நீ, நான், கணபதி ஸார் ஆக மூன்றே பேர்இல்லாத கெட்டபழக்கம் என்று எதுவும் இல்லாமல் இல்லை என் புருஷனிடம். கையில் காசு கிடைத்து வ ிட்டால் கரியாக்காமல் விட மாட்டான்.
அதற்கு ஏற்றாற் போல் உதவாக்கரை நண்பர்கள் நாலைந்து பேர். இப்போது ஆபீஸ் காசிலேயே கை வைத்து விட பிரச்சினை பூதாகரமாகும் அபாயம். நேற்று இரவு அவர் உளறியதைக் கேட்டு பயந்து போனேன்.
“ஆபீஸில் தெரிந்தவர் ஒருவரிடம் பேசினேன். போலிஸ், கேஸ் என்று போகப் போவதாக சொன்னார். இந்த பிரச்சினையை எப்படி சரி பண்றது என்று தெரியவில்லை”.
“இன்னும் கொஞ்சம் குடியுங்கள்; பிரச்சினை சரியாகி விடும்”.
நான் எரிச்சலுடன் சொன்னது புரியாமல் தள்ளாடிய படியே போய் கூட கொஞ்சம் ஊத்தி விட்டு இன்னும் அதிகமாக தள்ளாடியபடியே வந்தபோது கழுத்தை நெறித்து விடலாமா என்ற ஆத்திரம் வந்தது. இனி நிலைமையை அறிந்து நாமே ஏதாவது முயற்சி செய்யலாம் என்று முடிவெடுத்து 11 மணி அளவுக்கு அவர் அலுவலகம் சென்றேன். விவரத்தை கேட்டவர்கள் என்னை மேனேஜர் கேபினுக்கு போகச் சொன்னார்கள். மேனேஜர் கணபதி ரிட்டயர்ட் ஆன பிறகும் வேலையில் தொடர்பவர் போல தெரிந்தார்.
நான் சென்ற காரணம் தெரிந்ததும், “இதோ பாரும்மா; இதையெல்லாம் மன்னிச்சு விட்டுட்டா ஆளாளுக்கு தைரியம் வந்து விடும். அப்புறம் ஆபீஸில் டிஸிப்ளின் என்று ஒன்றே இருக்காது.” என்றார்.
“எனக்கு நன்றாகப் புரிகிறது சார். இருந்தாலும் உங்களை தெய்வமாக நினைத்து இந்த உதவியைக் கேட்கிறேன். ப்ளீஸ், கொஞ்சம் ஹெல்ப் செய்யுங்க ஸார்”.
“அப்படி பெரிய வார்த்தையெல்லாம் சொல்லாதேம்மா”, என்றவர் அப்படியே போனை எடுத்தி நம்பரை அழுத்தி “பாண்டியன், என் கேபினுக்கு வாயேன்”, என்றார்.
வந்த பாண்டியன் ஐந்தே முக்கால் அடி உயரத்தில் கருப்பாக திடகாத்திரமாக இருந்தார். விஷயத்தை சொன்னதும், “என்ன ஸார்? நேற்று தானே போலிஸ் கேஸ் போட்டுடலாமா என்ற ரீதியில் ரிமார்க் போட்டு ஹெட் ஆபீஸுக்கு பைலை அனுப்ப சொன்னீர்கள். இந்நேரம் ஈ-மெயில் போயிருக்குமே?”.
“ரொம்பக் கெஞ்சறாங்க; எப்படியாவது உதவி செய்ய முடியுமா பாரேன்”.
பாண்டியன் என்னைப் பார்த்து “எதற்கும் நீங்கள் நாளைக்கு மூன்று மணிக்கு எங்களை வந்து பாருங்கள்”, என்று சொல்லி அகன்று விட்டார் பாண்டியன்.
அடுத்த நாள் மூன்று மணிக்கு சென்ற போது நேராக பாண்டியன் ஸார் கேபினுக்கு வழி நடத்தப்பட்டேன்.
என்னை சற்று நேரம் கூர்ந்து பார்த்த பாண்டியன் ஸார், “கஸ்தூரி, ரொம்பவே ரிஸ்க் எடுத்து நாங்கள் செய்யக் கூடிய உதவி இது. விஷயம் வெளியே தெரிந்தால் எங்களுக்கே கூட பிரச்சினை வரலாம்.”
“ஸார், எப்படியோ பெரிய மனசு வைச்சு ஒரு தடவை இந்த உதவியை செய்யுங்கள்”.
“நீ சொன்னா செய்திடலாம்; ஆனால் உனக்குத் தெரியாதா? இந்தக் காலத்தில் ஒவ்வொரு உதவிக்கும் தான் ஒரு விலையிருக்கே?”.
“ஸார், இப்போது கூட அவர் எடுத்ததிலிருந்து பாதிப் பணத்தை கட்டுகிற நிலையில் தான் நானிருக்கிறேன். மீதியை அவர் வேலைக்கு சேர்ந்தப்புறம் மாசா மாசம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கொடுக்க வேண்டும். இதற்கும் நீங்க தான் ஸார் உதவி செய்ய வேண்டும். இதற்கும் மேலே நீங்களும் ஏதாவது எதிர்பார்த்தால் அதற்கப்புறம் தான் கொடுக்க முடியும்”.
“எங்களுக்கு பணம் எல்லாம் வேண்டாம் கஸ்தூரி. அதெல்லாம் ஆபீஸிலேயே நன்றாக கொடுத்து விடுகிறார்கள்”.
அப்படியானால்? என்பது போல அவரை ஏறெடுத்துப் பார்த்தேன்.
“மதுரைக்குப் பக்கத்தில் கணபதி ஸாருக்கு சொந்தமா ஒரு பங்களா இருக்கிறது. அங்கே வரை ஒரு ஜாலி ட்ரிப். நீ, நான், கணபதி ஸார் ஆக மூன்றே பேர். இந்த வெள்ளிக்கிழமை சாயங்காலம் போய் விட்டு திங்கள்கிழமை காலையிலேயே திரும்ப வந்திடலாம். இதற்கு நீ சம்மதித்தால் எந்த ஒரு பிரச்சினையும் இல்லாமல் பைலை க்ளோஸ் செய்து விடலாம். உன் புருஷனுக்கு கூட இது தெரிய வேண்டும் என்கிற அவசியமில்லை. பதில் நாளைக்கு சொன்னால் கூட போதும்”.
கண்ணீர் முட்டிக் கொண்டு வந்தது. மாட்டிக் கொண்டிருப்பது நாம். அவசரப்பட்டு ஏதாவது சொல்லி பிரச்சினையை பெரிதாக்கி விடக் கூடாது என்ற எண்ணத்தில் உடனே அந்த இடத்தை விட்டு வெளியேறினேன். அப்படியே ஆத்திரத்துடன் கணபதி ஸார் கேபினுக்கு எந்த ஒரு முன் அனுமதியும் இல்லாமல் சென்றேன்.
என்னை ஏறெடுத்தும் பார்க்காமல் “பாண்டியன் சொல்ற எதிலும் எனக்கு சம்மதம்”, என்று சொல்லி தனக்கும் பாண்டியனுக்கும் இடையேயான கூட்டணியை உறுதிபடுத்தி விட்டு கம்ப்யூட்டரை பார்க்க தொடங்கி விட்டார். அங்கிருந்தும் அமைதியாக வெளியேறினேன்.
அன்று இரவு முழுவதும் எனக்கு தூக்கம் வரவில்லை. முன்காலைப் பொழுதில் கொஞ்சமாக தூக்கம் வர அங்கும் இதே நினைவுகளே துரத்தின.
புள்ளி மானைப் போல துள்ளி ஓடும் என்னை ஒரு முரட்டு ஓநாய் விரட்டி வீழ்த்துவது போலவும், அதற்காகவே காத்திருந்தது போல ஒரு கிழட்டு ஓநாயும் நெருங்கி வந்து, இரண்டுமாக சேர்ந்து என் இடையையும் தொடையையும் மாறி மாறி வாயால் கவ்வி இழுப்பது போல பயங்கர கனவு வந்தது.
விழித்த போது உடலெல்லாம் வியர்வையில் தொப்பலாக நனைந்திருந்தது. தண்ணீர் குடித்துவிட்டு வந்து ரூமின் ஒரு ஓரத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு யோசித்தேன்.
காலையான போது கலவரமும் மனதில் அதிகமானது. நான் மறுக்கப் போய் ஆத்திரத்தில் அவர்கள் போலிஸில் புகார் கொடுத்து விட்டால் என்ன செய்வது என்று பயம் வந்தது. வீட்டாரை எதிர்த்து செய்து கொண்ட திருமணம் என்பதால் இருவர் வீட்டிலிருந்தும் எந்த ஒரு உதவியையும் எதிர்பார்க்க முடியவில்லை. இந்த பிரச்சினையை எப்படியாவது தீர்ந்தால் இனியாவது ஒழுங்காக இருப்பாயா என்று கேட்டு கணவனிடம் உத்தரவாதம் வாங்கிக் கொண்டேன். பத்தரை மணிக்கு பாண்டியனுக்கு போன் செய்தேன்.
அதற்காகவே காத்திருந்தது போல அரை செகண்டில் போனை ரிஸீவ் செய்த பாண்டியன் “சொல் கஸ்தூரி”, என்றார்.
“மேற்கொண்டு எந்த ஒரு பிரச்சினையும் வராமல் விடுவித்து என் புருஷனை வேலைக்கு திரும்ப எடுத்துக் கொள்வதானால் மட்டும் நான் இதற்கு உடன்படுகிறேன்”.
“கண்டிப்பா, கண்டிப்பா கஸ்தூரி; வேணும்னா கணபதி ஸாருடன் பேசி கன்பார்ம் செய்துக்கிறியா?”, என்றார் ஆவலுடன்.
“வேண்டாம்; உங்க மேலே எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது.” கண்ணீருடன் போனை கட் செய்தேன்.
+2 வில் கூட படித்த ஒரு தோழியின் திருமணத்திற்கு செல்வதாக கணவனிடம் சொன்னேன். பாண்டியன் சொன்னபடியே வெள்ளிக்கிழமை மதுரை செல்லும் பஸ் ஏறி மதுரைக்கு முன்னாலேயே ஸ்டாப்பில் இறங்கி நின்றேன். காரில் வந்த அவர்கள் புறாவை இழுத்துச் செல்லும் வல்லூறு போல என்னை காரில் ஏற்றிச் சென்றார்கள். கணபதி ஸாரின் பங்களாவை நாங்கள் அடைந்த போது மணி ஒன்பது. இரவு உணவுக்குப் பின் சற்று நேரம் வாக்கிங் சென்று வருகிறோம் என்று வெளியே சென்றார்கள். நான் உள் ரூமில் இருந்தேன்.
“கஸ்தூரி இங்கே வா” என்ற கணபதி ஸாரின் குரல் கேட்டு முன் ரூமுக்கு சென்றேன். அங்கே டி.வி. ஓடிக் கொண்டிருக்க பாண்டியன் ரிமோட்டில் சேனல் மாற்றிக் கொண்டிருந்தார். என்னைக் கண்டவுடன் கணபதி, “அப்படியே சேலையைக் கழட்டி விட்டு கவர்ச்சியா எங்கள் நடுவில் வந்து உட்கார்” என்றார்.
நான் அந்த இடத்திலேயே நின்று யோசித்தேன். வந்ததே அதற்காகத் தான் என்னும்போது தயங்குவதில் அர்த்தமில்லை என்று எண்ணி சேலையைக் கழட்டி விட்டு நின்றேன். ஜாக்கெட்டுக்குள் குத்திக் கொண்டு நின்ற என் முலைகளையே வெறித்துப் பார்த்தார் கணபதி. பாண்டியன் கவனம் இன்னும் டி.வி. யிலேயே இருந்தது.
“பயப்படாதே கஸ்தூரி. இங்கே ப்ளேயர் பாண்டியன் மட்டும் தான். நான் ஆடியன்ஸ். பார்த்து ரசிக்க மட்டும் தான்”.நான் சென்று அவர்கள் மத்தியில் அமர்ந்தேன்.
“பாண்டியா, இன்னும் நீ சும்மாவே இருந்தா கஸ்தூரிக்கு உன் ஆண்மை மேலேயே சந்தேகம் வந்துடப் போகிறது”.
“அந்த சந்தேகம் மட்டும் இவளுக்கு வரவே கூடாது”, என்ற பாண்டியன் என்னை தன் பக்கமாக இழுத்து உதட்டில் அழுத்தமான முத்தம் கொடுத்து விட்டு ஜாக்கட்டை கழட்டினார். இடுப்புப் பகுதியில் குறுகுறுப்பாக உணர்ந்து ஓரக்கண்ணால் பார்த்தபோது கணபதி லாகவமாக நாடாவை அவிழ்த்து என் பாவாடையை கீழிறக்கிக் கொண்டிருந்தார்.
எழுந்த பாண்டியன் இரு கைகளால் என்னைத் தூக்கிக் கொண்டு கழுத்தை லேசாக கடித்தவாறு பெட்ரூம் நோக்கி சென்றார்.
“பாண்டியா, இப்போது உன்னைப் பார்க்கும் போது அப்படியே மானை கவ்விக் கொண்டு செல்லும் புலி மாதிரி தெரிகிறாய்”.
“அதுவும் சாதாரண மான் இல்லை. மணம் வீசும் கஸ்தூரி மான்”.
என்னை கட்டிலில் உட்கார வைத்து ப்ராவை கழட்டியவாறு பாண்டியன் சொன்னார், “ஸார் உங்களுக்கு ஆசைன்னா நீங்க முதல்ல செய்யுங்க. இல்லேன்னா அப்புறம் நான் முடித்த பிறகு தான் சான்ஸ்”.
“நான் தான் ஏற்கனவே சொல்லிட்டேனே. இப்போதெல்லாம் என்னால கொஞ்சமும் முடியறதில்லை. நீ புகுந்து விளையாடு. நான் வெறுமனே பார்த்து ரசிக்க மட்டும் தான்”.
“நான் சொல்ல வேண்டியதை சொல்லி விட்டேன். கொல்கத்தாவில் நீங்கள் போட்ட போடு எனக்குத் தெரியாதா?”.
“அது நடந்து இப்போ பதினைந்து வருஷம் ஆகிறது. எனக்குத் தெரியும்; நான் இப்போது கம்ப்ளீட் ரிடயர்ட் பார்ட்டி”.
பாண்டியன் சைகையாலே பேண்டீசை கழட்ட சொல்ல நானும் கழட்டினேன். தானும் டிரெஸ்ஸை கழட்டி விட்டு என் தொடையில் தன் சுண்ணியால் மோத அது நன்கு நீண்டு நிமிர்ந்தது. அதன் சைஸை உணர்ந்ததில் பதறிப் போனேன். ஏற்கனவே மன இறுக்கத்தில் இருந்த நான் அவர் நேராக உள்ளே செலுத்த முயன்ற போது பயந்தேன்.
“ஸார், மெதுவா, வலிக்கப் போகுது”.
“கவலையே படாதே கஸ்தூரி. வேணும்னா உன் கையாலேயே நீயே அதை உள்ளே விட்டுக்கோ”.
எனக்கும் அதுவே சரி என்று பட்டதால் அவர் சுண்ணியை கையில் பிடித்துக் கொண்டு அதன் நுனியை என் புண்டை இதழ்களில் தேய்த்தும், புண்டை இதழ்களை அதனுடன் மோதியும் மூடுக்கு வர முயன்றேன். அது ஒன்றும் கஷ்டமாக இல்லை.
லேசாக நீர் சுரந்து என் துளை பதமானது. என் தொடைகளை நன்றாக அகட்டி, குவித்து வைத்துக் கொண்டு அவர் பூலை உள்ளே செலுத்த அது வெண்ணையில் சூடான குத்தீட்டி போல என் கூதியைக் கிழித்து கீழே இறங்கியது. என் மீது முழுதாகப் படர்ந்த போது முதலில் அவர் தோள்களையும் அப்புறம் முதுகையும் நன்றாகத் தழுவித் தடவி விட்டேன்.
பாண்டியனின் ஆரவாரமான ஆண்மை ஆக்கிரமிப்பில் கிறங்கிப் போன எனது பெண்மை அவருடனான தொடர்பை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்ற கள்ள எண்ணத்தை ஏற்கனவே என் அடி மனதில் ஓட விட்டிருந்தது.
என்னுடைய மனப் போராட்டங்கள் பாண்டியனுக்குத் தெரிய சான்ஸ் இல்லை. புணர்வதற்கு புதுப்பெண் கிடைத்த புளகாங்கிதத்தில் என்னைப் புரட்டி எடுத்தார்.
இடது முலையை அமுக்கியவாறு என் முகமெங்கும் நாக்கால் ஈரமாக்கி அப்படியே கழுத்து, அக்குள் என்று இறங்கி வந்து அப்புறம் பால் அருந்தினார். தொடையை தடவிக் கொண்டே வேகமாக இடித்தார். அப்படியே ஊஞ்சலாடினார். முதுகுப்புறமாக கை கொடுத்து தூக்கி வேகமாக கட்டிலில் என்னை மோதினார். விடுபடவே மனமில்லாத ஒரு சொர்க்க நிலையில் என்னை ஆழ்த்தினார்.
இருந்தும் அந்த நிலையிலிருந்து எங்களை விடுவிப்பது போல் கணபதி குரல் கேட்டது.
“பாண்டியா, நீ சொன்னது உண்மை தான். ஆண்மைப் புயலாய் சுழன்று சுழன்று நீ இவள் பெண்மையை சூரையாடுவதையும், அதற்கு கஸ்தூரியின் பெண்மை அவ்வளவு லாவகமாக ஈடு கொடுப்பதையும் பார்க்கும் போது என்னுடையதும் எழுந்து விட்டது. ஆனால் டெம்பர் போய் விட்டால் நான் இவளை செய்ய முடியாது. கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் செய்து என்னை முதலில் செய்ய விடேன்”.
லுங்கியோடு சேர்த்து தன் சுண்ணியை அமுக்கியவாறு கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தார் கணபதி. கணமும் தாமதிக்காமல் என்னை விட்டு எழுந்தார் பாண்டியன்.
“கஸ்தூரி, முதலில் ஸாரைக் கவனி. அவரால் தான் நமக்கு பல காரியங்கள் ஆக வேண்டியிருக்கிறது”.
படபடவென்று உடைகளை நீக்கி விட்டு என்னை நெருங்கினார் கணபதி. விரலால் துளையை விரித்து சற்றே நிமிர்ந்திருந்த தன் சுண்ணியை அதில் செருகினார்.
“கஸ்தூரி, உன் புண்டை நல்லா டைட்டா சூப்பரா இருக்கு”, என்றவாறு இன்னும் உள்ளே தள்ளினார்.
“முழுசா ஓத்து என் ஆண்மைத் துளிகளை உனக்குள் விழ வைக்காமல் நான் உன்னை விடப் போவதில்லை.” என்றவாறு இறுக்கினார்.