NH7 தேசிய நெடுஞ்சாலையில் இருக்கும் அந்த பிரபலமான ஸ்பின்னிங் மில்லில் இருந்து வேலை முடித்து விட்டு வெளியே வந்தாள் வசந்தி. அவளின் உடலில் ஆங்காங்கே பஞ்சு துகள்கள் ஒட்டியிருந்தன. வெளியே வந்தவள் அந்த ரோட்டில் யாராவது இருக்கிறார்களா என ஒரு நோட்டம் விட்டு மில்லை ஒட்டிய மண்சாலையில் நடந்து சென்று பெரிய மரத்திற்கு பின்னால் மறைவதற்கு ஒரு ஆணின் கை அவளின் இடுப்பை பற்றி இழுத்து அணைத்தது.
அந்த ஆண் வேறு யாரும் இல்லை. பக்கத்தில் இருக்கும் போர்வெலில் உதவியாளாக வேலை செய்யும் சுப்பிரமணி தான். இவனுக்கு திருமணம் வயதை ஒட்டிய பெண் இருக்கிறாள். இவனுக்கும் வசந்திக்கும் சில மாதங்களாக வெளியில் சொல்லிக் கொள்ள முடியாத அளவிற்கு பழக்கம். இந்த பழக்கம் நாளடவில் அவர்கள் இருவரும் யாருக்கும் தெரியாமல் உடலுறவு வைத்துக் கொள்ளும் அளவிற்கு வளர்ந்துவிட்டது.
இப்போது சுப்பிரமணியின் கை வசந்தியின் இடுப்பை இறுக்க பற்றியிருந்தது. அவளை அணைத்தபடி அவளின் கழுத்தின் முகம் வைத்து உடலின் மேல் இருந்து வரும் வியர்வை வாடை மோப்பம் பிடித்தான்.
“என்னடி உடம்பு எல்லாம் இப்படி பஞ்சு பஞ்சா இருக்கு?” அவன் கேட்க
“ம்ம். ஆமா. இந்த மேனேஜர் இன்னிக்கு என்னைய மிஷின்ல பஞ்சு திரிக்க விட்டான். அதான் உடம்பெல்லாம் இப்படி பஞ்சா இருக்கு. சரி உனக்கு என்ன வேலை?”
“உன் மாதிரி பொம்பளைங்கள கவனிக்கிறது தான் என் வேலை” சொல்லி
இரண்டு கையால் அவளின் இடுப்பை பற்றியபடி கழுத்தில் முத்தமிட்டு அவளின் உணர்ச்சியை தூண்டினான். அவளின் முந்தானை ஒதுக்கிவிட்டு முலைப் பிழவுகளில் முத்தமிட்டு அதை கசக்க வசந்திக்கு காம உணர்ச்சி உடலில் கொப்பளிக்க ஆரம்பித்தது.
அவன் முலையை அழுத்தி கசக்க வசந்தி கொஞ்சம் முகம் சுளித்து
“ஏய் அது மொலைனு நெனச்சியா? வேற எதுவும் நெனச்சியா.? இந்த கசக்கு கசக்குற. வலிக்குதுயா பாத்து மெதுவா கசக்கு.”
“சரி.. சரிடி. உன் மொலய பாத்ததும் என்னமோ தெரியலடி ஒரு வேகம் தானா வந்துருது. அதான் இப்படி கசக்கிடுறேன்.”
சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே வசந்தியின் கைகள் சுப்பிரமணியின் பேண்டை தடவியது.
“என்ன எல்லாம் தயாரா இருக்கு போல” அவனை கிண்டல் பண்ணினாள்.
“ஆமாடி நீ ம்ம் சொல்லி குனிஞ்சு நின்னா ஒரு போர் போட்டுடலாம். என்ன போடட்டுமா?” கேட்க
“ஏய் சும்மா இரு. இப்ப அதுக்குலாம் நேரமில்ல. நா வீட்டுக்கு போகனும். என் பொண்ணு வேற தனியா இருக்க. அதனால இப்ப தண்ணிய மட்டும் வெளியேத்தி விட்டுட்டு போறேன்.” சொல்லிக் கொண்டே அவனின் பேண்டிலிருந்து உறுப்பை வெளியே எடுத்தாள்.
“என்னடி இப்படி சொல்ற.. நா என்ன பண்ண.? என் சூழ்நிலை அப்படி.”
“சரி அப்ப நைட் பண்ணலாம் வரியா?”
“ம்ம்.. சரி பண்ணலாம்.”
“அப்ப நீ கோவிலுக்கு பின்னாடி இருக்குற களத்துக்கு வந்திடு.”
“சரி.. சரி வரேன்” அவனுக்கு பதில் சொல்லிக் கொண்டே அவனுடைய உறுப்பை உள்ளங்கையில் இறுக்க பிடித்து சரசரவென்று வேகமாக உறுவினாள் வசந்தி. அவனுடைய கருத்து தடித்திருக்கும் உறுப்பை பார்த்ததுமே வசந்திக்கு அதை வாயில் வைத்து சப்பி வேண்டும் என்ற எண்ணம் தானாக வந்துவிடும். இன்றும் அதைப் போல் தான் அவன் சொல்லாமலே அவனுடைய உறுப்பின் முன்தோலை நீக்கி தன் வாயில் வைத்து நாக்கால் நக்கியும் சுழற்றியும் சுகத்தை குடுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
சுப்பிரமணிக்கும் இவளின் வாய் வேலை மிகவும் பிடித்த ஒன்று. அவளின் வாயினுள் போனால் தண்ணி கக்கிய பின் தான் வெளியே வரும். இப்போதும் அது தான் நடக்க போகிறது என அவனுக்கு நன்றாக தெரியும். அவனுடைய உறுப்பு அவளின் வாயின் மகிமையால் முறுக்கேறி தண்ணியை வெளியே விட தயாராகி கொண்டிருந்தது.
அந்த காம உணர்ச்சி மிகுதியான சமயத்தில் இடுப்பை முன்னும் பின்னும் அசைத்து அவளின் வாயில் உறுப்பை வைத்து வேகமாக இடிக்க ஆரம்பித்தான். வசந்தியும் அவனின் இடிக்கேற்ப வாயை திறப்பதும் குவிப்பதுமாக மாறி மாறி செய்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அவனுக்கு உச்சகட்டம் அடைந்து அவனுடைய உறுப்பிலிருந்து தண்ணீர் அவளின் வாயினுள் சென்றது. அதை முழுவதுமாக விழுங்காமல் பாதியை கீழே துப்பிவிட்டாள். அங்கிருந்த குழாயில் வாயை கழுவிக் கொண்டு எழ மீண்டும் அவளை இறுக்கி அணைத்து அவளின் உதட்டை கவ்வி சுவைத்து விட்டு பின்பு தான் அவளை விடுவித்தான். வசந்தி அந்த இடத்தை விட்டு நகரும் போது கடைசியாக இடுப்பை ஒரு அழுத்து அழுத்திவிட்டு அதில் நூறு ரூபாய் நோட்டை சொருகிவிட்டான்.
வசந்தி வீடு வந்து சேரும் போது வீட்டின் வெளியில் அவளின் மகள் வனிதா வாசலில் ஒரு கையால் தன் கர்பமான வயிற்றை சொரிந்தபடி காலை நீட்டி உட்கார்ந்து மாங்காயை கடிந்து தின்றுக் கொண்டிருந்தாள். வசந்தியும் அவளின் பக்கத்தில் வந்து உட்கார்ந்தாள். அவளின் உடல் முழுவதும் வியர்த்து புழுக்கமாக இருக்க தன் முந்தானை எடுத்து காற்றுக்காக விசிறினாள். அப்போது அவளின் கனத்த நெஞ்சுக்குழியில் எல்லாம் வியர்த்து பஞ்சுத் துகள்களாக ஒட்டியிருந்தது. நன்றாக ஒரு குளியல் போட்டால் தான் அலுப்பு போகும் என தனக்குள் நினைத்துக் கொண்டாள்.
“வனிம்மா செத்த ஒரு எட்டு போய் கடையில சமைக்க ஏதாவது வாங்கிட்டு வரியா?”
“அட போம்மா. இப்படி வாயும் வயிறும் இருக்குற பொண்ண கடைக்கு அனுப்பிறியே உனக்கே மனசாட்சி இருக்கா?”
“நா என்னடி பண்ண? உன்னைய உட்கார வச்சு ஆக்கி போடனும் தான் ஆசை. ஆனா என்ன பண்ண வேலைக்கு போய்ட்டு வந்தா ஒரே அலுப்பா இருக்கு. சரி உன் புருசன் வருவேன் ஏதாவது உன்கிட்ட சொன்னானா?”
“இல்லம்மா என்கிட்ட எதுவும் சொல்லல. அவன்லா வரமாட்டான். கவலைபடாதே.”
“சரி. செத்த போய் உனக்கு பிடிச்சத சமைக்க வாங்கிட்டு வா. இந்தா காசு” சிறிது நேரத்திற்கு முன் சுப்பிரமணி இடுப்பில் சொருகிய பணத்தை எடுத்து கொடுத்தாள் வசந்தி. தன் அம்மா இடுப்பில் இருந்து பணத்தை எடுத்து குடுப்பதை வனிதா ஒருமாதிரியாக பார்த்தபடியே வாங்கினாள். தன் மகள் பார்க்கும் பார்வைக்கு அர்த்தம் தெரிந்தாலும் அதைப் பற்றி வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் இருந்தாள்.
வனிதா கீழே கையை ஊன்றி எழுந்து கடைக்கு செல்லும் தருணத்தில் டூவிலரில் வேலையை முடித்து வீட்டிற்கு வந்தான் சரண்.. அவனிடம் வனிதா
“என்ன, சார் ரொம்ப களைப்பா வர மாதிரி தெரியுதே” வம்பிழுத்து கேட்டாள். இது ஒன்றும் அவனுக்கு புதிது இல்லை. அவள் பள்ளி முடிக்கும் காலத்தில் இருந்தே இப்படி அவனிடம் அடிக்கடி ஏதாவது பேசி வம்பிழுத்துக் கொண்டிருப்பாள்.
“ஆமா நா என்ன உன்ன மாதிரி வெட்டி ஆபிசராவா இருக்கேன்.”
“ஹலோ நா ஒன்னும் வெட்டி ஆபிசரா இல்ல தெரிஞ்சுக்கோங்க.”
“ஓ.. அப்படியா? சரி மேடம் என்ன வேலை பாக்குறிங்க சொல்றிங்களா நானும் கொஞ்சம் தெரிஞ்சுக்கிறேன்.”
“இதோ இங்க உட்காந்திட்டு இருக்குற மேடம்க்கு அசிஸ்டெண்ட் வேலை தான் பாத்துட்டு இருக்கேன்” வனிதா சொல்ல சரண் அவன் பைக் இருந்தபடியே காம்பவுண்ட்க்குள் தலையை தூக்கி பார்த்தான். அங்கு வசந்தி தன் ஒரு கையை தூக்கி மற்றொரு கையை ஜாக்கெட்க்குள் கையை விட்டு அக்குளில் சொறிந்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அவளிடம் சரண் “என்ன அக்கா வேலை முடிஞ்சு வந்தாச்சு போல” கேட்க
அவளும் அவனை பற்றி கவலைப்படாமல் சொறிந்தபடியே “ஆமாப்பா செத்த நேரம் முன்ன தான் வந்தேன். நீ இப்ப தான் வரியா?” கேட்க
“ஆமாக்கா. இன்னிக்கு கொஞ்சம் வேலை ஜாஸ்தி. அதான் வர லேட் ஆகிடுச்சு.”
“ஆமா அப்படியே சார் கலெக்டர் வேலைய கலட்டுறாரு.” கிண்டல் பண்ணியதும்
வசந்தி “ஏய் என் தம்பி பாக்குற வேலைக்கு என்ன டி கொறச்சல்?”
“ம்ம்.. உனக்கு நா அசிஸ்டெண்ட் வேலை பாக்குற மாதிரி உன் தொம்பி அங்க ஒருத்தி வச்சு அசிஸ்டெண்ட் வேலை வாங்குறான். வேலைபாக்குறதான் கஷ்டம். வாங்குறது ரொம்ப சுலபம் அத முதல்ல தெரிஞ்சுக்கோ.”
“பாருப்பா கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்தும் இவ வாயி குறையுதானு” வசந்தி புலம்பினாள்.
“விடுக்கா.. போக போக சரியாகிடுவா.”
“யாரு நானா. நா எப்பவும் ஒரே மாதிரி தான் இருப்பேன் தெரிஞ்சுக்கோ.”
“சரி.. எங்க கிளம்பிட்ட?”
“ம்ம்.. மாப்பிள்ளை பாத்துட்டு வரலாம் கிளம்பிட்டேன்.. கூட வரியா? செத்த
பாத்துட்டு வரலாம்.”
“உனக்கு மாப்பிள்ளையா?” சரண் கேட்க
“யா..யா.. எனக்கே தான்.”
“இப்படி இருக்குறப்ப உனக்கு எப்படி மாப்பிள்ளை கெடைக்கும்?” அவளின் ஏழு மாத கர்பிணி வயிற்றை சுட்டி காட்டினான்..
“ஏன் கெடைக்காது.? என்னைய மாதிரியே மாப்பிள்ளை கெடைக்கும்” அவளும் அவன் செய்தது போல செய்கையில் செய்து காட்டிக் கொண்டே பதில் சொன்னாள்..
அவள் சொன்னது புரிந்தவுடன் “அந்த மாதிரி ஆள் ஓகே வா உனக்கு?”
“என் புருசனுக்கு அந்த மாதிரி ஆள் கிடைச்சா கூட ரெண்டாவதா கட்டிப்பேன் தெரிஞ்சுக்கோ.” அவனின் காதின் பக்கத்தில் போய் சொன்னாள்..
“தம்பி நீ வீட்டுக்கு போயா. அவ பேசினா பேசிட்டே இருப்பா. உன்னையும் சும்மா இருக்க விடமாட்டா.”
“இந்த மேடம் உத்தரவு போட்டாங்கல நா போய்ட்டு வந்திடுறேன்.” வனிதா சொல்ல
சரண் கண் சைகையிலே எங்க கேட்க இடுப்புக்கு பின்னால் கையில் மறைத்து பிடித்திருந்த கூடை தூக்கி காட்டினாள்..
அவளிடம் “என்ன வாங்கலாம் இருக்க?” கேட்டதும்
“ம்ம்.. பெரிய சைஸ் கேரட்டோ முள்ளங்கியோ வாங்கலாம் இருக்கேன்.”
“ஏய் வனி அதெல்லாம் எதுக்கு என்கிட்ட பெரிய சைஸ்ல செவ்வாழைப்பழம் இருக்கே. அது கூட உடம்புக்கு நல்லது தான். வேணுமா?” கேட்க
“ஏய் சும்மா இரு மாமா.” என்றாள்..
“வனிம்மா செத்த சீக்கிரம் போய்ட்டு வாடி. நா குளிச்சிட்டு சமையல் பண்ணனும்” வசந்தி சொல்ல
“இதோ கிளம்பிட்டேன் வனிதா மெதுவாக அடியெடுத்து நடக்க ஆரம்பித்தாள்.”
வசந்தி முந்தானை இப்போது ஜாக்கெட்டுக்கு நடுவில் சுருண்டு கிடந்தது. அவள் வாசலில் உட்கார்ந்தபடியே கை காலில் ஒட்டியிருந்த பஞ்சுத் துகள்களை எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளை பெரு மூச்சுவிட்டபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சரண். அவனின் மனதில் தனக்கு இந்த மாதிரி நாட்டுக்கட்டையான பெண் சுகம் அனுபவிக்க கிடைத்தால் நன்றாக இருக்கும் என தன் மனதில் நினைத்தபடி டுவிலரை நகர்த்தியபடி தன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான்.
வசந்தி நீண்ட வருடமாக இந்த வீட்டில் தான் இருக்கிறாள். சிறு வயதிலே திருமணம் முடிந்து வனிதாவும் ஓரிரண்டு வருடங்களில் பிறந்துவிட்டாள். வசந்தியோ கருப்பு. ஆனா அவளுக்கு பிறந்த வனிதாவோ நல்ல சிகப்பு. இதை காரணமாக வைத்தே அவளின் புருசன் இவளை விட்டு எங்கோ சென்றுவிட்டான். இந்த வீடு கூட அவனுடையது தான். இதுவரை அவன் திரும்பி வந்த மாதிரி யாரும் பேசவில்லை.
கூலி வேலை செய்து தான் வனிதாவை படிக்க வைத்தாள். வனிதாவும் பள்ளி படிப்பை முடித்து காலேஜ்க்கு போனாள். முதல் வருடம் முடியும் தருவாயில் அவள் ஒரு பையனுடன் ஊர் சுற்றுவதை பார்த்த வசந்தி உடனடியாக கடனை வாங்கி தன் சொந்தத்திலே ஒரு பையனுக்கு கட்டி வைத்துவிட்டாள். அவளும் கர்பமாகி இதோ ஏழாவது மாதத்தில் வளைகாப்பு முடிந்து பிரவசத்திற்காக அம்மா வீட்டிற்கு வந்து இருக்கிறாள்..
இந்த சரண் கூட வசந்திக்கு ஒருவிதத்தில் உறவுக்கார பையன் தான். சரணோட பெரியம்மாவின் சம்பந்தியின் தங்கை தான் இந்த வசந்தி. இவனுக்கு அத்தை முறை தான். இருவருக்கும் வயது மிக குறைவு என்பதால் அக்கா என்று தான் அழைப்பான்.
வனிதாவும் திரும்பி வரும் வரை வசந்தி உள்ளே போகாமல் வீட்டு வாசலின் ஓரத்திலே சுவற்றில் உட்கார்ந்துவிட்டாள். இவளின் வீடு காம்பவுண்டின் கடைசியில் இருப்பதால் வெளியில் இருந்து ஆட்கள் சாதாரமாக பார்த்தாள் கூட தெரிய வாய்ப்பில்லை. கைகள் கால்கள் கொஞ்சம் அரிப்பு எடுக்க சொறிந்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் கைகள் காலுக்கிடையில் சொறிந்ததும் அவளது புண்டையும் அரிப்பெடுக்க ஆரம்பித்தது. சுப்பிரமணி சொன்ன மாதிரி செத்த நேரம் குனிந்து இருந்தால் இந்நேரம் இந்த அரிப்பு ஏற்பட்டு இருக்காது என யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
இருவருக்கும் சில மாதங்கள் தான் பழக்கம் என்றாலும் அவர்களின் பழக்கம் போர்வெல் குழிப் போல் மிகவும் ஆழமாக இருந்தது. அவனின் கருத்த தடியை நினைத்தாலே வசந்திக்கு அடியில் ஊற்று ஊறிவிடும். இப்போதும் அப்படி தான் அவளின் புண்டை ஊற்றில் மதனநீர் ஊறி கசகசத்தது. தன் சேலையின் மேலே கை வைத்து சொறிந்து பார்த்தாள். அவளின் அரிப்பு அடங்கவில்லை.
தன் தலையை தூக்கி யாராவது பார்க்கிறார்களா என நோட்டம் விட்ட பின் ஆட்கள் யாரும் இல்லை என தெரிந்ததும் அவசரம் அவசரமாக தன் சேலையை தூக்கிவிட்டு முடிக்கற்றைகளுக்கு நடுவில் இருக்கும் புண்டை பருப்பில் கை வைத்து அழுத்தி தேய்த்ததும் குபுக்கென்று ஊற்று போல் மதனநீர் பொங்கி வழிந்து வசந்தியின் கைகளை நனைந்தது. அது வசந்தியின் தற்சமய அரிப்பை அடக்க போதுமானதாக இருந்தது. அந்த சமயம் பார்த்து ‘யம்மா’ வனிதாவின் சத்தம் கேட்டது..
Part 2 eppo
Waiting for part 2