அன்னைக்கு என் கொழுந்தன் இல்லை தேவி வீட்டை தாண்டித்தான் மொட்டை மாடி படி ஏறி போகணும் வீட்டில்தான் யாரும் இல்லையே தேவி என்ன பண்றன்னு பாத்துட்டுப்போலாம்-னு அவள் அறை கதவை தட்டப்போனேன். உள்ளே இருந்து முனகல் சத்தமாக கேட்டது. கொஞ்ச நேரம் நின்னு கேட்டேன் இது கசமுசா சத்தம் மாதிரி இருக்கே என்று காத்து இருந்தேன். முனகல் சத்தம் அதிகமானது. இது கண்டிப்பா அந்தமாதிரி சத்தம் தான் கத்துறது கண்டிப்பா தேவி தான் ஆனா கூட யாரு னு தான் தெரியல. சரி கதவை தட்டிர வேண்டியது தான் என்று தட்டினேன்.
ரொம்ப நேரமா திறக்கவே இல்ல மறுபடியும் தட்டினேன் பிறகு தேவி கதவை திறந்தாள். மூச்சி வாங்கியவாறே அலங்கோல புடவை. கலைந்த தலை. வியர்வை மேனி. உறவில் தான் இருந்தாள் என்று ஊர்ஜிதம் செய்தது.
மலர்: என்னடி வீட்டுக்குள்ளேயே விளையாடிட்டு இருந்தியோ. இப்புடி மூச்சுவாங்குது. தேவி: அது. அந்த வேலை. பாத்திரம். அந்த அது. வந்து
மலர்: சரி சரி ஏன் பதறுற. வீட்லதான் யாரும் இல்லையே. எல்லாரு வர அர்த்தராத்ரி ஆகும். அதுவரை என்ன செய்ய பொழுது போகட்டும்-னு வந்தேன். நீ எதோ வேலைய இருப்ப போல இருக்கே டீ.
தேவி: இல்ல இல்ல டீ. பேசலாம் நானும் சும்மா தான் இருக்கேன் மொட்டை மாடி போலாமா.
மலர்: இல்ல உன் அறைக்குள்ளேயே போலாம்
தேவி: உள்ளேயா ? உள்ள அலங்கோலமா இருக்கும் டீ.
மலர்: நான்தானே இருக்கட்டும் வா என்று சொல்லியபடி உள்ளே போனேன். உள்ளே அவள் மகன் கோவணம் மட்டும் காட்டியபடி அமர்ந்து இருந்தான். அவன் பெயர் ராம். மலர்: டேய் ராம் தோட்டவேலைக்கு நீ போகலையடா
ராம்: இல்லக்கா அது அம்மா தான்
தேவி: இல்ல மலர் எனக்கு வீட்டு வேலைக்கு துணை வேணும்-னு தான் அனுப்பல. டேய் ராம் மாடு காத்துட்டு என்னனு போயி பாரு போ. தேவி தன் மகன் ராமை கீழே அனுப்பிவிட்டாள். எனக்கு சந்தேகமாக இருந்தது ஏன் இப்படி வித்தியாசமாவே நடந்துக்குறா. புடவைய பொத்தி இருந்தா
மலர்: என்னடி இப்படி வேர்க்குது புடவைய போத்தி வேற இருக்க. உடம்பு ஏதும் சரியில்லயா எடு. என்று சொல்லி தொட்டேன். உடனே அவள் தள்ளி போனால். நான் அவள் கண்களை உற்று பார்த்தேன். திரு திருன்னு முழிச்சிட்டு புடவை விளக்கினால் உள்ளே ரவிக்கை போடவில்லை.
மலர்: உள்ள என்னடீ நடக்குது. நா வெளிய நிக்கும்போது நீ மோனகுற சத்தம் கேட்டிச்சி உள்ள வந்து பாத்தா நீயும் உண் புள்ளையும் இருக்கீங்க. நா நெனைக்கிறது சரிதானா. ? கீழ் உதட்டை கடிச்சிட்டிட்டே என் கைய பிடிச்சிட்டு ஆமா-னு தலை ஆட்டினாள்.
மலர்: அடிப்பாவி என்னடீ சொல்ற. தப்பு இல்லையா. ? வீட்ல இருக்கிறவங்களுக்கு தெரிஞ்ச வெட்டிருவாங்க.
தேவி: அவங்களுக்கு இந்த வீட்டு பொம்பளைங்கள பத்தி எல்லாம் கவலை இல்ல. கௌரவம் தான் எல்லாம். நானும் புருஷன் போனதுக்கு அப்பறம் எதுவும் கண்டுக்கமாத்தான் இருந்தேன். இதோ இங்க பக்கத்துல இருக்கானே உன் கொழுந்தன் அவன்தான் என்ன உசுப்பேத்தி உசுப்பேத்தி காம பசியை தூண்டிவிட்டான். அடிக்கடி அவர் அறைய சுத்தம் செய்ய போவேன் நெறய புத்தகம் வெச்சிருப்பான். ஒரு நாள் என்கிட்டே இத படிச்சிப்பாரு-னு சொல்லி ஒரு புத்தகம் கொடுத்தான் அது அந்தமாதிரி புத்தகம் அது படிச்சிட்டு எனக்கும் ஒரு மாதிரி ஆகிடிச்சி.