பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்றால்.
நான் தயங்கி தயங்கி அவனிடம் “இரவு என் வீட்டில் தங்க முடியுமா?” என்று கேட்டேன்.
அவன்…
மது என்னை அவரை கூப்பிட்டு வீட்டிற்கு போக சொன்னாள், எனக்கு சந்தோசமாக இருந்தாலும் பயமாக இருந்தது, காரணம் அவரோடு தனியாக இருக்க போகிறேன், அதுவும் இல்லாமல் அங்கே ஆண் தோழர்களை கூப்பிட்டு வந்து உடலுறவில் ஈடுபட கூடாது என்று அவர்களுக்கு உள்ளே ஒரு எழுதப்படாத ஒப்பந்தம்.
இவள் பரவாயில்லை கூப்பிட்டு போய் இரவு தங்கி அடுத்தநாள் மாலை அவனை அனுப்பிவிடு என்று கூறினால். திவ்யாவும் வந்து என்னை நடுவில் சந்திப்பேன், எப்படி இருக்கிறேன், எதுவும் பிரெச்சனையா என்று பார்க்க வருவேன் அதனால் கவலை இல்லாமல் போ. என்று கூறினாள்.
நான் தயங்கி தயங்கி அவனிடம் கேட்க அவன் சரி என்றான். அவன் வீட்டிற்கு அழைத்து இரவு வரமாட்டேன் என்று கூறிவிட்டு என்னோடு அவன் வண்டியில் ஏற்றிக்கொண்டு நாங்கள் தங்கியிருந்த பிளாட் நோக்கி சென்றோம். நான் போகும் வழி சொல்ல அவன் வண்டி ஓட்டினான்.
வண்டியில் ஏறி அமர்ந்து கால்களை இருபுறமும் போட்டு அவரை நெருங்கி அமர்ந்து அணைத்துக்கொண்டு என் தலையை அவர் தோள்களின் மீது வைத்து பேசிக்கொண்டே வந்தேன், என் மார்பு நசுங்க எனக்கு அது சுகமாக இருந்தது. அதை ரசித்தபடி நான் இருந்தேன்.
நெருங்கி அமர இவர் உடல் வாசம் அப்பப்பா அதுவும் அவரோடு கூட போவதை எண்ணி கீழே ஊறல் எடுத்தது. அப்போது அவர் ஒரு இடத்தில் நிறுத்தி, எதோ யோசித்தார், பின் என்னை ஒரு பெரிய கடையில் நிறுத்தி, சாப்பிட கொஞ்சம் தின்பண்டங்கள் வாங்கிக்கொள்ள சொன்னார். அவர் இன்னொரு கடைக்கு செல்வதாக கூறினார். நான் எதற்காக இப்போது வண்டியை நிறுத்தினார் என்று யோசித்தேன். வீட்டுக்கு நேராக செல்லாமல் எதற்காக இப்படி நேரத்தை வீணடிக்கிறார் என்று மனதிற்குள் அவரை நான் திட்டிகொன்டே உள்ளே சென்று தேடினேன்.
நான் சென்று ஜூஸ் மற்றும் கொஞ்சம் சாக்லேட், தின்பண்டங்கள் வாங்கி பில் போட போக, அவர் சிறிது நேரத்தில் வந்தார். அவர் இல்லாத அந்த கொஞ்ச நேரமே எனக்கு ஒரு மாதிரியா இருந்தது. அதை அவரிடம் கூற. அவர் என் கையை பிடித்து அழுத்தி, “நாளைக்கு வரைக்கும் நாம ஒண்ணா தான் இருப்போம், கொஞ்சம் கூட ஒரு நிமிஷம் கூட பிரியமாட்டோம்”. என்று கையை அழுத்திவிட்டார்.
அவர் அவ்வாறு கூறியது எனக்கு இன்னும் பிடித்து போயிற்று. அவர் எப்போது என்னை அணைத்து என் பசியை போக்குவார் என்று ஏங்கினேன். வேகமாக பில் போட்டு மறுபடியும் கிளம்பினோம்.
“ரூம்ல சாப்பிட நெறைய இருக்கு, அதுவும் இல்லாம இப்போ தானே சாப்பிட்டோம், அப்புறம் எதுக்கு நேரத்தை வீணடிச்சீங்க?” நான் சிணுங்கிக்கொண்டே கேட்க,
அவர் பதில் சொல்லாமல் சென்றார். நான் கீழே வண்டியை நிறுத்த இடம் காட்டி, நான் வேகமாக மேலே சென்றேன், அவரிடம் ஐந்து நிமிடம் கழித்து வர சொன்னேன். வாசலில் திவ்யா காத்திருந்தாள், நான் அவளை அணைத்து ஹாய் சொல்லிவிட்டு கதவை திறந்தேன்.
அவள் உள்ளே வந்து என்னை அணைத்து, என் கழுத்திற்கு கீழே முத்தம் கொடுத்து கொஞ்சமாக கடித்து, செம்ம வாசனை அவனுக்கு, நானும் சேர்ந்து கொள்ளவா என்று கிண்டலாக கேட்டாள்.
அப்போது கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டு, பிரிந்தோம். குமார் தான், எங்களை ஒரு மாதிரி பார்த்தார். நான் எங்கள் அறை வழியை காட்ட, அவர் சென்றார்.
திவ்யா – “எதுனாலும் கூப்பிடு நான் எதிர்ல தான் இருக்கேன்” என்று சத்தமாக கூறிவிட்டு என்னை அணைத்து முத்தம் கொடுத்து சென்றாள். அவள் எதற்காக அப்படி செய்தாள் என்றால், இவன் ஆள் இருக்கிறார்கள் என்றாள் எதுவும் பிரச்னை செய்ய மாட்டான் என்ற காரணத்தால் அவள் அவ்வாறு செய்தாள். ஏனென்றால் அவள் இருக்கும் பிளாட் வேறு கட்டிடத்தில் இருந்தது. கூப்பிட்டாலும் வர எப்படியும் 10 நிமிடம் ஆகும்.
நான் கதவை மூடி, சாவி வைத்து பூட்டினேன். அப்போது அறை அந்த சத்தம் முழுவதும் எதிரொலித்தது, என் உடல் பக்கு பக்குனு அடித்தது. என் மாமாவிற்கு பிறகு நான் அனுபவிக்க போகும் இன்னொரு ஆண். பல நாட்கள் நாங்கள் பேசியிருந்தாலும், போனில் சுயஇன்பம் செய்ந்திருந்தாலும், நேராக சந்திப்பது வேறு தான். அவர் கதையை படித்திருக்கிறேன், அதே நேரம் ப்ரியாவும் அவரை பற்றி கூறியிருக்கிறாள், இருந்தும் மனதில் ஒரு பயம்.
நான் மெதுவாக அறையை நோக்கி நடந்தேன், என் இதய துடிப்பு என் கழுத்தில் வந்து துடிப்பது போல உணர்ந்தேன். உடல் படபடத்தது. பிரிட்ஜ் திறந்து, உள்ளே இருந்து ஜூஸ் மற்றும் தண்ணீர் பாட்டில் எடுத்தேன். பின் நான் வாங்கி வந்த ஜூஸ் எடுத்து உள்ளே வைத்து அறையை நோக்கி நடந்தேன், அவர் அங்கையும் இங்கையும் நடப்பது தெரிந்தது. ஏதோ கல்யாணம் முடிந்து முதல் இரவு அறைக்கு செல்வது போல நான் உணர்ந்தேன். நானும் மற்றவர்களும் பேசியிருக்கிறோம், அது ஏன் பெண்கள் முதல் இரவு அறைக்கு செல்லும்போது அவ்ளோ வெட்கத்துடன் நடந்து செல்வார்கள் அதற்காக தானே திருமணம் செய்துகொள்கிறார்கள் என்று எல்லாம் பேசியிருக்கிறோம். ஆனால் அப்போது திவ்யா அவளின் மன வாழ்க்கையை பற்றி எங்களிடம் பேசுவதை தவிர்ப்பால்.
அவ்ளோ கிண்டல் செய்த நான், இன்று என்னை மீறி வெட்கம் வந்து தலையை தாழ்த்திக்கொண்டு உள்ளே சென்றேன். அந்த 10 15 அடி எதோ இரண்டு கிலோமீட்டர் நடந்து சென்றது போல இருந்தது. பயம், எதுக்கு உள்ளே செல்கிறேன், என்ன நடக்கும் என்கிற எதிர்பார்ப்பு, இதுவும் சேர்ந்து அவர் எப்படி நடத்துவார் என்கிற பயம் இது எல்லாம் தான் காரணாம்.
நேரம் மெதுவாக செல்கிறதா அல்லது நான் வேகமாக இருக்கிறேனா ஒன்னும் புரியவில்லை. ரத்தம் வேகமாக முலைக்கு செல்ல, எனக்கு கொஞ்சம் மயக்கம் வருவது போல உணர்ந்தேன். கதவு கிட்டே நின்றேன், சிறிது நொடி. பின் கையை நீட்டி கதவை தள்ளினேன்.