சரி இப்போ கதைக்கு வருவோம். வணக்கம் என் பெயர் ஹரி. நான் இருக்கின்றதோ கோயமுத்தூர் மாவட்டம் கோவில் பள்ளம் கிராமம். என்னுடைய வயது 24. எனக்கு அம்மா கிடையாது நான் பிறந்தவுடன் அவர்கள் இறந்துவிட்டார்கள். என்னுடைய அப்பா இங்கு உள்ள வங்கியில் வேலை பார்க்கிறார்.
நான் வீட்டிற்கு ஒரே பிள்ளை அதனால் செல்லம் அதிகம். என்னுடைய அப்பாவிற்கு எப்படியாவது நான் படித்து பெரிய கவர்மெண்ட் ஆபீசராக வேண்டும் என்பது அவருடைய கனவு. நானும் சும்மா கிடையாது எம் எஸ் சி ஃபஸ்ட் கிளாசில் பாஸ் பண்ணினேன். பிறகு tnpsc எக்ஸாம் எழுதி அதுலயும் தேர்ச்சி பெற்றேன். tnpsc பாஸ் ஆனால் எனக்கு கவர்ன்மெண்ட் வேலை எளிதாக கிடைத்தது. எனக்கு தாசில்தார் வேலை கிடைத்தது.
அதுவும் என்னுடைய சொந்த ஊரில் கிடைத்தது என் அப்பாவிற்கு மிகுந்த சந்தோஷத்தை ஏற்படுத்தியது. (சொந்த ஊர் இங்கே தேவை இல்லை). நான் வேலையில் சேருவதற்காக நான் மற்றும் என்னுடைய சொந்தக் கிராமத்துக்குச் சென்றேன். அங்கு எங்களுக்கு சொந்தமாக பெரிய வீடு உள்ளது. அங்கேயே சொந்தமாக நிறைய நிலங்களும் உள்ளது. சரி இப்போது கதையின் கதாநாயகிக்கு வருவோம். என்னுடைய வீட்டின் அருகில் தான் அவளுடைய வீடு. அவள் வேறு யாரும் கிடையாது தூரத்து சொந்த அக்கா தான்.
என்னோட ஊருக்கு சென்று இரண்டு நாட்கள் கழித்து தான் அவளை முதன் முதலாக பார்த்தேன். அவள் பார்ப்பதற்கு மௌனராகம் சீரியலில் வரும் காதம்பரி போல் இருப்பாள். என்ன எல்லாருக்கும் தம்பி ஏந்திக்கிறதா எனக்கும் அப்படித்தான் இருந்தது. அவளுடைய ஸ்பெஷலே அவளுடைய மல்கோவா மாம்பழம் தான். அவள் பெரும்பாலும் சேலைதான் அணிவாள். அதில் அவளுடைய இடுப்பு அப்பட்டமாக தெரியும் அது விழுந்து மடிப்புகளை பார்ப்பவர்களை கொள்ளை கொண்டு இருக்கும்.
அதுவே இரவு நைட்டிதான் அணிவாள் அப்படி அணியும் போது அவளுடைய மூளை துள்ளிக்கொண்டு வெளியே அப்பட்டமாக தெரியும். நான் வேலைக்கு செல்வதாக புதியதாக எஃப்இசட் எஸ் மாடல் பைக்கை வாங்கி இருந்தேன். அதற்காக எல்லாருக்கும் இனிப்பு வழங்கும் போது அவளிடமும் வழங்கி அப்போதுதான் முதன் முதலில் அவளிடம் பேசினேன். அவள் பெயர் ஞான புஷ்பம். அவர் கணவர் ஒரு டயர் கடையில் வேலை பார்க்கிறார். அவளுக்கு இரு குழந்தைகள் உள்ளது ஒரு பெண்குழந்தை ஒரு ஆண் குழந்தை.
அவள் மூத்த பெண் குழந்தை கான்வென்டில் இரண்டாம் வகுப்பு படிக்கிறது. இப்படிப் போய்க்கொண்டிருக்க இரண்டு வாரம் கழித்து அவள் என்னுடைய வீட்டுக்கு வந்தாள். வாங்க என்ன விஷயம் என்று அவளிடம் கேட்டேன். அவள் என்னிடம் சொல்ல தயங்கினாள். பரவாயில்லை சும்மா சொல்லுங்கள் என்று சொன்னேன். பிறகு தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு எனக்கு கடனாக ஒரு ஐயாயிரம் ரூபாய் கடனாக வேண்டும் என்று என்னிடம் கேட்டாள். நான் எதற்கு என்று அவளிடம் கேட்டேன்.
அவள் என்னுடைய குழந்தை படிப்பு செலவுக்கு என்று சொன்னாள். நான் சரி இருங்க வரேன் என்று சொல்லி 5000 ரூபாய் அவளிடம் கொடுத்தேன். கொடுத்து இரு வாரங்கள் ஆகியும் பணம் திருப்பி தரவில்லை. மறுநாள் அவளிடம் கேட்டேன். அவள் அதற்கு 2000 ரூபாய் மட்டுமே தந்தாள். மன்னித்து விடுங்கள் இன்னும் ஒரே வாரத்துக்குள் மீதி ரூபாய் தந்து விடுகிறேன் என்று என்னிடம் கூறினாள்.
அவளுடைய கஷ்டத்தை நினைத்து எனக்கு பாவமாக இருந்தது. அப்போதுதான் ஊராட்சியில் வேலை செய்வதற்கு ஒரு பெண் ஊழியர் தேவைப்படுகிறார் என்று செய்தி என்னிடம் கிடைத்தது. அதை நான் அவரிடம் சொன்னேன் அவளும் சரி என்று சொன்னாள். எத்தனை வரை படித்தீர்கள் என்று அவரிடம் கேட்டேன். அவள் அதற்கு பதினொன்றாம் வகுப்பு வரை படித்து இருக்கிறேன் என்று என்னிடம் சொன்னாள்.
இது போதுமே என்று சொல்லி அவளை அந்த வேலையில் சேர்த்து விட்டேன். அது ஒன்றும் பெரிய வேலை இல்லை எல்லாம் எனக்கு உதவியாளராக பணிபுரியும் வேலைதான். நான் ஊராட்சி ஆபீசில் அமர்ந்து இருந்து பைல்களை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது எனக்கு எதிராக அவர்கள் ஒரு இதில் உட்கார்ந்து ஏதோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது அவளுடைய இடுப்பு அப்பட்டமாக தெரிந்தது. அதைப் பார்த்து ரசித்துக்கொண்டிருந்தேன். ஒரு நாள் அவளை என் வீட்டுக்கு ஒரு பைலை கொண்டு வர சொல்லி இருந்தேன்.