அதன்பின் அமைதியாக வந்தான், ஆனால் என்னைப் பார்த்து கொண்டு வந்ததைக் கவனித்துவிட்டேன். பின் ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர் ஆனதை நினைத்து வருந்திக் கொண்டு இருந்தேன். எதனால் ஸ்கூட்டர் கிளம்பவில்லை என்று குழம்பி கொண்டு இருந்தேன்.
நான் சேலை அணிந்துகொண்டு இருந்ததால், என் இடுப்பின் வளைவு நெளிவு எல்லாம் அழகாக அந்த ஈரத்தில் தெரிந்து கொண்டு இருந்தது. அந்த நேரத்தில் குளிரில் காம்புகள் சிலிர்த்து கொண்டு இருந்தது.
வெளிப்படையாக ப்ளௌஸ் வழியாகக் காம்பு வெளியில் நீட்டிக் கொண்டு இருந்தது. எனக்கு முதலில் சற்று கூச்சமாக இருந்தது. பின் நேரம் கடந்து செல்ல, இருவர் மட்டும் தனியாக இருந்ததால் கூச்சமும் பறந்து சென்றது.
அங்கு எதுவும் பயப்படும் அளவுக்கு இல்லை, இருந்தாலும் அரவிந்த் போன்ற நடுத்தர வயது ஆளுக்கு மனசு சஞ்சல படத் தான் செய்யும். என் ஆடை வேறு சற்று ஒதுங்கி இருந்தது. நான் அதைப் பற்றி எல்லாம் நிறைய யோசிக்கவில்லை.
சிலபார்வைகள் தவிர மற்ற பார்வைகள் எல்லாம் சாதாரண ஆண்களைப் போன்றே பார்த்தார். அரவிந்த் மிகவும் அமைதியாக, நல்லமுறையில் பழகினார். அவரால் ஆபத்து இருப்பது போன்று எனக்கு உணரவில்லை.
இறுதியாக இருவரும் ” வாகன பட்டறை” அடைந்தோம். அந்தப் பட்டறை ரூம் போன்று பெரிதாக இல்லை. சுற்றித் துருப்பிடித்த இரும்பு மற்றும் வண்டி சாமான்கள் போன்று நிறைத்து இருந்தது.
ஆனால் இருவர் நல்ல வசதியாகத் தாங்கிக்கொள்ளலாம். அங்கு “அரவிந்த் மெக்கானிக்” என்று பெரிய பலகை வெளியில் இருந்தது.
அரவிந்த் என் ஸ்கூட்டரை சைடு ஸ்டாண்ட் போட்டுவிட்டு, இரும்பு கதவை தட்டினான்.
“யாரது?” என்று உள்ளிருந்து மடிமலன குரல் வந்தது.
“அஷோக். நான் தான் அரவிந்த். கதவைத் திற”
அந்தக் கதவை திறந்து கொண்டு ஒருவர் வந்தார், அவர் அஷோக் இருக்கக்கூடும் என்று நினைத்தேன். அஷோக் மேல் எதுவும் உடை அணியாமல், கீழே லுங்கி மட்டும் அணிந்து கொண்டு இருந்தார். அவர் என்னை விடக் குளமாக இருந்தார்.
நானே 5அடி 3இன்ச் தான் இருப்பேன். முகத்தில் தாடிவைத்து கொண்டு, சுருட்டை முடியுடன் இருந்தார். என் கணிப்பின் படி அஷோக், அரவிந்தை விடப் பெரியவராக இருப்பார். வயது ஒரு 40 இருக்கும்.
என்னைப் பார்த்துக்கொண்டே, ” என ஆச்சி?” என்று அரவிந்த்யிடம் கேட்டார்.
” இவர்களின் பெயர் வித்யா. கோவைக்கு வாகனத்தில் திரும்பி செல்லும்போது மழையில் மாட்டிக்கொண்டு வாகனம் பழுதாக ஆகிவிட்டது. ஆகையால் இங்கே அழைத்து வந்தேன். ”
” ஹ்ம் . . . ஓகே. . உள்ளே அழைத்து வா” என்று அஷோக் கூறிவிட்டு, கதவை முழுதாக திறந்தான். நானும், அரவிந்தும் உள்ளே சென்றோம். ஒரு ஓரமாகச் சின்னதாக படுக்கை இருந்தது, அதில் தான் அஷோக் இவளோ நேரம் படுத்துக்கொண்டு இருந்து இருப்பார்.
மற்ற இடங்கள் எல்லாம் இருசக்கர வாகனத்தின் சாமான்கள் மற்றும் டூல்ஸ் என்று நிறைந்து இருந்தது. முழுவதும் கிரீஸ் மற்றும் ஆண்களின் வடையாக இருந்தது. மற்றொரு ஓரமாக டேபிள் இருந்தது. டேபிள் மேல் தொலைப்பேசி இருந்தது.
“இந்த தொலைப்பேசியை பயன்படுத்தலாமா?” என்று கேட்டேன்.
“கண்டிப்பாக” என்று அரவிந்த் சொல்லிக்கொண்டே ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர் செய்ய பார்த்தான்.
நான் போன் எடுத்து காதில் வைத்தேன். அமைதியாக இருந்தது. எந்தச் சத்தமும் வரவில்லை.
“இந்த தொலைப்பேசி வேலை செய்யவில்லை” என்று கூறினேன்.
அஷோக் அங்கு இருந்து நடந்து வந்து போன் வாங்கிப் பார்த்தார். அவள் மேல் ஆடை இல்லாமல் இருந்தது, நெஞ்சு முழுவதும் முடி இருந்தது மற்றும் அவரின் சில பல இடத்தில் கிரீஸ் இருந்தது.
” மழையின் காரணமாக தொலைத்தொடர்பு துண்டித்து இருக்கும்”
” ஓ. இங்கு வேறு போன் இருக்குமா ?” என்று கேட்டேன்.
” எங்களின் வாகன பட்டறை மற்றும் அருகில் இருக்கும் டீ-கடையில் மட்டும் தான் போன் இருக்கும், அதை விட்ட 20கிலோமீட்டர் தள்ளி சென்றால் ஒரு கிராமத்தில் போன் வாங்கிப் பேசலாம்”
அந்த டீ-கடைக்காரர் எங்களைப் போன்று கடையில் தங்கமாட்டார். அவரும் வீட்டுக்குச் சென்று இருப்பார் என்று அஷோக் விளக்கமாகக் கூறினார்.
எனக்கு என்ன செய்து என்று அறியாமல் இருந்தேன். வெளியில் இன்னும் பயங்கரமாக மழை பெய்து கொண்டு இருந்தது.
நான் அருகில் இருக்கும் இடத்தில் ஓரமாக நின்று கொண்டு இருந்தேன். அவர்கள் இருவரும் ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர் செய்து கொண்டு இருந்தனர். அப்பொழுது தான் எனக்கு ஜலதோஷம் பிடிக்க ஆரம்பித்தது.
“ஹட்ச், ஹட்ச்” என்று தொடர்ந்து தும்பிக்கொன்று இருந்தேன்.
“நீங்கள் ஈரமான துணியில் நின்று கொண்டு இருப்பதால், ஜலதோஷம் பிடித்துக்கொண்டது. உங்களுக்கு வேண்டும் என்றால் என்னிடம் சுத்தமான ஷர்ட் மற்றும் லுங்கி இருக்கிறது.
அணிவித்துக் கொள்ளுங்கள்” அஷோக் கூறினான்.