எனது செல்போன் அலறியது. எடுத்துப் பார்த்தால் புது எண்ணாக இருந்தது. யாராக இருக்கும் என்ற நினைப்பில் ஆன் செய்தேன். எதிர் முனையில் ஒரு பெண் குரல். “ஹலோ,…ஹலோ..” “ஹலோ….யார் நீங்க. சொல்லுங்க”

என் பெயர் பாலு வயது 25 பணியாற்றுகிறேன். நாங்கள் கூட்டுக் குடும்பத்தில் பிறந்து வளர்ந்ததால் ஓரே வீட்டில் பல அறைகள் உள்ள காம்பவுன்டில் வசித்து வந்தோம். என் அப்பாவிற்கு 3 தம்பிகள் அவர்களும்

பொறுமையின் இலக்கணத்துக்கா கூட இந்த பழமொழியை கூறுவார்கள். உண்மையான அர்த்தம் என்னவென்றால், பொறுமையாக இருப்போமாயின் பலன் உண்டு. கொங்கு நாட்டின் கோவையில் ஒரு நடுத்தரத்துக்கும் மேல் தரத்துக்கும் இடைப்பட்ட

அவளுக்கு ஒரு இருபத்தைந்து முப்பது வயது இருக்கும். நன்றாக மஞ்சள் ப+சிக் குளிர்த்த வெள்ளை வெளீரென்ற தேகம். முன்னால் முட்டிக் கொண்டிருக்கும் பருத்த மார்பகங்கள். அகன்று விரிந்திருக்கும் பின் புறங்கள். மொத்தத்தில்

தூக்கக்கலக்கத்தில் இருந்தவனை கடிகார அலாரம் நேரம் 6.00 மணியென அழையா விருந்தாளியாய் தட்டி எழுப்பியது. எழுந்தும் எழாமல் கைகளால் தடவி அதை நிறுத்திவிட்டு கைகளால் கட்டில் தடவினேன் ம்…என் ஆசை மனைவியை

என் பெயர் ஷண்முக பாண்டியன். திருநெல்வேலி மாவட்டத்தை சேர்ந்தவன். கல்யாணம் ஆகி ரெண்டு வருடங்கள் ஆகின்றன. குழந்தை பாக்கியம் வந்து கொண்டே இருக்கிறது. அதற்கு நாங்களும் ஒரு காரணம். தள்ளி போட்டு

நான் இன்ஜினியரிங் டிகிரி முடித்துவிட்டு சென்னையில் உள்ளே சிம்ப்சன் க்ரூபில் வேலை கிடைத்து சென்னைக்கு வந்து ரெண்டு மாதம் ஆகிறது. சொந்த ஊர் திருநெல்வேலி. இதுவரை சென்னையில் ஹோட்டல் ரூமில் தங்கி