல்லவி : உங்க ஊர் ஜிலு ஜிலு சூப்பரா இருக்கு கிஷோர்.
அருண் : ஆமா டா. ஹனிமூன் கு செம்ம பிளேஸ்.
( ஐந்து பேரும் கட்டிக்கொண்டனர்)

பெண் : வாங்க வாங்க. இப்போ தான் வந்தீங்களா?
(அனைவரும் விலகி யார் என்று பார்த்தனர். ஒரு அஞ்சே முக்கால் அடி உயர நாட்டு ஓடம்புக்காரி நின்றாள்)
கிஷோர் : ஆமா அண்ணி. ரெயில் இப்போ தான் போச்சு. எப்படி இருக்கீங்க.
பெண் : நான் நல்லா இருக்கேன் கொழுந்தனாரே.

கிஷோர் : இவங்க என் மதினி. யாழினி யோட அக்கா.
பெண் : என் பேர் காமினி. உங்க பேர் லாம் என்ன?
அருண் : ஹாய் காமினி என் பேர் அருண்.
(காமினி முகம் மாறியது)

கிஷோர் : அண்ணி நீங்க போங்க வீட்டுக்கு வந்து எல்லாரும் பேசுவாங்க.
காமினி : அப்படியா சரிங்க. (வேலைக்காரன் சூட் கேஸ்களை வாங்கி கொண்டான். காமினி முன்னே சென்றாள்)

கிஷோர் : (சத்தமில்லாமல்) டேய் நல்லா கேட்டுக்கோங்க. இது சென்னை இல்ல. கிராமம். இங்க யாரும் யாரையும் பேர் சொல்லி கூப்பிட மாட்டாங்க. உறவுமுறை தான். இல்லைனா வாங்க பொங்க நு பேசுவாங்க சரியா.

அருண் : ஐயோ. நேரயா கத்துக்கணும் போலயே.
கிஷோர் : அது மட்டும் இல்ல. உங்க 2 பேருக்கும் கல்யாணம் ஆகிடுச்சுனு சொல்லி இருக்கேன்.
ஹரிணி : இதெல்லாம் எங்க கிட்ட சொல்லவே இல்லை

கிஷோர் : இதெல்லாம் சொல்லுற நிலமைலயா நைட் இருந்தீங்க.
பல்லவி : சரி அத விடு. இப்போ சொல்லு.
கிஷோர் : என் கூட 2 கல்யாணம் ஆன ஜோடி வராங்க னு சொல்லி இருக்கேன்.
சுந்தர் : சரி எல்லாரும் கொஞ்சம் பார்த்து நடந்துக்கங்க.
காமினி : கொழுந்தனாறே…

(கிஷோர் காமினி பக்கம் சென்று 2 பேரும் குசு குசு வென்று பேசினர்)
கிஷோர் : (மீண்டும் இவங்க கிட்ட வந்து) இப்போவே ஆரம்பிச்சுட்டாங்க.
பல்லவி : என்னடா சொன்னாங்க?
கிஷோர் : நீங்க எல்லாம் ஏன் சாரி கட்டலைநு கேக்குறாங்க.
ஹரிணி : ஐயோ நான் ஒரே ஒரு சாரி தான் எடுத்துட்டு வந்து இருக்கேன்.
சுந்தர் : சரி விடு போகும்போது புதுசா எடுத்துட்டு போலாம்.

( காமினி பின்னே சென்று கொண்டு இருந்தனர். அருண் காமினி குண்டியை உற்று பார்த்து கொண்டே வந்தான்)
பல்லவி : (கோவமாக அருண் தலையில் தட்டி) டேய் எங்க பாக்குற. விட்டா கடிச்சு தின்றுவ போல.
அருண் : சாரி சாரி

சுந்தர் : வளைவு நெளிவு பக்காவா இருந்தா பசங்க பாக்க தான் செய்வாங்க.
ஹரிணி : சீ உங்க புத்தி மட்டும் மாறாது ல?
பல்லவி : ஆமா ஹரிணி. கூட பொண்டாட்டிங்கள வெச்சுட்டு என்ன பேச்சு பேசுறாங்க பாரு.
அருண் : கொச்சிக்காத டீ பட்டு குட்டி.

(அருண் பல்லவி வாயோடு வாய் வைத்து உறிஞ்சினான். காமினி எதேச்சையாக திரும்ப நன்றாக பார்த்து விட்டாள். அதை கண்டதும் இருவரும் விலகி கொண்டனர்)

காமினி : ஒரு நிமிஷம் நில்லுங்க. இங்க பாருங்க. இது கிராமம். உங்க சிட்டி கிடையாது. உங்க அணியோனியம் எல்லாம் உங்களோட தனி ரூம் ல வச்சுக்கோங்க. புருசன் பொண்டாட்டி விஷயம் லாம் 4 சேவுத்துக்கு உள்ள தான் இருக்கனும். சொல்லி புரிய வைப்பது உங்க பொறுப்பு.
கிஷோர் : மண்ணிச்சிருங்க அண்ணி.

(அவங்க முன்னே சென்றதும்) டேய் இப்போ தான சொன்னேன். அதுக்குள்ள ஏண்டா?
அருண் : சாரி டா.
கிஷோர் : இனி அவங்கள பொறுத்த வர நீங்க ரெண்டு பேரு தான் ஹஸ்பண்ட் வைஃப். அதே மாதிரி சுந்தர் ஹரிணி நீங்க ரெண்டு பேரும் தான் ஜோடி. மறந்து மாத்தி சொல்லிராந்தீங்க.
அருண் : அவங்களுக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சா.

கிஷோர் : அக்காக்கு கல்யாணம் பண்ணாம எப்படி டா தங்கச்சிக்கு பண்ணுவாங்க. அவங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி 7 வருசம் ஆச்சு. ரெண்டு வயசுல ஒரு கொழந்தை இருக்கு.

(வீட்டை வந்து சேர்ந்தனர். நல்ல பெரிய வீடு. வீட்டை கல்யாணத்துக்கு ரெடி பண்ணி வைத்து இருந்தனர். யாரடி நீ மோகினி படத்தில் வருவது போல் அங்கு நிறைய பேர் இருந்தனர். காமினி நேராக கிஷோர் அம்மாவிடம் சென்று அனைவரையும் அறிமுக படுத்தினாள்)
( அப்போது காமினி அருகே இருந்ததால், வேறு வழி இல்லாமல் அருண் பல்லவி ஒரு ஜோடியாகவும் கிஷோர் ஹரிணி ஒரு ஜோடியாகவும் அறிமுகம் ஆகி கொண்டனர்)

கிஷோர் அம்மா : நீ எனக்கு மாத்தி சொன்ன மாதிரி ஞாபகம் கிஷோர் கண்ணா.
கிஷோர் : நீங்க மறந்திருபீங்க மா. இவங்க ரெண்டு பேரு தான் ஜோடி
காமினி : ஆமா அத்தை. எனக்கு நல்லா தெரியும் (அவர்களை பார்த்து முறைத்த படியே சொன்னாள்)
கிஷோர் அம்மா : அப்படியா சரி. போய் குளிச்சிட்டு கோயிலுக்கு போய்ட்டு வாங்க.

(அனைவரும் குளித்து ரெடி ஆகி வேஷ்டி காட்டன் புடவையில் கிளம்பினர்)
காமினி : நில்லுங்க. சிட்டில குங்குமம் லாம் வெச்சுக்க மாட்டீங்களா? ( ஹரிணியை பார்த்து)
பல்லவி : அப்படி எல்லாம் இல்லங்க மறந்து இருப்பாங்க. போய் வெச்சுக்கோ போ.
காமினி : பொங்க போய் வெச்சு விடுங்க. (சுந்தரிடம்)

( சுந்தர் ஹரிணிக்கு நெற்றியில் பொட்டு வைத்தான். ஹரிணி ஒடனே அவன் காலில் விழுந்து வணங்கினாள்)
காமினி : இப்போ தான் பாக்க லட்சணமா இருக்கு. கோயிலுக்கு தான போரிங்க. போங்க போங்க.

(பக்கத்தில் இருந்த கோயிலுக்கு வந்து சேர்ந்தனர். கோயில் முற்றத்தில் ஒரு பெண் தலை நிறைய மல்லிகை பூவுடன் பட்டு புடவை நேர்த்தியாக உடுத்தி கோலம் போட்டுக்கொண்டு இருந்தாள். செழிப்பான உடம்பு. இவர்கள் வருவதை பார்த்து எழுந்து நிமிர்ந்து பார்த்தாள். மஞ்சள் பூசிய செக்க சிவந்த முகம். நெற்றியில் குங்கும பொட்டு அதற்கு கீழே திருநீறு பூசிய மங்களகரமான முகம். அவர்களை பார்த்ததும் வெக்கத்தில் கோயில் உள்ளே ஓடி விட்டாள்)

கிஷோர் : அவ தான் டா யாழினி.
பல்லவி : கொடுத்து வச்சவன் கிஷோர் நீ. தேவதை மாதிரி இருக்காங்க டா.
ஹரிணி : போ போய் பேசு.
கிஷோர் : வாங்க எல்லாரும்.

பல்லவி : நீ போய் பேசு. போ. (அவனை தள்ளி அனுப்பினாள்)
(கொஞ்ச நேரம் கழித்து கிஷோர் யாழினி இருவரும் பேசிக்கொண்டே வந்தனர்)

கிஷோர் : யாழினி இவங்க எல்லாம் என்னோட பிரெண்ட்ஸ். (ஒரு ஒருத்தராய் அறிமுக படுத்தினான்)
பல்லவி : எங்களுக்கு உன்ன ரொம்ப புடிச்சுபோச்சு யாழினி. இனிமே நாங்க உன் கூடவே இருந்து உன்ன கல்யாணத்துக்கு ரெடி பண்ண போறோம்.

யாழினி : தேங்க்ஸ் அக்கா.
ஹரிணி : ஹே அக்கா நு எல்லாம் கூப்பிடாத. நாங்களும் உன் வயசு தான். பேர் சொல்லியே கூப்பிடு.
யாழினி : சரிங்க
பல்லவி : வாங்க பொங்க எல்லாம் வேண்டாம்.

யாழினி : சரி பல்லவி.
ஹரிணி : அச்சோ ரொம்ப கியூட்.
பல்லவி : சரி நீங்க ஆம்பளைங்க லாம் போங்க. நாங்க பொண்ணு கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்.
கிஷோர் : ஹே யாழினி கூச்ச சுபாவம் அதிகம்.

யாழினி : மாமா. அப்படி எல்லாம் இல்ல. எனக்கும் இவங்கள ரொம்ப புடிச்சு போச்சு
(சொல்லி விட்டு கிளம்பினார்கள்)

அருண் : பாவம் பச்ச புள்ளையா இருக்கா. அவங்க என்ன பண்ண போறாங்களோ.
கிஷோர் : கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி எதும் பண்ணி வெக்காம இருந்தா சரி.

சுந்தர் : அது எல்லாம் பல்லவி பார்த்துப்பா விடு.
(பெண்கள் மூவரும் அப்படியே நடந்து சென்றனர்)
ஹரிணி : யாழினி உனக்கு கிஷோர் நா ரொம்ப பிடிக்குமோ?
யாழினி : …
பல்லவி : வெக்கத்த பாரு..

யாழினி : அவரு எனக்கு மாமா மகன் தான். சின்ன வயசுல எனக்கு அப்படி எதும் தோணல. ஆனா இப்போ கல்யாணம் முடிவு ஆன அப்புறம் தான்.
ஹரிணி : கிஷோர் ரொம்ப நல்ல பையன்

பல்லவி : யாழினிக்கு என்ன? ரொம்ப நல்ல பொண்ணு. மயில் மாதிரி அழகு.
யாழினி : போதும் போதும் பல்லவி
(வேலைக்காரன் வந்தான்)

வேலைக்காரன் : அம்மா. உங்களுக்கு தனி தனி அறை ரெடி பண்ணியாச்சு நு காமினி அம்மா சொல்ல சொன்னாங்க.
யாழினி : சரிண்ணா நீங்க போய் மோட்டார் பொட்டிருங்க.

வேலைக்காரன் : சரிங்க சின்னம்மா. வரேன். ( சென்றான்)
ஹரிணி : இது யாரு?
யாழினி : அவரா. எங்க வீட்ல வேலைக்கு வேலைக்காரன்.
ஹரிணி : சட்டை எல்லாம் போட மாட்டாங்களா?

யாழினி : அது அது வந்து. ஊருக்குள்ள அவங்க சட்டை எல்லாம் போட கூடாது.
பல்லவி : ஏன்?
யாழினி : ஊர் வழக்கம். எனக்கு அது சுத்தமா புடிக்காது.

பல்லவி : அவங்கள தொட கூட கூடாதா?
யாழினி : ஆமா பல்லவி. அதும் என் அக்கா இருக்காங்களே அவங்களுக்கு மரியாதையையே குடுக்க மாட்டா. வாடா போடா நு பேசுவா
ஹரிணி : இன்னும் இப்படி எல்லாம் வழக்கம் இருக்கா என்ன?

யாழினி : சிட்டி ல இறுக்கரவங்களுக்கு இது எல்லாம் நம்பவே முடியாது ல?
பல்லவி : ஆமா ஆமா
ஹரிணி : நீ என்ன படிசிருக்க யாழினி.
யாழினி : நான் பி.ஸ்.சி பாடனி

ஹரிணி : உங்க வீட்ல நீ தான முதல் பட்டதாரி?
யாழினி : ஆமா. எப்படி சொல்றீங்க?
பல்லவி : அது விடு உன் கூட பேசும்போதே தெரிஞ்சுது.
ஹரிணி : சரி அந்த பையன் பெரு என்ன?

அவங்க எங்க தங்குவாங்க?

யாழினி : அவரா. பெரு வெலன். தனி வீடு எல்லாம் இல்ல. தோட்டத்துக்கு பக்கம் ஒரு குடிசை இருக்கும். அப்படியே அந்த மோட்டார் தண்ணில குளிச்சிட்டு எங்க வீட்ல வெளிய போடுற சாப்பாடு சாப்பிடுவாங்க.
ஹரிணி : சரி யாழினி. நீ வீட்டுக்கு போ. நாங்க கொஞ்சம் ஊரு சுத்தி பார்க்கணும்.

யாழினி : நானும் வரேன். ஊர் முழுக்க எனக்கு தெரியும்.
ஹரிணி : நாளைக்கு நம்ம எல்லாம் போலாம். நீ வீட்டுக்கு போ. கல்யாண பொண்ணு ரொம்ப நேரம் வெளிய சுத்த கூடாது.

யாழினி : சரி பை.. ( கிளம்பினாள்)
பல்லவி : ஹேய் எங்கடி ஊர் சுத்தி பார்க்க போற? அருண் சுந்தர் கூபிடட்டுமா?
ஹரிணி : இரு டீ. எனக்கு ஒரு விஷயம் பார்க்கணும். அதுக்கு அவங்க வந்தா சரியா இருக்காது.
பல்லவி : என்னடி சொல்லுற. ஒழுங்கா சொல்லு.
ஹரிணி : அந்த வேலன் பையன் இருக்கான் ல.

பல்லவி : அந்த வேலைக்காரனா?
ஹரிணி : ஆமா டீ. அவன் வெள்ளை வேட்டிக்குள்ள குஞ்ச பார்த்தேன். பாவம் கோமணம் கூட இல்ல போல. எனக்கு முழுசா பார்க்கணும் போல இருக்கு.

பல்லவி : அடியே தப்பு இதெல்லாம். நம்ம புருசங்க வேற நமக்கு வெயிட் பண்ணிட்டு இருப்பாங்க.
ஹரிணி : ஹெய் நம்ம என்ன போய் அவன் கூட ஓல் போடவா போறோம். போய் பாத்துட்டு வந்துர்லாம்.
பல்லவி : என்ன இருந்தாலும் தப்பு நு தோணுது டீ.

ஹரிணி : பார்க்குறதுல என்னடி தப்பு. இன்னைக்கு காலைல கூட அருண் அந்த காமினி சூத்தையே பாத்ததுக்கு சுந்தர் பார்க்கிறது தப்பு இல்ல நு சொல்லல? அது மாறி தான்.
பல்லவி : அப்படியா சொல்லுற?

ஹரிணி : ஆமா டீ. இப்போ கூட அந்த காமினி ஆன்டிய சைட் அடிக்க தான் போயிருப்பாங்க.
பல்லவி : ஆமா. காஜி புடிச்ச ஆம்பளைங்க.

(இந்த வயலோட மோட்டார் ரூம் எங்கனு கேட்டு அந்த குடிசை பக்கம் சென்றனர். சுற்றியும் வாழை தொப்பை நடுவில் ஒரு குடிசை மோட்டார் ரூம் மற்றும் ஒரு தண்ணி தொட்டு இருந்தது. வேலன் வாழையிலை வேட்டி கொண்டு இருந்தான். மறைந்து இருந்து அவனை நோட்டம் விட்டனர்)

(ரொம்ப அமைதியாக)
ஹரிணி : அங்க நிக்குறான் டீ.
பல்லவி : ஆமா டீ. வேட்டிக்கு மேல தெரியுது அவனோட குஞ்சு.
ஹரிணி : விரைக்காமயே வெளிய தெரியுது. அது குஞ்சு இல்லடி. கருங்கோல்.

(இருவரும் சிரிக்கும் சத்தம் வெலனுக்கு கேட்டது. சுற்றியும் பார்த்து பிரம்மை என்று விட்டு விட்டான்)
ஹரிணி : மெதுவா சிரிடி மாட்டிக்க போறோம்.

பல்லவி : எனக்கு அந்த சாக்கோ பாரை முழுசா பாக்கணும் டீ. எதாச்சும் பண்ணேன்.
ஹரிணி : சரி இரு எனக்கு ஒரு ஐடியா இருக்கு

(ஹரிணி அங்கு பக்கத்தில் இருந்து செரை எடுத்து அவள் நீல நிற சேலை மற்றும் வெள்ளை ஜாக்கெட் என்று எல்லாம் பக்கமும் பூசிக்கொண்டாள்)

பல்லவி : ஹே என்னடி பண்ணுற?
ஹரிணி : செஞ்சு காமிக்கிறேன். இன்னைக்கு அந்த கருங்கோல முழுசா பார்க்காம போக கூடாது.
(ஹரிணி அப்படியே மூஞ்சியை பாவமாக வைத்து கொண்டு அவன் பக்கத்தில் போனாள்)
ஹரிணி : ஏங்க ஏங்க…

வேலன் : நீங்களா மா. இங்க எப்படி வந்தீங்க? உங்க சேலை எல்லாம் ஏன் சேரா இருக்கு?
ஹரிணி : இந்த பக்கம் நடந்து போகும்போது தவறி சேற்றில விழுந்துட்டென். இங்க தண்ணி இருக்கா? கொஞ்சம் கழுவனும்.

வேலன் : அம்மா. அதோ அங்க தொட்டில தண்ணி இருக்கு. அங்க போய் கழுவிக்கோங்க. நான் இங்கேயே இருக்கேன்.
ஹரிணி : தொட்டியா எனக்கு தண்ணி நா பயம். நீங்க கூட நிக்குறிங்களா பிளீஸ்.
வேலன் : அது…

ஹரிணி : தயவு செஞ்சு வாங்க…
வேலன் : சரி முன்ன பொங்க மா.
(ஹரிணி தொட்டி மேல் திட்டில் உக்கார்ந்து முந்தானையில் இருந்த சேரை கழுவினாள். வேலன் பார்ப்பதை உறுதி படுத்தி, முந்தானையை முழுவதுமாக விலக்கினாள். வேலன் சட்டென்று திரும்பி நின்று கொண்டான்)
ஹரிணி : இது உங்களோட காடா?

வேலன் : (திரும்பிய படி நின்றே) இல்லைம்மா. இங்க நான் வேலைக்கு இருக்கிறன்.
ஹரிணி : இந்த பக்கம் திரும்புங்க. நான் ஒன்னும் சொல்ல மாட்டேன்.
(வேலன் திரும்பினான்)

ஹரிணி : இந்த தொட்டி ரொம்ப ஆழமா?
(ஹரிணி யின் கொழுத்த முலைகளில் இருந்து கண்களை எடுக்க முடியாமல் பார்த்தான்)
வேலன் : ஆமா மா. உங்க உயரம் இருக்கும்.
(ஹரிணி முலையில் இருக்கும் செறை மட்டும் விட்டு விட்டு மற்ற பக்கம் எல்லாம் கழுவினாள்)

ஹரிணி : வேற எங்கேயும் செரு இருக்கா பாருங்க.
(வேலன் அவள் முலையையே பார்த்து கொண்டு இருந்தான்)
ஹரிணி : உங்க கிட்ட தான் கேட்டேன்.

வேலன் : இங்கு சேறு போகல மா. (முலைக்கு நேரே நீட்டி காட்டினான்)

ஹரிணி : அட ஆமாம். (மீண்டும் திட்டில் ஏறும்போது தவறி விழுவது போல் வேண்டுமென்றே தொட்டிக்குள்ளே விழுந்தாள். அவள் தத்தலிப்பதை பார்த்து வேலன் உடனே உள்ளே இறங்கி அவள் இடுப்பை பிடித்து மேலே தூக்கி திட்டில் அமர வைத்தான். பின் அவனும் மேலே ஏறி வெளியே வந்தான்)

வேலன் : உங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகலயே மா?
ஹரிணி : (மூச்சு வாங்கிய படியே) இல்லை
(அப்படியே வேலனை கட்டி அணைத்தாள்)
ஹரிணி : ரொம்ப நன்றி. நீங்க மட்டும் இல்லைனா எனக்கு என்ன ஆகிருக்கும்.
(வேலன் அவளை விலக்கினான்.)

வேலன் : உங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகல தானே. நீங்க எல்லாம் என்னை தொட கூடாது. முதலில் முந்தானையை மாரில் போடுங்க.
ஹரிணி : என் உயிரே காப்பாத்தி இருக்கீங்க. உங்களுக்கு நன்றி தான் சொன்னேன்.
(அப்படியே கீழே பார்த்தாள். அவன் சுன்னி விறைத்து இருந்தது)

ஹரிணி : ஐயோ ஒரு விஷயம் மறந்துட்டேன். (சேலைக்கு அடியில் கை விட்டு ஜட்டியை கழட்டி அவன் கையில் கொடுத்தாள்)
வேலன் : என்ன பண்றீங்க?

ஹரிணி : ஒரு நிமிடம் அந்த பக்கம் திரும்பி நில்லுங்க.
( வேலன் திரும்பியதும் தான் ஜாகெட்டை கழட்டினாள். பின் உள்ளே போட்டிருந்த ப்ராவை கழட்டி வைத்து மீண்டும் ஜாக்கெட்டை போட்டுக்கொண்டாள்)

ஹரிணி : சரி இப்போ திறும்புங்க.
வேலன் : இது எதுக்கு மா என் கையில கொடுத்தீங்க? (அப்படியே அவள் மாரை பார்த்தான். ஈர ஜாக்கெட்டில் அவள் முளைகாம்புகள் நட்டு நிற்பது அப்பட்டமாக தெரிந்தது)

ஹரிணி : (ப்ராவை எடுத்து அவனிடம் காட்டி) இது ரெண்டும் புதுசு. ஈரமானால் சாயம் போகும். அப்புறம் என் வெள்ளை ஜாக்கெட் எல்லாம் சாயம் ஆய்டும் அது தான் கழட்டிட்டேன்.

(வேலனுக்கு தலை கால் புரியாமல் மூடாகியது. அவன் ஈர வேட்டியில் நன்றாக வெளியே தெரிந்தது)
ஹரிணி : உங்க வேட்டி எல்லாம் துவைக்க மாட்டீங்களா? பாருங்க எப்படி அழுக்கா இருக்கு நு
(வேலன் அப்போ தான் அவன் சுன்னி நீட்டிக்கொண்டு வெளிய தெரிவதை கவனித்து திரும்பி நின்று கொண்டான்)

வேலன் : சேறு எல்லாம் போயிடுச்சு. உங்களை வீட்டுல தேடுவாங்க போங்க.
ஹரிணி : எப்படி இப்படியே வா ரோட்டுல போக முடியும்?
வேலன் : நான் அந்த பக்கம் போகிறேன். நீங்க தண்ணிய புழிஞ்சுட்டு போங்க.

ஹரிணி : 8 முலம் சேலை தனியா எப்படி புழிய முடியும். நீங்களும் உதவி செய்யுங்களேன். வீட்டில் என் புருஷன் தான் எனக்கு சேலை புளிய உதவுவாரு. இந்த பக்கம் திரும்புங்க.

(ஹரிணி சேலையை மொத்தமாக கழட்டி கையில் வைத்திருந்தாள். வெறும் வெள்ளை நிற பாவாடை ஜாக்கெட்டில் நின்றாள். வேலன் பார்வை மொத்தமும் அவள் முலைக்காம்பில் இருந்தது)
ஹரிணி : இந்தாங்க ( செளையொட ஒரு பக்கத்தை வீசினாள். இருவரும் புழிந்தனர். நன்றாக குனிந்து முளைப்பிழவை விரித்து விரித்து காட்டினாள்)

ஹரிணி : ரொம்ப நன்றிங்க. உங்க வெட்டியும் முழுசா நனைஞ்சு போச்சு குடுங்க புழிஞ்சு தரேன்.
வேலன் : இல்லமா வேண்டாம்

ஹரிணி : அட குடுங்க… (வேட்டியை உருவி எடுத்தாள். வேலன் கையை வைத்து குஞ்சை மறைத்தான்)
வேலன் : ஐயோ அம்மா. வேட்டிய கொடுங்க
ஹரிணி : என்னங்க கோமனம் எல்லாம் கட்ட மாட்டீங்களா?

வேலன் : ஐயோ குடு மா
ஹரிணி : இருங்க புழிஞ்சு போட்டுக்கொங்க.

(அவன் சுன்னி கையால் மறைத்தாலும் முழுசா மறைக்க முடியாமல் வெளியே தெரிந்தது)
ஹரிணி : ஐயோ கைய எடுங்க. அது என்ன கையால மறைக்கிற அளவுக்கா இருக்கு?
வேலன் : மன்னிச்சிடுங்க மா. உங்களை இப்படி பார்த்ததும் இப்படி நட்டுக்கிருச்சு.

ஹரிணி : எனக்காக நட்டுக்கிச்சுநா நான் அவளோ அழகா?
வேலன் : …
ஹரிணி : அமைதியா இருக்கீங்க? அப்போ நான் அழகில்லையா?
வேலன் : …

(ஹரிணி தன் ஜாக்கெட் மூன்று ஹுக்குகளையும் அவுத்து பிழவை காட்டினாள். காம்பை மட்டும் ஜாக்கெட் மறைத்து இருந்தது)
ஹரிணி : இப்போ?

வேலன் : ஐயோ வேண்டாம் மா.
ஹரிணி : ஈரமா இருக்கு. புழியனும். பார்க்குறதும் பாக்கததும் உங்க இஷ்டம்.
(ஜாக்கெட்டை கழட்டி அவன் முன் வெறும் இடுப்பு பாவாடையுடன் நின்றாள். அவன் கண் இமைக்காமல் பார்த்தான். அவன் பார்ப்பதை பார்த்து ஹரிணி சிரித்தாள்)
ஹரிணி: சரி வேட்டியை புழியலாம்.

(வேலன் சுண்ணியை மறைத்த கையை விலக்கி வேட்டியின் ஒரு பக்கத்தை பிடிக்க இருவரும் பிழிந்து வைத்தனர். இப்போது வேலன் சுன்னி முழு விறைப்பில் இருந்தது. ஹரிணி அவன் பக்கத்தில் சென்றாள். ஒரு கையால் அவன் சுண்ணியை தொட்டு கொஞ்சுவது போல் அந்த கைக்கு முத்தம் கொடுத்தாள்)
ஹரிணி : சரி நான் வரேங்க.

வேலன் : உங்க பாவாடையும் ஈரமா இருக்கு. அது புழியலையா?
ஹரிணி : அதை மறந்து விட்டேன்

(அதை கழட்டும்போது யாரோ வரும் சத்தம் கேட்டது. சத்தம் கேட்டதும் ஹரிணி தன் ஜாக்கெட் சேலையை எடுத்துக்கொண்டு பல்லவி இருந்த பக்கம் ஓடி ஒளிந்து கொண்டாள். வேலன் டக்கென்று தொட்டிக்குள் குதித்தான்)

ஹரிணி : (சத்தமில்லாமல்) யாருடி? சிவ பூஜைல கரடி பூந்த மாறி.
பல்லவி : தெரியலடி. நானும் நீங்க பன்றத எல்லாம் பாத்து விரல் பொட்டிட்டு இருந்தேன்.
(இருவரும் எட்டி பார்த்தனர். முக்காடு பொட்டு ஒரு பெண் வந்தாள். வந்ததும் அங்கும் இங்குமாக தேடினாள்)
பெண் : வேலா வேலா

வேலன் : மா. நான் தொட்டி ல குளிச்சிட்டு இருக்கேன் மா.
பெண் : வெளிய வாடா.
வேலன் : இதோ வந்துட்டேன் மா.
பெண் : சீக்கிரமா வா.

(வேலன் தயங்கி தயங்கி அம்மணமா வெளியே வந்து திட்டு மேல இருந்த வேட்டியை எடுத்து கட்டி, அவள் அருகில் வந்து பணிந்து நின்றான். அவள் தன் முக்காடை விலக்கினாள். காமினி தான் அது. பல்லவி ஹரிணி அதை பார்த்து மிரண்டு போகினர்)

காமினி : ஓ நீ பெரியவர் தோட்டத்து தொட்டில அம்மணமா குளிக்கிரியா?
வேலன் : இல்லைங்க மா. அது வந்து…
காமினி : சரி என்னமோ பண்ணிக்கோ. எனக்கு அரிக்குது இப்போ.
வேலன் : மா…
( சட்டென்று அவன் வேட்டியை உருவினாள்)

காமினி : என்னடா ரொம்ப தான் தயங்குற
(அவன் சுன்னி விறைப்பு இறங்காமல் இருந்ததை அவள் பார்த்தாள்)
காமினி : உள்ள என்ன பண்ணிட்டு இருந்த? கையடிச்சியா?
வேலன் : இல்லைங்க மா

காமினி : பின்ன என்ன இது?
வேலன் : உங்களை பார்த்து நட்டுக்கிச்சு மா.
காமினி : இதுக்கு முன்னாடி இப்படி எல்லாம் நடந்தது இல்லையே.
வேலன் : இன்னைக்கு நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க மா. அது தான்.

காமினி : அதெல்லாம் நான் உன்கிட்ட கெட்டெனா? நான் அழகுனு இந்த ஜில்லவுக்கே தெரியும்.
வேலன் : ஆமாங்க மா
(தொட்டி மேலே ஏறி சேலை பாவடையை இடுப்பு வரை மேலே தூக்கி அமர்ந்தாள்)

காமினி : பேசிட்டே இருக்காம வா வந்து வேலைய ஆரம்பி வா.
வேலன் : சரிங்க மா
(காமினி காலை விரித்து காட்ட வேலன் அவள் புண்டையில் நாக்கை விட்டு நக்க ஆரம்பித்தான்)

காமினி : டேய் வேகமா பண்ணு. இன்னும் அடி புண்டை வர நாக்க விட்டு வேகமா நக்கு. ஹாஹாஹா அப்படித்தான். அப்படித்தான் டா நாயே. நான் நிறுத்த சொல்ற வரைக்கும் நக்கிட்டே இரு.
(ரொம்ப நேரமாக நக்கிகொண்டே இருந்தான்) தினமும் கதையை படி கையை அடி தமிழ்செக்ஸ்ஸ்டோரீஸ்.இன்போ

காமினி : இன்னைக்கு கிஷோர் கூட அவன் நண்பர்கள் வந்தாங்க தெரியும்ல?
வேலன் : (வாயை எடுத்து ) ஆமாங்க மா.
காமினி : உன்ன வாய எடுக்க சொன்னநா? நான் கேக்குற கேள்விக்கு ஹும் (ஆம்) ஹும்ஹும்(இல்லை) மட்டும் சொல்லு போதும்.
வேலன் : (நக்கிகொண்டே) ஹும்

காமினி : அந்த 4 பேர் ல ஒருத்தன். ஸ்டேஷன் லயே ஒருத்திக்கு வாயோடு வாய் வச்சு உறிஞ்சினான். அது பார்த்ததும் எனக்கு அரிப்பு எடுத்திருச்சு.
வேலன் : ஹும்
காமினி : இப்போ வரும்போது அந்த பசங்க மட்டும் தான் இருந்தாங்க. அந்த பொண்ணுங்கள காணோம். நீ எங்கேயும் பார்த்தியா?

வேலன் : ஹும்ஹும் ஹும்ஹும்
காமினி : அப்படித்தான் அப்படித்தான் (வேலன் தலையை பிடித்து புண்டையில் இன்னும் அழுத்தினாள்)
காமினி : ஹ ஹ. (தண்ணியை அவன் முகத்தில் பீய்ச்சினாள்)
வேலன் : போதும்ங்களா மா?

காமினி : போதும் போதும்
(கீழே இறங்கினாள். அப்போது அங்கு ஹரிணியின் ப்ரா ஜட்டி கிடந்ததை பார்த்து விட்டாள். ஹரிணி பல்லவி அதை பார்த்து அதிர்ந்து போனார்கள்)
காமினி : டேய் என்ன டா இது? இது யாருது? சொல்லு

வேலன் : (அதிர்ச்சியில்) மா அது. அதுவந்து…
(வேலன் கன்னத்தில் அறைந்தாள்)
வேலன் : வாய்க்கால் ல அடிச்சிட்டு வந்துச்சு மா. எனக்கு யாருதுநு தெரியல மா.
காமினி : அப்போ இத வெச்சு தான் கையச்சிட்டு இருந்திருக்க. நான் வந்ததும் என் கிட்டயே போய் சொல்லி இருக்க.

(வேலன் தலை குனிந்து நிற்க, காமினி மீண்டும் அவனை அறைந்தாள்)
காமினி : இந்த மாறி எண்ணம் லாம் உனக்கு வரவே கூடாது. எனக்கு கூதி நக்கி உடுறதுக்கு தான் உன்ன இங்க தங்க வெச்சிருக்கேன்.

வேலன் : சரிங்கமா.
காமினி : (அந்த ப்ரா ஜட்டி அளவை பார்த்து) யாரொடது நு கண்டு பிடிக்கிறேன்…

27898497cookie-checkநாங்க புதுசா கட்டிக்கிட்ட ஜோடிதானுங்க 13no