வேகமாக மேகங்கள் கூடின, வானம் மழை பொழிய தயார் ஆனது. நான் இரு சக்கர வாகனத்தில் கோவை இருந்து 100கிலோமீட்டர் வெளியில் இருக்கும் கிராமத்துக்கு வேலையின் காரணமாக சென்று இருந்தேன்.
பொதுவாக நான் காரில் தான் சென்று வருவேன், மாலைக்குள் வீட்டுக்கு வந்து விடலாம் என்று ஸ்கூட்டர் எடுத்துச் சென்று விட்டேன். ஆனால் வேலை நேரத்தை இழுத்து விட்டது. கிராமத்தில் இருக்கும் நபர்கள் புறப்படும் முன் சாப்பிடவைத்து அனுப்பினார்கள்.
நான் ஸ்கூட்டர் எடுத்துச் சென்று கொண்டு இருந்தேன், நேரம் சரியாக 10மணி இருக்கும் யாருமில்லை அகண்ட ரோடியில் தனியாகச் சென்று கொண்டு இருந்தேன்.திடீர் என்று மழை
அடிக்கத் தொடங்கிவிட்டது, நாய் பூனை பூச்சிகள் எல்லாம் மழைக்குப் பயந்து ஓடிவிட்டது. அது மழைக்காலமும் இல்லை. இந்த மழை சற்று நின்றால், வீட்டுக்குச் சென்று விடலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டு இருந்தேன்.
மழை அதிகம் ஆனதால், ஒரு பெரிய மரத்துக்கு ஓரமாக ஒதுங்கினேன். அரைமணி நேரம் சென்றும், மழை நிற்கவேவில்லை. நான் மரத்துக்கு அடியில் நின்றாலும் முழுதாக நினைந்துவிட்டேன். சேலை அணிந்து இருந்ததால், முலைகள் மலை போன்று நின்று கொண்டு இருந்தது.
உதவிக்கு என் வீட்டுக்குப் போன் செய்து வரவைக்கலாம் என்று நினைத்து பையில் இருந்து போன் எடுத்தேன், ஆனால் போன் ஈரத்தில் நினைந்து சரியாக வேலை செய்யவில்லை. என்ன செய்வது என்று அறியாமல் முழித்துக் கொண்டு இருந்தேன்.
சாலையில் வரும் கார்க்கு கை கட்டி லிப்ட் கேட்கலாம் என்று நினைத்தேன், ஆனால் சமீபகாலமாக பெண்களை காரில் கடத்தும் செய்திகள் நினைவுக்கு வந்தது. என்னால் எதுவும் செய்யமுடியாமல் தவித்துக்கொண்டு இருந்தேன்.
மழையில் நினைந்து கொண்டு அருகில் இருக்கும் கிராமத்தில் உதவி கேட்கலாம் என்று முடிவு செய்தேன். ஆனால் என் நிலைமை மோசமாகச் சென்றது. ஸ்கூட்டர் கிளப்பினேன், ஆனால் கிளம்பவில்லை.
நான் உதவிக்கு ஆளில்லாமல் இரவு 11மணிக்குத் தனியாக சாலையில் நின்று கொண்டு இருந்தேன். மழை அதிகம் ஆனது. இறுதியாக என் எண்ணத்தை மாற்றிக்கொண்டு சாலையில் வரும் கார்க்கு கையசைத்து உதவிக் கேட்கலாம் என்று சாலையின் நுனியில் நின்று கொண்டு இருந்தேன்.
என் கெட்டநேரம், அடுத்த 30நிமிடத்துக்கு ஒரு கார் அல்லது பேருந்தும் வரவில்லை. இருட்டான மழையில் மாட்டிக்கொண்டு தவித்துக்கொண்டு இருந்தேன்.
பின் சிறிது நேரம் கழித்து, கோவையை நோக்கி சைக்கிளில் 32வயது உடைய ஒருவர் நினைந்து கொண்டு பொறுமையாக வந்துகொண்டு இருந்தார்.
இருட்டாக இருந்ததால், என்னைக் கவனிக்காமல் சென்று கொண்டு இருந்தார். நான் சத்தமாக
அவரை அழைத்தேன். அவர் சாலையை கடந்து என் அருகில் நின்றார்.
“ஹலோ, என் ஸ்கூட்டர் கிளம்பவில்லை மற்றும் போன் வேலை செய்யவில்லை. உங்களிடம் போன் இருந்தால் கொடுங்கள் போன் செய்துவிட்டு தருகிறேன்” என்றேன்.
அவர் தான் முகத்தை ஈரத்தில் இருந்து கையால் துடைத்துக் கொண்டு, ” போன்? இல்லை.
என்னிடம் போன் இல்லை, ஆனால் நான் ஒரு மெக்கானிக். நான் உங்கள் ஸ்கூட்டர் கிளம்ப உதவி செய்யவா?” என்றார்.
“மிகவும் நன்றி. நீங்கள் ஸ்கூட்டர் சரி செய்து கொடுத்துவிட்டால் போதும். நான் வீட்டுக்குச் சென்றுவிடுவேன்”
சைக்கிளில் இருந்து கீழ் இறங்கி, என் ஸ்கூட்டர்யை ஆய்வு செய்ய ஆரம்பித்தார்.
“என் இந்தச் சாலையில் ஒரு காரும் வரமாட்டுகிறது?”
“இது கொஞ்சம் மோசமான காத்து மழை, மேடம். மரங்கள் நிறையைச் சாலையில் சாய்ந்து இருக்கிறது.
ஒரு கிலோமீட்டர் முன்பே இந்தச் சாலை மூடப்பட்டு இருக்கிறது. நான் மிதிவண்டியில்
பொறுமையாக வந்து விட்டேன், இன்னும் 1கிலோமீட்டர் சென்றால் என் வாகன பட்டறை வந்துவிடும்” என்றார்.
இருவழிகளிலும் சாலை அடைந்து இருப்பதால் வீட்டுக்கு எப்படிச் செல்வது என்று கவலையாக இருந்தேன்.
பின் என் வாகனத்தில் இருந்த டூல் பொட்டியை எடுத்து, கீழே குனிந்து கொண்டு சரி செய்து கொண்டு இருந்தார். சிலமுறை உதைத்துக் கிளப்ப முயற்சித்தார். பின் என்னிடம், ” சாரி, மேடம். நான் முயற்சித்துப் பார்த்தேன், ஆனால் கிளப்ப முடியவில்லை” என்றார்.
“இருக்கட்டும், நீங்கள் இதைச் சரி செய்து விடுவீர்களா?”
“இல்லை மேடம். இங்கே சரி செய்ய முடியாது. 1கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் என் வாகன பட்டறைக்கு எடுத்து வந்தால், என்னிடம் இருக்கும் டூல்ஸ் வைத்துச் சரிசெய்து விடுவேன்” என்றார்.
அந்த இடத்தில் போன் இருக்கிறது, அங்குச் சென்று போன் செய்து உங்களை அழைத்துச் செல்ல சொல்லலாம் என்று கூறினார்.
அவர் கூறிய ஐடியா சரியாகத் தெரிந்தது. பின் இருவரும் அவரின் வாகன பட்டறைக்கு புறப்படத் தொடங்கினோம். அவர் என் ஸ்கூட்டர் தள்ளிக்கொண்டு வந்தார், நான் சைக்கிள் உருட்டிக் கொண்டு வந்தேன்.
” மேடம். தப்ப எடுத்துக்கொள்ளவில்லை என்றால், உங்கள் பெயர் தெரிந்து கொள்ளலாமா?”
“வித்யா” என்று கூறினேன். நானும் சாதாரணமாக அவரின் பெயர் கேட்டேன்.
“என் பெயர் அரவிந்த். நான் ஒன்று கேட்கிறேன் தப்பாக எடுத்துக்காதீங்க. . . பார்க்க அழகாக இருக்கீங்க. . . இதுபோன்ற நேரத்தில் இந்த இடத்தில் என்ன செய்து கொண்டு இருக்கீங்க. . . ஏனென்றால் இந்தப் பகுதியில் கல்யாணமான பெண்களை பார்க்க முடியாது. ”
“நான் அருகில் இருக்கும் கிராமத்துக்கு வேலையின் காரணமாக வந்தேன். திரும்பிச் செல்லும்போது மழையில் மாட்டிக்கொண்டேன்”