அம்மா எங்க.
ஒரு கல்யாணத்துக்கு போயிருக்காங்க.
கலை போவது போல் தெரியவில்லை. அம்மாவையும் பெண்ணையும் கலவி செய்த அயர்ச்சி. உண்மையாகவே தூக்கம் வந்தது.
மீண்டும் கண் விழிக்கும் போது. குடும்பமே இருந்தது. அவ்வளவு தான் இன்றைக்கு. கிளம்பிவிடலாம் என்று எழுந்தேன்.
முதல் முறையாக. கலையரசியை பார்த்தேன். அசல் வேலைக்காரி போல் இருந்தாள். ஒல்லியான தேகம். மிக சின்ன முலை. பஞ்சத்தில் அடிப்படைவாள் போல இருந்தாள். இவளுக ஒருத்தன் விரும்பி கல்யாணம் பண்ணி கொள்ள போகிறான். அவன் எப்படி இருப்பான் என்று யோசித்தேன்.
சிறிது நேரம் எல்லோரிடமும் பேசிவிட்டு. கிளம்பினேன்.
அகி முழுவதுமாக என் மனைவியாக மாறிவிட்டாள். வாரத்தில் இரு நாட்கள் வெளியே செல்வது. அவளுக்கு தேவையான பொருட்களை வாங்கிக்கொள்வது என்று. என் சம்பள கணக்கை கேட்பது உட்பட.
எனக்கும் அவள் செய்வது மிகவும் பிடித்திருந்தது. இப்பொழுது அவள் உடம்பு முற்றி ஒரு கல்யாண வயது பெண்ணை போலவே மாறி இருந்தாள்.
காலேஜேல எல்லாம் கேக்கறாங்கடா?. மேட்டர் ஓவரா னு?
ஏண்டி? எல்லார்கிட்டயும் சொல்லிட்டியா?
இல்லடா. முலை சைஸ் பெரிசா இருக்கு னு சொல்ராங்க.
விடு டி. பொறாமைல பேசுவாளுங்க. என் 3 வருஷ உழைப்புடி (என்று அமுக்கினேன்)
ஏனோ அவளை முழுமையாக தொட சந்தர்ப்பம் கிடைக்கவில்லை. அவளுக்கும் பரீட்சைகள். எனக்கும் வேலைகள்.
மரங்கள் அமைதியை விரும்பினாலும். காற்று விடுவதில்லை. நான் அகி யுடன் நிறுத்திக்கொள்ள நினைத்தாலும் விதி என்னை விடுவதாக இல்லை. அப்படிதான் இந்த போனும் வந்தது.
சித்தப்பா பேசினார். கலையின் அம்மாவுக்கு உடம்பு சரி இல்லை என்றும், நான் அவளை ஊரில் விட்டுவிட்டு வர வேண்டும் என்றும் சொன்னார். இங்கிருந்து 3 மணிநேர பயணம். இன்று போனால், நாளை திரும்பி விடலாம்.
நானும் கலையும். பஸ்சில் கிளம்பினோம். பஸ் ஸ்டாண்ட் வரை சித்தப்பா வந்தார். பஸ்சில் கலை சாதாரணமாக வந்தாள். வருத்தமே இல்லாமல்.
அது. கிழவிடா. எப்போவோ போயிருக்கும். இழுத்துட்டு இருக்கு.
உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா. என் கல்யாணம் தள்ளி போறதுக்கு இதன் காரணம். எனக்கு அதோட நகை தரமாட்டேனு சொல்லிடுஜு. அதன் என் மாமியாருக்கு கோவம்.
எனக்கு அவள் வித்தியாசமாக தெரிந்தாள்.
என் உன் லவர். அவர் அம்மா கூட சண்டை போடலியா? உன்ன கட்டி வைக்க சொல்லி?
அது ஒரு மொக்க. அவன் அம்மா நா பயம்.
விளங்கிடும். (சிரித்தேன்) நீ அவனை லவ் பண்ணலியா?
லவ் லாம் கொஞ்சம் தான். வசதியான பையன். எனக்கு இவனை விட்டா வேற கிடைக்காது அதான் ஓகே சொல்லிட்டேன்.
வாழ்க்கையே. ஒரு கணக்குதான். என்று எங்கயோ படித்தது நினைவுக்கு வந்தது.
. ஊருக்கு வரும் போது உச்சியில் மனடையை பிளந்தது. அது ஊர் இல்லை. ஒரே ஒரு தெரு. கலையை பார்த்தவுடன். வழியில் இருந்த சிலர் அழ ஆரம்பித்தனர்.
என்னடா. கிழவி போய்ட்டாளா? கலை பதட்ட பட்டாள். நல்லவேளை. அவள் அம்மாவை பக்கத்து ஊரில் உள்ள பெரிய ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்திருந்தார்கள்.
கலை வீடு சின்ன குடிசை. நான் ஓரமாக. போய் திண்ணையில் அமர்ந்தேன். எல்லாம் முடிந்து கலை என் அருகில் வந்தாள்.