யட்சி 13

காலை 9 மணியளவில் எல்லோரும் ஹோட்டலில் இருந்து கிளம்பினோம்.
யாமினியும் கீர்த்தனாவும் முக்கால் டெனிம் பேண்ட்டும் டீஷர்ட்டும் ஷூவும் அணிந்திருந்தனர். டீஷர்ட்டில் இருவரின் முலைகளும் தூக்கிக் கொண்டு நிற்க, அதனைப் பார்த்து எனக்கும் லேசாக தூக்கிக் கொண்டது.

யட்சி 12

காலை சாப்பாட்டினை முடித்துவிட்டு குளிருக்காக பாதையோர கடை ஒன்றில் ஆளுக்கொரு லோங் ஸ்லீவ் ஹூடி ஜாக்கெட் வாங்கிக்கொண்டோம். சற்று நேரத்தில் விக்ரமும் வந்து எங்களுடன் சேர்ந்து கொண்டான். அம்மாவுக்கு தெரிய வேண்டாம் என்று அவர்கள் சொன்னாலும் கூட நான் அம்மாவிடம் சொல்லி புரிய வைத்து அதற்கான அனுமதியும் வாங்கிக் கொடுத்தேன்.

கீர்த்தனா என்னை முறைத்தாள்.

பின்னர் என்னைக் கொஞ்சம் தனியாக அழைத்துச் சென்று,
“எதுக்கு நீ இதெல்லாம் பண்ற?” என்றாள் கோபமாக.

“சரி விடு. அவ சந்தோசமா இருந்துட்டு போகட்டும்.” என்றேன்.

“ரொம்ப ஓவரா பண்ணாத. லூஸு.”

“இதுல என்னடி இருக்கு?”

“அவன் அம்மாக்கு தெரியாம தூரத்துல இருந்து அவள பாத்துட்டு போய் இருப்பான். இல்லன்னா திருட்டுத்தனமா ரெண்டு மூணு தடவ அவ கூட பேசி இருப்பான். ஆனா நீயே அம்மாகிட்ட சொல்லி பெர்மிஸ்ஸனும் வாங்கிக் குடுத்துட்ட. இப்ப பாரு. அவன் அவ கூடவே நடந்து வருவான்.”

“வரட்டுமே. அதுல என்ன இருக்கு?அவங்க ரெண்டு பேரும் கல்யாணம் பண்ணிக்க போறாங்க. ஒருத்தர ஒருத்தர் பேசி புரிஞ்சிக்க வசதியா இருக்கும். இதெல்லாம் அவங்களுக்கு லைஃப்ல மறக்க முடியாத ஒரு அனுபவமா இருக்கும்.”

“ஆமா. உனக்கும் தான் மறக்க முடியாத அனுபவமா இருக்கும். பாரு.”

“சரி.. சரி.. வா போலாம்.”
என்று அவளது தோள் மீது கை போட்டுக் கொண்டு எங்கள் மலையேற்ற நடை பயணத்தினை ஆரம்பித்தோம். அம்மாவும் வருணும் எங்களுக்குப் பின்னால் வந்துகொண்டிருக்க யாமினியும் விக்ரமும் கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டு பேசிக்கொண்டு வந்துகொண்டிருந்தனர்.

முன்னால் இருப்பது என்னவென்று தெரியாத அளவுக்கு எங்கள் கண்களை மேகங்கள் போன்ற பனிமூட்டங்கள் மறைத்துக் கொண்டிருந்தன. பனியின் தாக்கத்தில் காதுகள் இரண்டும் அடைத்துக் கொண்டன. பாதையின் இரண்டு பக்கங்களும் ஈரமாகவும் பச்சைப்பசேல் எனவும் காட்சியளித்துக் கொண்டிருந்தன. மேலே போகப்போக சூரிய ஒளியில் பனிமூட்டங்கள் சற்றுக் குறைந்து அந்த மலையின் அழகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெளிப்பட ஆரம்பித்தது. இன்னும் நூற்றுக் கணக்கான மக்களும் எங்களுடன் சேர்ந்து நடைபயணம் மேற்கொண்டிருந்தனர்.

இயற்கையின் கொடையான அந்த ‘மலைகளின் இளவரசி’ என்று அழைக்கப்படும் கொடைக்கானல் மலைகளின் அழகும் பச்சைப்பசேல் காட்சிகளும் அந்த இடத்தின் குளிர்ச்சியும் என்னை எதுவுமே செய்யவில்லை. அங்கு வந்திருந்த அழகான பெண்களும் அவர்களது மேடு பள்ளங்களும் கூட என்னை எதுவுமே செய்யவில்லை. உள்ளுக்குள்ளே எரிந்து கொண்டிருந்த தீயின் அகோரம் கண்களில் இருந்து கண்ணீராக வெளியே வந்து கொண்டிருந்தது. கீர்த்தனா அறியாத வண்ணமாக அவ்வப்போது நான் கண்களை துடைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

கீர்த்தனாவுக்கும் மனது ரொம்பவே பாதிக்கப்பட்டிருக்கும் போல. அவளும் சந்தோசமாக இல்லை. நான் அவளை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தேற்றிக் கொண்டிருந்தேன். பின்னர் அவளை வருணுடன் பேசிக்கொண்டு வர செய்துவிட்டு நான் அம்மாவுடன் முன்னால் நடந்தேன்.

அவ்வப்போது எல்லோரும் ஒன்றாக நின்று போட்டோக்கள் எடுத்துக்கொண்டோம். யாமினியும் விக்ரமும் கூட சில இடங்களில் தனியாக நின்று போட்டோ எடுத்துக்கொண்டனர். அதையெல்லாம் பார்த்து கீர்த்தனா என்மேல் ரொம்பவே கடுப்பில் இருந்தாள். இடையிடையே யாருக்கும் தெரியாமல் என்னை நச்சரித்தும் கொண்டாள்.

நான் அவற்றையெல்லாம் காதில் வாங்கிக்கொள்ளாமல் கீர்த்தனாவை சமாளித்துக் கொண்டு நடந்துகொண்டிருந்தேன். ஒரு கட்டத்தில் அம்மாவால் நடக்க முடியாமல் போகவே ஒரு சிறிய கல் குற்றியில் அமர்ந்து கொண்டார். அம்மா களைப்பாறும் வரை நாங்களும் அங்கே நின்றுகொள்ள, யாமினியும் விக்ரமும் கொஞ்சம் தள்ளி புல்வெளியில் நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தனர். வருணும் கீர்த்தனாவும் வேறு ஒரு பக்கமாக போட்டோக்கள் எடுத்துக்கொண்டும் பேசிக்கொண்டும் இருக்க, நான் அம்மாவுடன் பேசிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தேன்.

திடீரென யாமினி அலறும் சத்தம் கேட்க அவர்கள் நின்ற திசையை நோக்கி திரும்பிப் பார்த்தேன். யாமினி எதையோ பார்த்து பயந்து கைகளையும் கால்களையும் உதறிக் கொண்டு கூக்குரலிட்டுக் கொண்டிருந்தாள். எல்லோரும் அவளை நோக்கி ஓடினோம். அவளது கால்களில் நூற்றுக்கணக்கான சிறிய அட்டைப் பூச்சிகள் ஒட்டிக்கொண்டு அவளது இரத்தத்தினை உறிஞ்சிக் கொண்டிருந்தன. அவள் வலியில் துடித்துக் கொண்டிருக்க, நான் விக்ரமின் காலை நோக்கினேன். அவனது காலில் எதுவும் இல்லை. போட்டோ எடுப்பதற்காக யாமினி கொஞ்சம் விக்ரமை விட்டு தள்ளிச் செல்ல அங்கே தான் அட்டைப் பூச்சிகள் அவளது கால்களில் ஏறிக்கொண்டிருந்தன.

யாமினி பயத்தில் அலறிக் கொண்டிருக்க விக்ரம் எதுவும் செய்யாமல் அவளது கால்களில் இருந்த அட்டைப் பூச்சிகளைப் பார்த்துப் பயந்து பதட்டத்தில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தான். எல்லோருக்கும் அது ஒரு புதிய அனுபவம் தான். கீர்த்தனா, அம்மா, வருண் கூட பயந்து போய் அவளுடன் சேர்ந்து கூச்சலிட்டுக் கொண்டிருந்தனர்.

நான் எது பற்றியும் யோசிக்காமல் களத்தில் இறங்கினேன். அவளது கையைப் பிடித்து இழுத்து ஒரு சிறிய கற்பாறையில் உட்கார வைத்தேன். பின்னர் அவளுக்குப் பக்கத்தில் நானும் முட்டி போட்டு அமர்ந்துகொண்டு அவளது காலைத் தூக்கி ஷூவைக் கழட்டிவிட்டு எனது தொடை மேல் வைத்துக் கொண்டு அட்டைப் பூச்சிகளை ஒவ்வொன்றாக மளமளவென பிடுங்கினேன். பிடுங்கியதும் அவை எல்லாம் திரும்பி எனது கைகளில் ஒட்டிக்கொண்டன. அதனைப் பற்றி நான் கவலைப்படாமல் அவளது கால்களில் இருந்து எல்லாவற்றையும் பிடுங்கி எடுத்துவிட்டு எனது கைகளில் ஒட்டிக்கொண்டு இருந்த அட்டைப் பூச்சிகளை பாறைகளிலும் நிலத்திலும் அழுத்தி உராய்ந்து சாகடித்தேன். பின்னர் லேசாக இரத்தம் வழிந்து கொண்டிருந்த அவளது கால்களை தண்ணீர் ஊற்றி தடவி கழுவி விட்டேன்.

அவள் ரொம்பவே பயந்து போயிருந்தாள். அவளது அழகிய சிவந்த கன்னங்களில் கண்ணீர்த்துளிகள் பரவி இருந்தன. அவளைப் பார்க்க ரொம்பவே பாவமாக இருந்தது. இருந்தாலும், நான் அவளைப் பார்த்து ஏளனமாக சிரித்தபடி,

“கண்ண தொடச்சிக்கோங்க யாமினி. இதெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்ல. இது நம்ம ஒடம்புல உள்ள அழுக்கு ரத்தத்த தான் குடிக்கும். ஒரு வகைல பாத்தா நமக்கு நல்லது தான் பண்ணி இருக்கு.” என்றேன்.

உடனே கீர்த்தனா,
“என்ன டாக்டர் சார்! நீங்களே பயந்தா எப்டி? என விக்ரமிடம் கேட்க,

“பயம்ன்னு இல்ல. எனக்கு இதெல்லாம் பாத்தாலே ஒரு மாதிரி அருவருப்பா இருக்கும். பக்கத்துலையும் போக மாட்டேன்.” என்று கூறி அவன் சிரிக்க,

யாமினி அவனை பார்த்து முறைத்துக் கொண்டு எழுந்து என்னைப் பார்த்து,
“ரொம்ப தேங்க்ஸ்” என்றாள்.

நான் எதுவும் கூறாமல் லேசாக உதட்டினை மாத்திரம் அசைத்து சிரித்துவிட்டு,
“சரி வாங்க போலாம்.” என்று கூறிவிட்டு நடக்க ஆரம்பித்தேன்.

கீர்த்தனா யாமினியை பிடித்து தூக்கிவிட அவள் கீர்த்தனாவுடன் நடக்க ஆரம்பித்தாள். விக்ரம் வருணுடன் பேசிக்கொண்டு வந்து கொண்டிருந்தான். அவ்வப்போது விக்ரமின் பார்வை யாமினி மேல் இருந்தது போலவே கீர்த்தனா மேலும் இருந்துகொண்டே தான் இருந்தது. அவன் அவர்கள் இருவரினதும் அங்கங்களை அணு அணுவாக ரசித்தபடி நடந்து கொண்டிருந்தான்.

இயற்கையின் ரம்மியங்களை ரசித்துக்கொண்டு புகைப்படங்களும் எடுத்துக்கொண்டு எங்கள் மலையேற்ற நடைபயணத்தினை இனிதே முடித்துக் கொண்டு வந்து காரில் ஏறினோம்.

யாமினி விக்ரமுடன் பேசிக்கொண்டு வந்து கொண்டிருந்தாள்.

பின்னர் விக்ரம் எங்களிடம் வந்து,

“ஓகே கைஸ். நா கெளம்பறேன்.” என்றான்.

“எங்க கெளம்புறீங்க? எதுக்கு அவ்ளோ அவசரம். இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இருந்துட்டு போகலாமே.” என்றேன் நான்.

“இல்ல ப்ரோ. நாளைக்கு மார்னிங் நா ஹாஸ்பிடல் போகணும். இப்ப ஆல்ரெடி 2 மணி ஆய்டிச்சி. எப்படியும் ஊருக்குப் போக லேட் நைட் ஆய்டும். இப்ப கெளம்புனாத்தான் சரியா இருக்கும்.” என்றான்.

“ஹ்ம்ம். ஓகே ப்ரோ. அப்புறம் உங்க இஷ்டம். அப்புறம் பாக்கலாம். பை.” என்றதும், எல்லோரிடமும் சொல்லிவிட்டு அவன் கிளம்பினான்.

யாமினியும் காரில் ஏறிக்கொள்ள நாங்கள் குளிப்பதற்காக நீர்வீழ்ச்சியினை நோக்கி எங்கள் பயணத்தினை ஆரம்பித்தோம்.

விக்ரம் சென்றது எனக்கு ரொம்பவே சந்தோசமாக இருந்தது. ஆனாலும், யாமினியின் மனதில் விக்ரம் பற்றிய அபிப்பிராயம் என்னவென்று என்னால் ஊகிக்க முடியவில்லை. எதுவாக இருந்தாலும் பொறுத்திருந்து பாக்கலாம் என முடிவு செய்துவிட்டு வண்டியை ஓட்டினேன்.

நீர் வீழ்ச்சியில் ஆண்கள் பெண்கள் என ஏராளமானவர்கள் குளித்துக் கொண்டிருந்தனர். நிறைய பெண்கள் ஷார்ட்ஸ்ஸும் டீஷர்ட்டும் அணிந்து கொண்டு குளித்துக் கொண்டிருக்க, கீர்த்தனாவும் யாமினியும் கூட அம்மாவின் அனுமதியுடன், எங்களது ஷார்ட்ஷினை எடுத்து மாற்றிக் கொண்டு கிளம்பினர். அம்மா சேலையுடனேயே கிளம்ப,

“உங்களுக்கும் ஒரு ஷார்ட்ஸும் டீஷர்ட்டும் தரவாம்மா?” என நக்கலாகக் கேட்டேன்.

கீர்த்தனாவும் சிரித்துக்கொண்டு,

“ஹ்ம்ம். குடு. ஒண்ணும் ப்ரோப்ளம் இல்ல. அம்மாக்கு இன்னும் 25 வயசு தான் ணா. நீ வேணா பாரு. அம்மாவ எத்தன பேரு சைட் அடிக்க போறாங்கன்னு.” என்றாள் பதிலுக்கு.

“எனக்கு எதுவும் வேணாம்பா. இதுவே போதும். வாங்க போலாம்.” என்றார் அம்மா.

அவர்கள் முன்னால் நடக்க நான் காரை லாக் செய்துவிட்டு அவர்களின் பின்னால், இருவரினதும் தொடை அழகுகளையும் பின்னழகு ஆட்டங்களையும் ரசித்துக் கொண்டு அவர்களின் பின்னால் நடந்து கொண்டிருந்தேன். வருணின் கண்கள் கீர்த்தனாவின் பின்னழகிலேயே குத்திக் கொண்டிருந்தது. குளிக்கும் போது ஈரமான யாமினியின் எல்லா அங்கங்களும் எனது கண்களுக்கு விருந்தாகின. அதே போல கீர்த்தனாவின் அங்கங்கள் எல்லாம் வருணின் கண்களுக்கும் விருந்தாகின.

அங்கு குளித்துக் கொண்டிருந்த ஆண்கள் எல்லோரின் கண்களும் இவர்களையும் மேய ஆரம்பித்தன. எனக்கு கடுப்பாக இருந்தாலும் கொஞ்சம் பெருமையாகவும் இருந்தது. எங்கு சென்றாலும், அங்குள்ள ஆண்கள் எல்லோரும் சைட் அடிக்கும் அளவுக்கு ஒருத்தி அழகுப் புயலாகவும் இன்னொருத்தி அம்சமான அழகியாகவும் இருந்தார்கள். கீர்த்தனா யாமினி அளவுக்கு பெரிய அழகி இல்லை என்றாலும் அவளும் அழகு தான். கூடவே யாமினியை விட சற்று அம்சமான உடலமைப்பினையும் கொண்டவள். அண்ணனாக நான் அவளிடம் தோற்றுப் போனதற்கு காரணம் கூட அவளது அந்த அம்சமான உடலமைப்பு தான்.

ஆசை தீர இருவரையும் கண்களாலேயே புணர்ந்தேன். தண்ணீரில் நின்றுகொண்டு யாரும் அறியாத வகையில் அவர்களைப் பார்த்து கையடித்து தண்ணீருக்குள்ளேயே விந்தினைத் தெறிக்கவும் விட்டேன்.

கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரக் குளியலின் பின்னர் எல்லோரும் வெளியேறினோம். ஆடைகளை மாற்றிவிட்டு காரில் ஏறி நல்ல ஒரு ஹோட்டலுக்குச் சென்று வருணின் ஆசைப்படி மட்டன் பிரியாணியும் சாப்பிட்டுவிட்டு இருட்டும் வரை பார்க்க வேண்டிய இடங்களையெல்லாம் பார்த்துவிட்டு எங்களது ரூமை அடைந்தோம்.

அன்றைய நாள் எனது வாழ்க்கையில் மறக்கவே முடியாத ஒரு நாளாக அமையும் என்று அப்பொழுது நான் அறிந்திருக்கவில்லை.

தொடரும்…

Mail and Ghat:

670121392cookie-checkயட்சி 13no