தம்ப்! நான் திடுக்கிட்டு படுக்கையில் இருந்து எழுந்தேன். ஜன்னலில் ஏதோ பலமாக மோதி இருந்தது. “மணி என்ன?” என்று எனக்குள் முணுமுணுத்துக் கொண்டேன். நான் நினைத்ததை விட அதிகமாகவே தூங்கியிருந்தேன். நான் இன்று நடைபெற உள்ள போட்டியை தோக்க விரும்பவில்லை. ஜன்னல் வழியே வெளியே பார்க்க ஒரு சிறிய பறவை இறந்து கிடந்தது. அது ஒரு அழகான குட்டி குருவி.
நான் எனது பஜாமாவை கழட்டி விட்டு கிரிக்கெட் சீருடையை அணிந்தேன். கிரவுண்டில் போடுவதற்காகத் ஆடைகளை எடுத்துக் கொண்டு கீழே இறங்கினேன்.
“மார்னிங், அம்மா.” கிச்சனில் அம்மா பாத்திரம் கழுவி கொண்டு இருந்தா.
“மார்னிங், நிரு. நான் உன்னை எழுப்ப வரலாம் என்டு இருந்தன். இன்னிக்கு மட்ச் இருக்கு எல்லா.” ராதா திரும்பி தனது 19 வயது மகனை ஒரு புன்னகையுடன் பார்த்தாள். அவங்க கருங்கூந்தல் இடுப்பு வரை இருந்தது, மேலும் அவங்க எந்த மேக்கப்பும் இல்லாமலே பிரகாசமாக இருந்தா. “சாப்பாடு ரெடி அகிட்டு வந்து சாப்பிடு.”
“சரி, அம்மா.” நான் அவங்க புன்னகையை அலட்சியப்படுத்திவிட்டு சாப்பிட அமர்ந்தேன். அப்போது எனக்கு அடுத்த இருக்கையில் ஒரு பையை கவனித்தேன். “காவியா வீட்டில் இருக்கிறாளா?” பைக்குள் ஒரு வினோத பொருள் இருப்பதை கவனித்தேன். அதன் பக்கங்கள் மங்கலாக ஒளிர்வது போல தெரிந்தது.
“வார கடைசி எல்லா அதான் உன் அக்கா அக்கா வீட்டில இருக்கா. மாடியில் அவள ரூம்ல இருக்கிறாள்.” அம்மா மீண்டும் பாத்திரங்களைக் கழுவச் சென்றா. “அவள் சாமான தொடாத. பிறகு கத்துவாள். “ என்றா அம்மா.
“சரி சரி.” என்று விட்டு நான் அந்த பொருளை வெளியே எடுத்தேன். காவியா எப்போதும் தொல்பொருட்களை சேர்ப்பதில் ஆர்வம் காட்டுவாள். இது ஒருவித புதிர் போல் இருந்தது. “இது ஒரு Rubik’s Cube.” என்று நினைத்தபடி அதனை பொருத்த ஆரம்பித்தேன், பக்கங்களை ஒழுங்கமைக்க முயன்றேன்.
“அது என்ன நிரு?” ராதா இப்போது பாத்திரங்களை உலர்த்திக் கொண்டிருந்தாள், அவங்க பரந்த இடுப்பு அவங்க பச்சை நிற ஆடையின் கீழ் அசைந்து கொண்டிருந்தது.
“ஒண்டும் இல்ல அம்மா.” என்ற படி அதை பொருத்துவற்கு முயற்சித்தேன். இறுதியில் ஒரு வழியாக அதை பொருத்தி முடித்தேன். அதன் பக்கங்கள் அனைத்தும் சரியாக பொருந்தி இருந்தன. திடீர் என்று அதன் சிவப்பு பக்கம் பிரகாசிக்க தொடங்கி அது வெப்பம் அடைய தொடங்கியது. நான் சூட்டினாலும் பாதி பயத்தாலும் அதனை கீழே போட்டேன். அதன் பக்கங்கள் முழுவதும் மங்கி ஒரு சாதாரண கருப்பு பெட்டியாக மாறி இருந்தது.
“நிரு என்ன ஆச்சு?” அம்மா திரும்பி மேசையில் இருந்த பெட்டியை பார்த்தா. “நீ உன் அக்காட பொருள் ஒண்டையும் உடைக்கல தானே?”அம்மா கேட்டா.
“நான் அது என்ன என்று பார்க்க எடுத்தன்.” என்று அம்மாவிடம் விஷயத்தை கூறினேன். இப்போது அது குளிர்ச்சியாக மாறி இருந்தது. நான் அதை எடுத்து சுழற்ற முயன்றேன், ஆனால் எதுவும் நகரவில்லை. “அது உடைந்துவிட்டது என்று நினைக்கிறேன்.” அதை மீண்டும் பையில் போட்டேன்.
“சரி, நீ தான் உடைச்சிட்ட என்டு அக்காட்ட சொல்லனும்.” அம்மா எனது அருகில் வந்து அவங்க கலைந்த முடியை அலறினா. நான் கையால் விலக்க, “நான் யோகா பண்ண போறேன். நீ சாப்பிட்டு முடிய கோப்பையை சிங்க்ல போட்டுட்டு போ.” என்றா.
சரி என்று அம்மாக்கு பதிலளித்து விட்டு. மட்ச்க்கு நேரமாகி விட்டது என்று அந்த பெட்டியை பற்றி மறந்துவிட்டு புறப்பட்டேன்.
~~
அன்று இரவு குடும்பத்தினர் இரவு உணவிற்காக மேசயை சுற்றி அமர்ந்து இருந்தனர். ராதா தனது கணவர் லக்ஷ்மன் அருகில் அமர்ந்தா. என் பக்கத்தில் காவியா.
“நீ என் பெட்டிய தொட்டியா?” காவியா என்னை அடிக்க கையை அசைத்தாள்.
“என்ன?” நான் எனது அம்மாவை பார்க்க, நான் உண்மையைச் சொல்ல வேண்டும் என்று பரிந்துரைப்பது போல் தலையை ஆட்டினா. “ம்ம். நான் தான் தொட்டன் ஏன் தொட கூடாதா?”
“ஆமா தொடக்கூடாது.” காவியா பெருமூச்சு விட்டாள். “நீ அதை உடைச்சைட்ட போல. ஒண்டும் நகருது இல்ல.”
“அது என்ன?” நான் காவியாவின் கண்களை பார்க்காமல் அவளுடன் கதைக்க முயன்றேன். என் அக்கா என்னோடு கோபப்படுவது எனக்கு பிடிக்கவில்லை.
“சரி, அது மன்மத கடவுள் ஒரு வழிதவறிய இளவரசனுக்கு பாடம் புகட்டவும், அவனோட விளையாடவும் கொடுத்தார் என்பது புராணக்கதை. அந்த இளவரசன் ஆசைகளை அடைய மன்மதனை நோக்கி தவம் இருந்தான். அதனால் அவன் தன் குடும்பத்தை பற்றி கவலைப் படவே இல்லை. இதால மன்மதன் குடும்பம் தான் முக்கியம் என்று அவனுக்கு உணர வைக்க இத கொடுத்தார்”
“அந்தக்காலத்தில இருந்தே வயசு பையன்கள் எல்லாரும் ஒரே மாதிரி தான் போல.” என்றவாறு அம்மா சிரித்தா. “ சரி அப்ப இது என்ன பண்ணும். என்னோட நேரம் செலவழிக்கவா? இல்ல அப்பாவோடையா?”
“அம்மா அது நிஜத்தில எதுவும் செய்யாது.” காவியா தன் தாயைப் பார்த்து சிரித்தாள். ராதாக்கு நிருவை பற்றி கவலைகள் இருப்பது காவியாவுக்கு தெரியும். அது காலப்போக்கில் மாறும் என்று நம்பினாள். “நான் அதுல என்ன எழுதி இருக்கு என்டு வாசிக்க பாத்தன். ஆனா என்னால முடியல” என்றாள் காவியா
“அப்படினா நான் பெறுமதிமிக்க பொருள உடைச்சிட்டனா?” நான் கொஞ்சம் பதட்டமாக உணர ஆரம்பித்தேன்.
“இல்ல, இது ஒரு பிரதி தான். ஆனால் இது அசல போல துல்லியமாக இருந்தது.” காவியா தண்ணிரை குடித்தபடி சொன்னாள். “ஆமா, உன் மேட்ச் எப்படி போச்சு?”
“நாங்க தோத்திட்டம்.” நான் கவலையாக சொன்னேன். இரவு உணவை முடித்து விட்டு நான் தூங்க அறைக்கு சென்றேன்.
~~
தம்ப்! நான் திடுக்கிட்டு எழுந்தேன். ஜன்னலில் ஏதோ பலமாக மோதியது. தலையணையில் மீண்டும் தலையை வைத்தேன். இன்னொரு குருவியா? என்றபடி மீண்டும் தூங்க முயற்சித்தேன், சூரியன் எனது அறையில் பிரகாசமாக பிரகாசித்தது. நான் அந்த பெட்டியை பற்றி நினைத்துக் கொண்டு வெகுநேரம் அசையவில்லை. கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டது.
“நிரு, மாட்ச்க்கு டைம் ஆகிட்டி. சீக்கிரம் எழும்பி வா,” அம்மா கதவு வழியாக சொன்னா.
“மேட்ச் நேற்று முடிஞ்சு.” நான் கதவை நோக்கி கத்தினேன். நான் பதிலளிப்பதை அம்மா கேட்பது போல தெரியவில்லை. அவா ஏற்கனவே கீழே இறங்கியிருக்கலாம் போல. சிறிது நேரம் கழித்து, நான் எழுந்து, ஆடைகளை அணிந்து, கீழே இறங்கினேன். அம்மா சமையலறை மேசையில் இருந்து பேப்பர் படித்துக் கொண்டிருந்தா.
“எல்லாம் முடிய தான் போக போற.” ராதா நிமிர்ந்து பார்த்து என்னை பார்த்து சிரித்தா. “சரி சாப்பிட்டு வெளிக்கிடு.”
” நாங்க நேற்று தோத்திட்டம். நேற்றும் இந்த பச்சை சட்டய தான் போட்டு இருந்தீங்க.” பக்கத்து நாற்காலியில் அக்காவின் பை இருப்பதை கவனித்தேன். நான் கையை உள்ளே நுழைந்து அந்த பெட்டியை வெளியே எடுத்தேன். அதன் பிரகாசம் மீண்டும் இருந்தது, ஆனால் அதன் பக்கங்களை நகர்த்த முயற்சித்தபோது, அது அசையவில்லை.
“அது உன் அக்கா தான், அவளின் பொருட்களை உன்ன தொட விடவேண்டாம் என்று என்னிடம் சொல்லிட்டு போனாள்.” ராதா பேப்பரை நிருவின் பக்கம் திருப்பி தேதியைக் காட்டினா. “பார், இண்டைக்கு உன் மேட்ச்.”
“என்ன?” நான் பெட்டியை மீண்டும் பையில் போட்டு விட்டு தேதியைப் பார்த்தேன். “ஒருவேளை கனவா இருக்குமோ.” என்றபடி நான் அவசர அவசரமாக, மாடிக்கு சென்று, என்னுடைய சீருடையை அணிந்து கொண்டு கிரவுண்ட்க்கு போனேன். என் நினைவில் இருப்பதை போல நாம் மட்சை தோத்தோம். ஆனா இது எப்படி? கனவா இருக்குமா? இல்டாட்டி Teja-Vu அதுவா இருக்குமா? என்ற குழப்பத்தில் நாள் கடந்து சென்றது. தூங்க போகும் போது பல சிந்தனைகளோடு போய் தூங்கினேன்.
~~
தம்ப்! நான் திடுக்கிட்டு படுக்கையில் இருந்து எழுந்தேன். ஜன்னலில் ஏதோ பலமாக மோதி இருந்தது. ஜன்னல் வழியே வெளியே பார்க்க ஒரு சிறிய பறவை இறந்து கிடந்தது. அதே நிலையில் நான் சுயநினைவுக்கு வந்தேன். பைஜாமாவை கூட மாத்தாமல், நான் கீழே சென்றேன்.
“மார்னிங், நிரு. நான் உன்னை எழுப்ப வரலாம் என்டு இருந்தன். இன்னிக்கு மட்ச் இருக்கு எல்லா.” ராதா திரும்பி தனது 19 வயது மகனை ஒரு புன்னகையுடன் பார்த்தாள். அவங்க கருங்கூந்தல் இடுப்பு வரை இருந்தது, மேலும் அவங்க எந்த மேக்கப்பும் இல்லாமலே பிரகாசமாக இருந்தா. “சாப்பாடு ரெடி அகிட்டு வந்து சாப்பிடு.”
“இண்டைக்கு என்ன கிழமை?” என்று அம்மாவை கேட்டேன். நான் காவியாவின் பைக்குள் இருந்து, அந்த பெட்டியை எடுத்தேன். அதன் பக்கங்கள் சிவப்பு நிறத்தில் ஒளிர்ந்தன, ஆனால் திருப்ப முடியவில்லை.
“இது சனிக்கிழமை.” அம்மா மீண்டும் பாத்திரங்களைக் கழுவி, தனக்குத்தானே பாடல் ஒன்றை முனகினா. அவங்க பரந்த இடுப்பு அவங்க பாடலின் தாளத்திற்கு ஏற்ப ஆடியது, அதற்கேற்ப அவங்க பச்சை சட்டையும் அசைத்தது.
“காவியா வீட்டில இருக்கிறாளா?” அந்த பெட்டியை மேசையில் போட்டேன்.
“ஆமா, அவள்ட சாமான்களை தொட வேணாம் எண்டுட்டு போனவள்.” என்றா அம்மா.
“அப்பா கடைக்கா?” முந்தைய நாள் கனவு அல்ல என்று எனக்கு தெரியும். ஆனால் இப்போது முந்திய நாள் ஒன்று இருந்ததா என்று சந்தேகம் எழுந்தது.
“ம்ம்.” என்று அம்மா தலையசைத்தா, அவங்க கூந்தல் துள்ளியது.
“என்ன ஓல்டா இது.” நான் எனது அறைக்குள் திரும்பி சென்றேன். எனக்கு என்ன நடக்கிறது என்று தெரியவில்லை. ஆனால் நான் தொடந்து மூன்று நாளுக்கு தோக்க போவதில்லை.
“நிரு, வார்த்த கவனம்.” அம்மா கோபமாக கத்தினா.
~~
மதியம் வரை நான் எனது அறையை விட்டு வெளியே வரவில்லை. நான் பைத்தியமாகிவிட்டதை ஏற்றுக்கொள்வதைத் தவிர, என்ன நடக்கிறது என்பதற்கு என்னிடம் எந்த தீர்வும் இல்லை.
அன்று இரவு அனைவரும் இரவு உணவிற்காக மேசையை சுற்றி அமர்ந்தனர். அம்மா அப்பாவுக்கு அருகில் அமர்ந்தா. எனக்கு அடுத்து காவியா.
“என் சாமான தொட்டியா?” என்னை அடிக்க வந்தாள்.
“காவியா அதுல ஏதாவது சாபம் அப்பிடி ஏதேன் இருக்கா? ஒருத்தன ஒரே நாளிலேயே வைச்சு இருக்கிற மாதிரி?” என்று சோகமாக காவியாவை கேட்டேன். எனக்கு பயத்தால் மூச்சு விட முடியாமல் இருப்பது போல இருந்தது.
” உனக்கு அத பத்தி எப்படி தெரியும்?” காவியா என்னை ஆச்சரியததோடு பார்த்தாள்.
“ மன்மதன், இளவரசனுக்கு கொடுத்தது, குடும்பம் தான் முக்கியம் அதான?”. நான் இப்படி கடைப்பதை எனது பெற்றோர்கள் கவலையாக பார்த்தார்கள்.
“நிரு, உடம்புக்கு ஒண்டும் இல்லயே?” அப்பா என்னை பார்த்து கவலையாக கேட்டார். எனக்கு தெரிஞ்சது எல்லாம் கிரிக்கெட் தான். நான் அதக்கு போகாதது என் குடும்பத்தில் சற்று வினோதமாகவே இருந்தது. “ஆமா நிரு நீ ஏன் இண்டைக்கு மேட்ச் விளையாட போகல.” அம்மா கவலையாக கேட்டா.
“நான் போய் இருந்தா கூட தோத்து தான் இருப்பம்” என்று அவசரமாக கூறினேன்.
“நிரு, அது உனக்குத் தெரியாது.” ராதா தன் மகனை நோக்கி கோபத்தோடு கத்தினா. “அதான் தோத்து இருப்பன் என்டு சொல்றது கேக்கலயா” என்று பதிலுக்கு அம்மாவோடு கத்த அம்மா கண்கள் கலங்க அமைதியாக இருந்தா.
காவியா நீ அத பற்றி சொல்லு என்ற “சரி, ஒரு இளவரசன் எதை பற்றியும் கவலப்படாமல் தன் போக்கில் திரிந்தான். அவன் தன் அம்மாவை, ராணியை உதாசீனப் படுத்தி அவங்க மனம் நோக செய்தான். அதனால மன்மதன் இவனுக்கு இத கொடுத்து அவன் அம்மாவோடு சேரும் படி செய்தார் என்டு கதை சொல்லுது.” என் அருகில் வந்த காவியா “ஆனா இந்த கதைல இப்ப நடைமுறைக்கு வராத கொஞ்ச விஷயம் இருக்கு” என்று காதருகே சொன்னாள்.
” அந்த பெட்டிய விட்டுட்டு ஏன் இண்டைக்கு போகல என்டு சொல்றயா” .அப்பா என்னை கோபத்தோடு பார்த்தார். “நீ ஏன் போகல நிரு? இப்படி போகாம இருக்கவா இவ்வளவு காலம் பிராக்டீஸ் போன?” அப்பா கடுமையாக கேட்டார்
“உங்களுக்கு புரியாது அப்பா.” என்று விட்டு என் அறைக்குள் ஓடினேன். மன்மதன், பெட்டி மற்றும் வேறு எதைக் கண்டுபிடிக்க முடியுமோ அதை கூகிளில் தேடினேன். காவியா சொன்னதை விட குறைவாகவே அதில் இருந்தது.
~~
தம்ப்! நான் திடுக்கிட்டு படுக்கையில் இருந்து எழுந்து பார்த்தேன். ஜன்னலில் ஏதோ பலமாக மோதியது. தலையணைக்குள்ளே மீண்டும் தலையை வைத்துவிட்டு திகிலுடன் உறைந்து கிடந்தேன். ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்தால் நான் என்ன பார்ப்பேன் என்று எனக்கு தெரியும். ஒரு அழகான, சிறிய இறந்த குருவி.
இதே பல நாட்களுக்கு மீண்டும் மீண்டும் நடந்தது. சில நாட்கள் நான் விளையாட்டில் விளையாடி தோற்றேன், சில நாட்களில் விளையாடவே இல்லை. சுமார் இருபது நாட்களில், அந்த பெட்டியை அழிக்க முயன்றேன். பல நாட்கள் தொடந்து இப்படி செய்தேன், ஆனால் அதை எரித்தாலும், உடைத்தாலும், புதைத்தாலும், என்ன வழியில் அழித்தாலும் மறுநாள் சமையலறையில் உள்ள அக்காவின் பையில்தான் இருக்கும்.
இப்படியே அந்த சனிக்கிழமை மீண்டும் மீண்டும் தொடர்ந்தது, ஒரு கட்டத்தில் மிகவும் மனசோர்வடைந்தேன். இறுதியில், இதை முடிக்க, நான் ஓட முயன்றேன். என் அம்மாவின் காரைத் திருடி மணிக்கணக்கில் ஓட்டினேன். என்னையே அறியாமல், காரிலேயே நான் தூங்க அடுத்த நாள் குருவி என் படுக்கையறை ஜன்னலில் மோதிய சத்தத்தில் எழுந்தேன்.
“உனக்கு புரியல. ஒரே நாள் எனக்கு திரும்ப திருப்ப வருகிது.” என்று நான் காவியாவின் அறைக்குள் சென்று அவளிடம் கூறினேன்
“நல்லா ஜோக் அடிக்கிற டா.” காவியா தன் படுக்கையில் படுத்துக்கொண்டு, என் கதையை கேட்டு சிரித்தாள். அவளுக்கு இது நான் சிறுவயதில் அவளை ஏமாற்ற சொன்ன கதைகள் போல இருந்தது.
“சத்தியமா.” நான் எனது பாக்கெட்டிலிருந்து போனை எடுத்து நேரத்தைப் பார்த்தேன். மணி 10:31. “உன் வருங்கால புருஷன் இப்ப உனக்கு போன் அடிச்சு. லைப்ரரியில ஆராச்சி வேல நடந்து கொண்டு இருக்கு, இண்டைக்கு இரவு சாப்பிட எங்க வீட்டுக்கு வர ஏலாது என்டு சொல்லுவான் பார்” என்றேன்.
காவியாவின் தொலைபேசி ஒலித்தது. அவள் முகத்தில் சந்தேகத்துடன் அதை எடுத்து பதிலளித்தாள். “ஆமா சொல்லுங்க.” அவள் கொஞ்சம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். “பரவாயில்ல, ரவி. நாளைக்கு பாத்துக்கலாம்.” அவள் இணைப்பைத் துண்டித்து, விரிந்த கண்களால் என்னை பார்த்தாள்.
“உனக்கு எப்படித் தெரியும்?” காவியாவின் முகம் மிகவும் வெளிறியிருந்தது.
“இந்த பகுதிய நாம தவிர்க்கலாமே. சொல்லி சொல்லி ஏலாம கிடக்கு.” என்றேன், “அந்த இளவரசன் இதில இருந்து வெளியேற என்ன செய்தான் என்டு நீ எனக்கு சொல்லவே இல்லை.” என்று கவலையோடு கெஞ்சினேன்.
“நாங்க இதுக்கு முதல்ல இத பத்தி கதைச்சு இருக்கமா?”
“ஆமா. ஆனால் இந்த முறை, ஒரு பிளான் இருக்கு.” என்று சொல்லி விட்டு எனது சட்டைக்குள் இருந்து ஒரு 1000 ரூபா தாளை எடுத்து காவியாவிடம் நீட்டினேன். “இத வைச்சண்டு அந்த வீணா போனவன் என்ன செய்தான் என்டு சொல்லு.” என்று அவளிடம் கொடுத்தேன்.
“உனக்கு சொல்றதுல எந்த பிராப்ளம்மும் இல்ல நிரு. ஆனா அதுல சில கேவலமான விசயம் இருக்கு. அது இப்ப –”
“பிளீஸ் காவியா, என்னால முடியல. இந்த காச வைச்சு கொண்டு சொல்லு காவியா.” .
“சரி. ம்ம். சரி.” காவியா பணத்தை எடுத்தாள்.
மீண்டும் நாளை எழும்பும் போது நான் பணத்தைத் திரும்பப் பெறுவேன் என்ற தைரியத்தில் தான் காசை கொடுத்தேன்.
“அவர். சரி. நம்மிடம் உள்ள மொழிபெயர்ப்புகளின்படி. அவை முழுமையடையாதவை.” காவியா தடுமாறிக் கொண்டிருந்தாள். இதை பற்றி தன் தம்பியிடம் சொல்ல அவள் உண்மையில் விரும்பவில்லை. ” அவன் அம்மாவை முத்தமிட்டான், அவங்களோட உறவை சரி செய்தான். அதோட மன்மதனிடம் மன்னிப்பு கேட்டான்.” இப்ப இப்படி தான் புத்தகத்தில வருது என்றாள்.
“அட அம்மாவை கிஸ் பண்ணா காணுமா. இது தெரியாம போச்சே?”
“ஆமா, அப்படித்தான்.” ஆனால் அது உண்மையில் அப்படி இல்லை என்று காவியாவிக்கு தெரியும்.
நான் காவியாவின் அறையை விட்டு வெளியே ஓடினேன். “என்ன மன்னிச்சிடு மன்மதா,” என்று நான் ஓடும் போது கூரையை நோக்கி கத்தினேன். அம்மாவை அவங்க வழமையாக இருந்தது புத்தகம் படிக்கும் இடத்தில் கண்டேன், அவங்க சூரிய வெளிச்சத்தில் புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்தா, அவங்க இன்னும் யோகா பேண்ட்டிலேயே இருந்தாங்க, நான் அவங்க பின்னால் சென்று கட்டியணைத்தேன். அவங்களது வளைவு நெளிவுகளை பற்றி யோசிக்க நான் விரும்பவில்லை. அவங்க கன்னத்தில் முத்தமிட்டு “இவ்வளவு காலம் உங்கள கவனிக்காததுக்கு சாரிமா” என்றேன்.
“ஆஹா, இது என்ன புது பழக்கம்?” அம்மா தன் வாசிப்புக் கண்ணாடியைக் கழற்றி விட்டு என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தா. அவங்க கன்னங்கள் கொஞ்சம் சிவந்து இருந்தன.
“நான் தூங்கப் போறேன், நாளை வரை என்னை எழுப்ப வேண்டாம்.”
“ஆனா இப்ப தானே விடிஞ்சது.” ராதா குழப்பத்துடன் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தா. பின்னர் தன் மகனின் கட்டுக்கோப்பான உடலைகவனித்துக் கொண்டா, நான் படிக்கட்டுகளில் ஏறி எனது அறைக்குள் ஓடினேன். “இவன் ஏன் மேட்ச் போகல?”என்று அம்மா யோசித்த படி இருந்தா.
~~
தம்ப்! நான் திடுக்கிட்டு படுக்கையில் இருந்து எழுந்தேன். ஜன்னலில் ஏதோ பலமாக மோதியது. “சிட். ஷிட், ஷிட், ஷிட்.” படுக்கையில் இருந்து எழுந்து ஜன்னலுக்கு வெளியே குருவியை பார்த்தேன். அம்மாவை முத்தமிட்டது வேலை செய்யவில்லை. நான் என்ன தவறு செய்தேன்? “நாசமா போடா, மன்மதா,” என்று கத்தினேன். சிறிது நேரம் கழித்து, “மன்னிக்கவும், மன்மதா. நான் கோபத்தில கத்திட்டன். மன்னிக்கவும்.”
அடுத்த சில நாட்களை நான் மண்மதனிடம் மன்னிப்பு கேட்பதும் கவியாவிடம் இருந்து மேலும் பலவற்றைப் பெறவும் செலவழித்தேன். இறுதியாக, நான் வெற்றிக்கான சூத்திரத்தை கண்டுபிடித்தேன்.
நான் நாளின் பெரும்பகுதியை காவியாவுடன் நன்றாகப் பழக செலவழித்தேன், அவளுடைய ஆராய்ச்சியில் அவளுக்கு உதவினேன், அவளுடைய அறையைச் சுத்தம் செய்தேன். நான் அவளது கலைப்பொருட்களை மதிக்க தொடங்கினேன்., அவள் அனுமதிக்கும் போது மட்டும் தொட்டு பார்த்தேன். நாள் முடிவில், படுக்கைக்கு செல்வதற்கு சற்று முன்பு, நான் அவளைப் பார்த்தேன்.
“ஓ, நிரு இப்ப இங்க என்ன பண்ற.” கட்டிலில் படுத்தபடி காவியா கேட்டாள். அவள் அருகில் சென்று படுக்கையைத் தட்டி விட்டு அதில் அமர்ந்தேன் . “இண்டைக்கு நீ ரொம்ப உதவியா இருந்த. நான் இண்டைக்கு வீட்டில் இருந்தது நல்லதா போச்சு. உனக்கு ஏதாவது ஹெல்ப் வேணுமா. தயங்காம கேளு?” என்றாள்.
“சரி, ஒன்று இருக்கிது.” நான்நம்பிக்கையுடன் சிரித்தேன், மேலும் எனது சகோதரியின் கூர்மையான, கண்களைப் பார்த்து, “இளவரசன் தனது சாபத்தை தீர்த்து, எப்படி தப்பிச்சான் என்டு சொல்றியா??”
காவியா சிறிது நேரம் துவண்டு போனாள், ஆனால் நான் விடாப்பிடியாக இருந்தேன். காவியா எனக்கு கடன்பட்டிருந்தாள். அதனால், அவள் வேறு வழி இல்லாமல் என்னிடம் கூறினாள். இப்போதும் காவியா மிகவும் மோசமான விவரங்களை சொல்லாமல் விட்டுவிட்டாள்.
“கடவுளே அப்படினா, அவன் ராணியை, தனது சொந்த அம்மாவுக்கு, ரொமான்டிக் கிஸ் அடிச்சானா?”. எனக்கு ஒரு நிமிடம் எதுவும் ஓடவில்லை.
“ இதால தான் நான் யாருக்கும் இத சொல்ல போறது இல்ல” காவியா கண்களை உருட்டினாள். “இது வெறும் ஒரு கதை நிஜத்தில இப்படி எதுவுமே நடக்காது. பரிகாரம் செய்வதற்கும் குடும்ப பந்தத்தை சரிசெய்வதற்கும் இருக்கிற ஒரு புராணகதை. அவ்வளவும் தான்”
“சரி, சரி. தாங்க்ஸ்.” என்று விட்டு நான் அவள் அறையிலிருந்து வெளியேறி, கீழே எனது பெற்றோர் டிவி பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஹாலிக்கு சென்றேன். “அம்மா, நான் உங்களிடம் தனியா கதைக்கலாமா?”
நிச்சயமா நிரு.” அம்மா அப்பாவின் முழங்காலைத் தட்டி விட்டு எழுந்து, தனது மகனைப் பின்தொடர்ந்து, பேஸ்மெண்ட்க்கு அருகே இருட்டாக இருந்த ஒரு மூலைக்கு வந்தா. “நிரு என்ன பண்ற — .” தனது மகனின் அற்ப மார்பு தன் மார்புக்கு எதிராகத் தள்ளுவதை அவங்களால் உணர முடிந்தது, எனது வாய் என் அம்மாவின் வாயை உறிஞ்சி கொண்டு இருந்தது. எனது கைகள் என் அம்மாவின் தோள்களைப் பிடித்துக் கொண்டு இருந்தன.
அம்மா அவங்க இரண்டு கைகளாலும் என்னை பலமாகத் தள்ளி என் இணைப்பைத் துண்டித்தா. “டேய் உனக்கு என்னடா ஆச்சு. நான் உன் அம்மாடா.” என்று என்னை பார்த்து கத்த தொடங்கினா
“என்ன ஆச்சு, ராதா?” அப்பா சோஃபாவில் இருந்தபடி பின்னால் பார்த்தார்.
“உங்க மகன் என் வாயில கிஸ் பண்ணுறான்க.” அம்மா தன் வாயைத் அவங்க சட்டயால் துடைத்தா.
அவ்வளவுதான் அப்பா எழுந்து என்னை நோக்கி வந்தார். “அவனுக்கு அவ்வளவு தான் மரியாத.” என்றபடி அப்பா என் காலரைப் பிடித்து மேலே இழுத்துச் சென்றார். “என்ன கருமம் பிடிச்ச படங்கள்டா பாக்கிற? உன்ன எல்லாம் அடிச்சு தான் திருத்தனும்.” என்று என் காதில் அறைந்தார். “நீ மரியாத பழகும் மட்டும் இந்த ரூமை விட்டு வெளிய வர கூடாது.” என்று மீண்டும் பலமாக அடித்தார்.
~~
தம்ப்! நிக் திடுக்கிட்டு படுக்கையில் அமர்ந்தான். ஜன்னலில் ஏதோ பலமாக மோதியது. அம்மாவை முத்தமிட்டது வேலை செய்யவில்லை. ஆனால் தோல்வி என்னை வாட்டவில்லை. நான் எனது முயற்சிகளை தொடர ஆரம்பித்தேன். அடுத்த சில நாட்களை என் அம்மாவைப் பின்தொடர்ந்து, முடிந்தவரை அவங்களுக்கு உதவுவதில் செலவழித்தேன். வீட்டை சுத்தம் செய்தல், சமையல் செய்தல், இன்னும் என்னென்ன செய்ய முடியுமோ அதையெல்லாம் செய்ய அம்மாவிடம் இருந்து பாராட்டுக்கள் வந்தன.
ஒவ்வொரு நாளும் புதிதாக தொடங்குவது வெறுப்பாக இருந்தது. வாரக்கணக்கில் எனது புதிய அணுகுமுறைகளால் அம்மா முகத்தில் பரந்த புன்னகையை வரவழைத்து பாராட்டுக்களை தேடினேன். அவங்க தோள்களை கூட பிடித்து விட்டேன். ஆனால் இந்த முயற்சிகள் அனைத்தும் நான் முத்தமிட நெருங்கும் போது அம்மா விலகிச் செல்வது, என்னை அறைவது, அல்லது அப்பாவை அழைப்பது போன்றவற்றுடன் முடிந்தது.
“பெண்களை மயக்குவது எப்படி?” என்று இணையத்தில் படித்தார். ஆனால் “அம்மாவை மயக்குவது எப்படி?” என்று எதையும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஒவ்வொரு தோல்வியுற்ற முயற்சியிலும், மேலும் மேலும் அவநம்பிக்கை அடைந்தேன். பெண்களை மயக்குவது பற்றி நண்பர்களிடம் கேட்டேன். எனது தோழியான ரேணுகாவிடமும் விசாரித்தேன். ஆனால் எந்த பயனும் இல்லை.
இறுதியில், நான் காவியாவின் உதவியை நாடினேன். பல நாட்களாக தொடர்ந்த அம்மாவை முத்தமிடும் முயற்சியை கைவிட்டேன், இறுதியில், நான் மீண்டும் கவியாவிடம் அனைத்தையும் விளக்கினேன்.
” டேய் பைததியக்காரத்தனமா அம்மாவ கிஸ் பண்ண ட்ரை பண்ணியா?.” காவியா தன் புத்தகத்திலிருந்து திரும்பி தன் தம்பியை பார்த்தாள். அன்றைய தினம் நடக்கும் என்று எனக்கு தெரிந்த எல்லா விஷயங்களுக்கும் கூறிய பிறகு, அவள் என்னை நம்பினாள்.
“ காவியா. நீ நானாக இருந்தால், நீ என்ன செய்வ?”
காவியா நீண்ட நேரம் யோசித்தாள். கதையில், இளவரசன் தனது சகோதரிகளுடன் உறவு வைத்ததை பற்றி அவள் நிருவிடம் சொல்லவில்லை. காவியா அவனை முத்தமிட்டால், அது அவனை விடுவிக்கும் சாத்தியம் இருந்தது. ஆனால் அவளால் தன் தம்பியை அப்படி நெருங்க முடியவில்லை.
எந்த பெண்ணால் தான் முடியும்? ஆனால் நிரு இதில் இருந்து விடுபட அம்மாவை முத்தமிட பைததியக்காரத்தனமாக திரிவது அவளுக்கு கவலையை ஏற்படுத்தியது. காவியா தன் கையில் இருந்த நிச்சயதார்த்த மோதிரத்தை பார்த்தாள். அவளால் ரவிக்கு துரோகம் செய்ய முடியவில்லை. குறிப்பாக அவளுடைய தம்பியோடு. ஆனால் அவளால் சில ஆலோசனைகளை வழங்க முடியும் என்று யோசித்தாள். “சரி, நீ அம்மாவ பாராட்டு, வீட்டைச் சுற்றி உதவி செய்.”
“எல்லாம் செஞ்சாச்சு.”
“நீ அம்மாவ டிரிங் பண்ண வைக்க ட்ரை பண்ணியா?” காவியா எப்போதுமே பார்ட்டிகளில் மது அருந்துவதைத் தவிர்த்து வந்தாள், பார்ட்டிகளில் மது அருந்துவது முன் பின் தெரியாத நபர்களை முத்தமிடுவதில் தான் முடியும் என்று அறிந்து இருந்தாள்.
“ம்ம். இல்லை.” நான் பல சிந்தனையுடன் தலையை ஆட்டினேன். ஆனா நான் இருக்கும் போது அம்மா குடிப்பதை பார்த்ததே இல்லை. அது என் துரதிர்ஷ்டம், எனது பெற்றோர் வழக்கமாக சனிக்கிழமை மாலைகளில் மதுவைப் பகிர்ந்து கொள்வார்கள்.
“அதோட .” காவியா ஒரு திட்டத்தோடு என்னை நோக்கி சாய்ந்தாள். “நீ அப்பாவ வீட்டை விட்டு வெளிய போக வைக்கனும், அவர் வீட்ட இருந்தா, அம்மா கடைசி மட்டும் உன்னை கிஸ் பண்ண மாட்டா.” காவியா மேலும் யோசித்தாள். ” நீ அந்த நாள் முழுக்க அம்மாவ அப்பாவி போல தொட வேண்டும்., அதாவது, அவங்க கூட கொஞ்சம் நெருக்கமா பழகு. நீ அவங்கள லவ் பண்ற என்று அடிக்கடி சொல்லு. ம்ம்ம்ம். இவ்வளவு தான் என்னால முடியும்” என்றாள் காவியா.