“டார்லிங்” கண்ணன் தனது மனைவியின் அழைப்பைப் பார்த்தார். அவள் அழகிய புடவை அணிந்து பர்ஸை தோளில் மாட்டிக்கொண்டு வாசலில் நின்றாள். “வீணா உன்னுடன் கணினியில் பேசக் காத்திருக்கிறாள். நான் மளிகைப் பொருட்கள் வாங்கிவர வெளியே செல்கிறேன்.” கண்ணன் தனது மனைவியைப் பார்த்து சிரித்தார். “சரி… உங்களிடம் போதுமான பணம் இருக்கிறதா?”
தன் நீண்ட கருமையான கூந்தலில் கையை நீட்டியபடி சிரித்தாள். “அதெல்லாம் இருக்கு.” கண்ணன் சிரித்துக்கொண்டே அவள் செல்வதை பார்த்தான். தன் மகளை நினைத்துக் கொண்டு கணினியை நோக்கி நகர்ந்தான், வெப் கேம் இணைப்பு வழியாக அவள் அவனை நோக்கி கை அசைப்பதைக் கண்டு சிரித்தான்.
மகளின் சிரிக்கும் முகத்தைக் கூட அவனால் பார்க்கமுடிந்தது அவனுக்கு இன்னும் ஆச்சரியமாக இருந்தது…அவனுக்கு இந்த வெப் கேம் டீல் பழக்கமில்லை ஆனால் மூன்று வாரங்களுக்கு முன்பு அவளின் பிறந்தநாளுக்கு அவளுக்காக அவன் கொடுத்த பரிசு இது.
வீணா எப்போதும் போல் அழகாக இருந்தாள். அவளது குட்டையான, அலை அலையான கருமையான கூந்தல் அவள் முகத்தை வடிவமைத்துக் கொண்டிருந்தது, அவளது பளபளக்கும் பச்சைக் கண்கள், மேலும் கண்ணன் உட்கார்ந்து மைக்ரோஃபோனைப் பயன்படுத்தும்போது அவனது இதயத் துடிப்பு அதிகமாகுவதை உணர்ந்தான்.
“வணக்கம் பாப்பா.” அவன் புன்னகையுடன் சொன்னான், அவள் மைக்ரோஃபோனை சரிசெய்து சிரித்தாள், அவனுடைய மனைவியைப் போலவே மிகவும் அழகாக அவன் மகளும் இருந்தால் .
“வணக்கம் அப்பா.” என்றால் வீணா. அவள் குரல் வெகுதூரம் சென்றது அவள் முகத்தைத் தொட மானிட்டரை நீட்டினான். குளிர்ந்த, தட்டையான திரை அவனது விரல் நுனிகளை சந்தித்தது, அவன் அவளைப் பிடிக்க விரும்பினான்.
அவளைப் பார்த்ததும் கேட்டதும் மட்டும் போதவில்லை. அவர் தனது பெண் குழந்தையை … அவரது ஒரே குழந்தையின் பிரிவு வேதனையாக இருந்தது. “எப்படி இருக்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டால் வீணா.
அவனது குரல் ஓசையுடன் இருந்தது, அவள் கண்களில் ஏக்கம் நிறைந்த தோற்றத்தை அவன் கண்டான். “I’m okay. Busy, busy…I miss you guys.” என்று சொல்லி அவர் ஏக்கத்துடன் சிரித்தார்.
“We miss you too.” என்று சொல்லிவிட்டு வீணா மீண்டும் தனது நாற்காலியில் அமர்ந்தாள், அவள் அழகிய ஊதா நிறத்தில் தாவணியும் அதற்கு இலேசான ஆரஞ்சு நிற ஜாக்கெட் மற்றும் அதே நிறத்திலான பாவாடையும் அணிந்திருந்தால், அவளின் கூந்தலின் உச்சியில் இரண்டு முழம் அளவிற்கு மல்லிகை பூவும் அதற்கு நடுவில் ஒரு சிகப்பு நிற ரோஜா பூவும் வைத்துக்கொண்டிருந்தாள்.
அவளின் கண்களில் அழகான மையும் இருந்தது. அவளின் பால் போன்ற கைகளுக்கு அழகு சேர்க்கும் வகையில் இரண்டு கைகளிலும் கண்ணாடி வளையல்கள் அணிந்திருந்தால். அவளின் உள்ளங்கைகளிலும் விரல்களிலும் வைத்து சிவந்திருந்தத மருதாணி அவளின் விரல்களுக்கு கிரீடம் வைத்தது போல இருந்தது.
அவளின் ரோஜா இதழ்கள் போன்ற உதட்டில் இரத்த சிகப்பு வண்ண லிப்ஸ்டிக் இருந்தது. அவளின் மூக்கில் வளையம் போன்று மெல்லிதாகா அவளின் மூக்கை ஒட்டி இருந்த அவளின் மூக்கூத்தி. அவளின் பாவாடை சற்று இறக்கமாக அணிந்திருந்தால் அதனால் தொப்புள் குழி நன்றாக தெரிந்தது பூமியில் வாழும் தேவதையாக இருந்தால் வீணா.
அழகிய பலபலக்கும் முகம், ஜாகெட்டை முட்டிக்கொண்டு இருக்கும் மார்பகங்களும் என அவளின் உடலமைப்பு வீணா இன்னும் சிறுமி இல்லை என்பதை கண்ணனுக்கு உணர்த்தியது. வீணா யாரையாவது காதலிக்கிறால அவளின் மார்பகங்கள் பெரிதாகி விட்டதே எத்தனை பேரின் கண்கள் அந்த பிஞ்சு மார்பகத்தின் மீது இருக்கிறதோ தெரியவில்லை என்று கண்ணன் தனக்குள் நினைத்துக்கொண்டான்.
“வீணா நீ யாரையாவது காதலிக்கிறாயா?”. என்று கண்ணன் கேட்க்க வீணா சிரித்தாள்.
“அப்படி எதுவும் இல்லை நான் தொடர்ந்து எனது படிப்பில் கவனம் செலுத்தி வருகின்றனர் நான் நன்றாக படித்து வாழ்வில் பெரிதாக சாதிக்க வேண்டும் என்பது மட்டும் தான் எனது மனதில் உள்ளது.” அதைகேட்டு கண்ணன் சிரித்தான்.
“ நல்லது அப்படித்தான் ஒரு லட்சித்தோட படிக்கவேண்டும்.” வீணாவின் கண்கள் எதையோ தேடின.
“ஆமாம் அம்மா எங்கே.” என்று வீணா கேட்க்க. “அவள் கடைக்கு சென்றிருக்கிறால் சிறிது நேரத்தில் வந்துவிடுவாள்.” என்று கண்ணன் பதிலித்தான். அப்போது அவளின் அறையின் கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டது. “அப்பா எனது தோழிகள் வந்துவிட்டர்கள் போல இருங்கள் வருகிறேன்.”
என்று சொல்லி விட்டு எழுந்து தன் அறையின் கதவை நோக்கி நடந்தால் வீணா. அவளின் ஜடையும் அதிலிருந்த பூக்களும் அவளை எதோ மணப்பெண் போல காட்டியது. அவள் நடக்கும் போது அவளின் காலில் அணிந்திருந்த கொலுசின் சப்தம் இசையாக ஓலித்தது.
அந்த மெல்லிசையா கொலுசின் ஓசையை அறையில் சுவர்கள் எதிரொலித்தன. அவளின் ஜடை அவளின் பிடங்களில் பட்டு ஆடுவது அவளின் கொலுசின் இசைக்கு நடமாடுவது போல இருந்தது. அவளின் கால் பாதங்களில் வைத்திருக்கும் சிவந்த மருதாணி அவளுக்கு சிகப்பு வைரத்தினால் செய்யப்பட்ட செருப்பை மாட்டியது இருந்தது. வீணா நடந்து செல்கிறாலா இல்ல நடப்பது போல பரதநாட்டியம் ஆடுகிறால என்று சந்தேகம் எற்படும் விதமாக இருந்தது வீணாவின் நடை.
வீணா மெல்ல அடி எடுத்து வைத்து அவளின் அறையின் கதைவை அடைந்தாள். கதவின் கைபிடியை அவளின் பூ போன்ற மெல்லிய விரல்களால் பிடித்து கதவை மெல்ல திறந்தாள். கதவுக்கு வெளியே எதிர்தரப்பில் இருந்தவர் கதவை வேகமாக தள்ளியதால் நிலைதடுமாறி கீழே விழுந்தால் வீணா.
வீணா கீழே விழுந்ததை பார்த்து பதறிப்போனான் கண்ணன், என்ன அங்கு நடந்தது என்பதை புரிந்துகொள்ள முயன்றான். அந்த அறையின் கதவு திறந்துந்தது அங்கு ஒரு உருவம் நின்று கொண்டு இருந்தது “யார் நீ.” என்று கத்தினாள் வீணா.
வீணாவின் கேள்விக்கு அந்த உருவதிடம் இருந்து எந்த பதிலும் வரவில்லை அதற்கு பதிலாக ஒவ்வொரு அடியாக எடுத்து வைத்து வீணாவின் அறைக்குள் நுழைந்து கொண்டு இருந்தது அந்த உருவம். “யார் நீ ஏ ரூமை விட்டு வெளியே போ உள்ளே வராதே.” என்று வீணா பயம் நிறைந்த குரலில் சொன்னாள்.
அங்கு என்ன நடக்கிறது என்று கண்ணனுக்கு புரியவில்லை ஆனால் எதோ தவறாக நடக்கப்போகிறது என்று கண்ணின் உள்ளுனர்வு அவனுக்கு எச்சரித்தது. அந்த உருவம் வீணாவின் அறையின் கதவின் கைபிடியை பிடித்தது கதவை சாத்திவிட்டு மேல் தாழ்பாளை போட்டு கதவை பூட்டியது.
கண்ணன் யாரென்று உற்று பார்த்தான் அந்த உருவம் நன்றாக ஆறடி உயரம் வளர்ந்த ஒரு ஆண் அவனின் முகத்தில் கறுப்பு நிற முகமூடி அணிந்து மறைத்திறுந்தான் “ஏய் ஏ கதவ தாழ்ப்பாள் போடுர ஒழுங்கா வெளியபோ.” என்று வீணா அவனை மெரடினாள்.
அந்த மிரட்டலை சற்றும் காதில் வாங்கிகொள்ளாமல் அவன் வீணாவின் அருகில் நெருங்கினான்.
“என்ன எதுவும் பண்ணிடாத” என்று அவனிடம் வீணா கெஞ்சுவது போல கேட்டால். “பயப்படத ஒன்ன நா எதுவும் பண்ண மட்டே ஓ அழக மட்டும் அணுபவிக்க போரே வேற எதுவும் இல்ல.” இதை பார்த கண்ணனுக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை பயத்தில் கண்ணனின் கை கால் நடுங்க தொடங்கியது.
அவன் மெல்ல வீணாவின் மேல் ஊர்ந்து செல்ல முயன்றான் அப்போது வீணா அவனை பக்காவாட்டில் தள்ளி விட்டு அவனிடம் இருந்து தப்பிக்க எழுந்து ஓடினாள்.
அந்த அறை முழுவதும் வீணா ஓட “ரொம்ப ஓடியே களைத்து போயிடாதா அப்புறம் ஏகூட எப்படி சந்தோஷமா இருப்ப.” என்று சொல்லி சிரித்தான். இப்போது அவன் வீணாவை துரத்துக்கொண்டு ஓட வீணா ஓடிவந்து தடுமாறி அந்த கம்ப்யூட்டர் மேலேயே விழுந்தால். அந்த வெப்கேம் கம்ப்யூட்டரில் இருந்து கீழி தொடங்கியது இப்போது அதில் வீணாவின் கட்டில் மட்டும் தான் தெரிந்தது.
“தயவுசெய்து என்ன விட்டு விடு என்னை எதுவும் பண்ணிடாத.” என்று விணா அவனிடம் கெஞ்சும் குரல் மட்டும் தான் கேட்டாது வெப் கேம் திருப்பியதன் காரணமாக கண்ணனால் அவர்களை பார்க்க முடியவில்லை. “டேய் யாருடா நீ ஏ பொண்ண விட்டுடா.” என்று கண்ணன் இங்கு கத்தினான்.
“காப்பதுங்க என்ன யாராவது காப்பாதுங்க.” என்று வீணா மிகவும் சத்தமாக கத்துவது கேட்டா. “வீணா இப்படி சத்தமாக கத்துகிறாளே ஒரு வேளை அவன் வீணாவை அடிக்கிறானா எதுவும் தெரியவில்லையே.” என்று கண்ணன் புலம்பினான்.
உடனே காவல் நிலையத்திற்கு தொடர்புகொள்ள அவனது அலைபேசியை எடுத்தான் அதில் சற்றும் சார்ஜ் இல்லாமல் இருந்தது, உடனே அவன் வீடுக்கு வெளியே வந்து பக்கத்து வீட்டில் உதவி தேட முயன்றான். ஆனால் அதில் ஆட்கள் யாரும் இல்லாமல் பூட்டி இருக்க மீண்டும் அந்த கணினியை நோக்கி வேகமாக ஓடினான் கண்ணன்.
அந்த கணினி திரையில் வீணா அறையில் கட்டில் மட்டுமே தெரிதுக்கொண்டு இருந்தது அவனையும் வீணாவையும் காணவில்லை ஆனால் வீணாவின் அலறல் சத்தம் மட்டும் கேட்டது “என்ன விட்டு ஒன்ன நா கெஞ்சி கேக்குரே தயவுசெய்து என்ன விட்டுடு.” என்று வீணா அவனிடம் கொஞ்சுவதுதான் கேட்டது.
“காப்பாதுங்க என்ன யாரவது வந்து காப்பாதுங்க, யாரவது வாங்களே, தயவுசெய்து என்ன காப்பாதுங்க.” என்று விணா கதறினாள். உடனே அவன் சத்தமாக சிரிக்கும் சத்தம் கேட்டது “நல்லா கத்து செல்லோ உன்னால எவ்வளவு சத்தாமா கத்தமுடியுமோ அவ்வளவு சத்தமா கத்து ஆனா உன்ன காப்பாத்த யாருமே வர மாட்டாங்க.” என்று அவன் வீணாவுக்கு பதிலித்தான்.
பிறகு அவன் வீணாவை அவனின் தோளில் தூக்கிக்கொண்டு வந்து அந்த கட்டிலில் போட்டான். இப்போது இருவரையுமே கண்ணனால் அந்த கணினி திரையில் பார்க்க முடிந்தது. அவன் அப்படியே வீணாவின் மேல் படுத்தான். வீணா அவளின் கைகளால் அவனை அடிக்கா முற்பட்டாள்.
ஆனால் அவன் அவன் ஒரே கையால் வீணாவின் இரண்டு கைகளையும் ஒன்றாக சிறை பிடித்தான். அவனை தள்ளி விட்டு அவனிடம் இருந்து தப்பிக்க விணா துள்ளினாள் ஆனால் அவனின் அதிக உடல் எடை வீணாவால் எதுவுமே செய்யமுடியவில்லை.
அவன் வீணாவின் கழுத்தில் முத்தமிட்டான் அதை பார்த்துக்கொண்டு இருந்த கண்ணன் “டேய் நாயே ஏ போண்ண விடுடா இல்லனா நா ஒன்ன கொன்னுடுவேண்டா.” என்று சப்தமாக கத்தினான். ஆனால் வீணா அந்த கணினியில் வழிந்ததால் கணினி பழுதடைந்து அந்த சத்தம் அந்த பக்கம் கேற்கவே இல்ல.
அவன் வீணாவின் தலையை முகர்ந்து பார்த்தான். “ம் தலைக்கு மல்லிகை பூ எல்லாம் வச்சி முதலிரவுக்கு போர பொண்ணு மாதிரி தயாராக தான் இருக்க.” என்று வீணாவிடம் அவன் சொல்ல. “பிலீஸ் தயவுசெய்து என்ன எதுவும் பண்ணிடா என்ன விட்டுடு.” என்று வீணா அவனிடம் மீண்டும் கொஞ்சினாள்.
வீணாவின் கெஞ்சல் சிறிதளவும் பயனளிக்கவில்லை. அவன் வீணாவின் உதட்டில் அவனின் உதடுகளை பதித்து முத்தமிட்டான். வீணா அவளின் கால்களை மேலும் கீழுமாக அடிக்க அவன் அவனின் கால்களால் வீணாவின் கால்களையும் சிறைபிடிக்க இப்போ வீணா தூண்டில் மட்டிய மீன் போல் தப்பிக்க வாய்ப்பில்லாமல் ஆனாது.
வீணாவின் இதழ்களை திராட்சை கனியை சுவைப்பது போல கடித்து சுவைத்தான் அவன். தான் பார்க்கும் போதே தன் கண்முன்னே தனது ஆசை மகள் எவனோ ஒருவனால் பலவந்தப் படுத்தபடுவதை தன்னால் தடுக்க முடியவில்லையே என்கிற தனது இயலாமையை நினைத்து கண்ணின் கண்கள் கண்ணீரை வடித்தது.
அவன் வீணாவின் தாவணியை பிடித்தது இழுத்து அதை வீணாவின் உடலை விட்டு அகற்றி எறிந்தான். அப்போது வீணா அவன் முன்பு அறை நிர்வாணமாக தாவணி இழந்து பாவாடை ஜாக்கெட் உடன் கட்டிலில் கிடந்தாள்.
வீணா தனது மார்பகங்களை மறைப்பற்க்காக தனது இரண்டு கைகளையும் X வடிவத்தில் தனது மார்பின் மீது வைத்துக்கொண்டால். வீணாவை அந்த அறை நிர்வாண கோலத்தில் பார்ததும் அந்த நபரின் கண்களில் ஒரு மிருகத்தனமான வெறி தெரிந்தது.