பஜாரின் உள்ளே ஒரு முனகல் சத்தம்

ஆனால் எனக்கு ஒரு அதிர்ச்சி 😲 என் உடை சரி செய்யப்பட்டு முலைகள் மூடப்பட்டு இருந்தன….

கண் திறந்து பார்த்த பொழுது என் அருகே இருந்த என் ஐட்டி, ப்ராவை காணவில்லை.. ஏனெனில் அவற்றை நான் அணிந்திருந்தேன்… எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை….. என் அருகில் நான் காதலித்து காமம் செய்த அந்த பிச்சைகாரனையும் காணவில்லை….
எனக்கு ஒரே குழப்பமாக இருந்தது….

யாரோ : என்னம்மா மழைக்கு ஒதுங்கிட்டிங்களா..?
நான் : ம்ம் ஆமாங்க……
யாரோ : பொட்ட புள்ள இப்டி தணியா இருக்கலாம எதனா ஒன்னு கடக்க ஒன்னு ஆனா என்னமா பன்றது…
நான் : இல்லங்க சுத்தமா வண்டிய ஒட்ட முடில அதா இங்க ஒதுங்கிட்ட.. ஆனா எப்டி தூங்குனனு தெர்ல…
யாரோ :சரி பாத்து பொமா வீட்டுக்கு..
நான் : ஆமா இங்க…. அதோ அந்த கட வாசல்ல ஒரு பிச்சைக்காரன் இருந்தானே அவன பாத்திங்களா…?
யாரோ : பிச்சகாரனா அப்டி யாரையும் பாக்கலயே….

எனக்கு நன்றாக தலை சுற்ற அங்கிருந்து கிளம்பி வீட்டிற்கு சென்று விட்டேன்.
இரவு அப்படி ஒரு சம்பவம் நடந்ததா இல்லை நான் கணவு ஏதும் கண்டேனா என்று குளப்பமாக இருந்தது….

ஆனால் காமத்தில் ஈடுபட்டது, அவன் மேல் காதல் கொண்டது உண்மை….. ஆனால் அவனையும் காணவில்லை சம்பவம் நடந்ததற்கு ஆதாரமும் இல்லை….. எனக்கு ஒன்றும் புரியாமல் அழுகையும் , ஆத்திரமுமாக வந்தது….. கூடவே மூத்திரமும்தான்.

டாய்லெட் சென்று யூரின் பாஸ் செய்யும் பொழுதுதான் எனக்கு நினைவிற்கு வந்தது… நான் கண்ணி கழிந்து வெளியேற்றிய இரத்தத்தை அவன் என் ஐட்டியை கொண்டு தான் துடைத்தான் என்று.. .

உடனே ஐட்டியை கழட்டி பார்க்க அதில் இரத்த கரை இருந்தது……
“அப்பாடி….. எனக்கு இப்பொழுதுதான் உயிரே வந்தது…”
கண் கழங்க ஆரம்பித்தேன். ஏனென்றால்

“உண்மை” எல்லாமே உண்மை, “நான் அவனை பார்த்தது உண்மை”, “அவனொட காமத்தில் ஈடுபட்டது உண்மை” எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக அவனை மனதார காதலித்தது உண்மை.
சிறிது நேரம் அழுதுகொண்டே இருந்தேன்.

என் ஐட்டியை அவன் கழுவிவிட்டு எனக்கு மாட்டிவிட்டுருப்பான் பொல…. ஏனெனில் இரத்த கரை இரவு இருந்த அளவு இப்போது இல்லை….
எனக்கு தலையே சுற்றியது….
அவன் ஏன் என் உடைகளை சரி செய்ய வேண்டும்… ஏன் என் ஐட்டியை கழுவ வேண்டும்….. முதலில் ஏன் என்னை விட்டுச்செல்ல வேண்டும்…….

இரவு திடீரென முரட்டுத்தனமாக மாறி என்னை ஒழுத்தானே அது காமத்திலா அல்லது அவனுக்கு வேறு ஏதாவது நிகழ்ந்ததா..? என என் மனம் சிந்திக்க துவக்கியது…… எவ்வளவு தான் யோசித்தும் விடை கிடைக்கவில்லை. கண்ணீர் தான் கிடைத்தது. ஆம் அன்று முழுவதும் அவனை நினைத்து அழுதுக்கொண்டே இருந்தேன். இரவிலும் தூங்காமல் அழுது கொண்டே இருந்தேன்.

அடுத்த நாள் விடிந்ததும் கிளம்பி அந்த பஜார்க்கு சென்று அவனை தேடினேன். அவன் படுத்திருந்த கடை காரரிடம் விசாரித்தேன்.

கடை காரர் :ஓ அந்த பிச்சகாரனையா அவன இதுக்கு முன்ன இங்க பாத்ததில்ல அன்னகி மழ பேயிரத்துக்கு முன்னாடி கடைய பூட்ரப்போதா அவன பாத்த பசிக்குதுனு சோன்னா நான்தா சாப்பாடு வாங்கிக்கோடுத்துட்டு ஏ கடைய பாத்துகோனு சொல்லிட்டு போன ஆன காலைல அவன கானோம். ஆமா எதுக்கு அவன நீங்க தேட்ரிங்க

ஒன்னுமில்ல சோசியல் சர்வீஸ்னு சொல்லி அவர சமாலிச்சுட்டு இனிமே அவன பாத்தா எனக்கு கால் பன்ன சொல்லி என் நம்பர கொடுத்துட்டு வந்தேன்…

ஏ நெனப்பெல்லாம் அவன் மேலயேதான் இருந்துச்சு … அவன தேடி தேடி ரோடு ரோடா அலய அரம்பிச்ச…. ஆபஸ்கு போரதே இல்ல வேலய விட்டுடு இவன தேடி தேடி அழயரதையே வேலையா மாத்திகிட்ட…. இப்படியே சிட்டி பூரா அவன தெனமு தேடி அழஞ்சே 2 மாசம் போய்ட்டு….