சுகன்யா : (அருணை பார்த்து) என்னமா வளர்ந்துட்டான். 5 வருடத்திற்கு முன் பார்த்தது…
மாணிக்கம் : ஆமாம், ரொம்ப வருஷம் ஆச்சு.. எங்களுக்கும் அங்க ரொம்ப வேளை.. இன்னைக்கே பார்த்தீல, சாவுக்கு கூட வர முடியாத சூழ்நிலை. நீங்க அங்க வாங்கனு சொன்னாலும், அத்தானுக்கு வேளை அதிகம்னு சாக்கு சொல்லீட்டே இருந்துட்டீங்க…
மாலதி : இனி என்னங்க… சேர்த்து வைத்து, அவங்க இரண்டு பேரும் நம்ப கூடதானே இருக்க போறாங்க….
சுகன்யா : அக்கா, என்னகா சொல்லர…
மாணிக்கம் : ஏண்டீ இதுவரை அவங்ககிட்ட சொல்லவே இல்லையா..
மாலதி : நீங்க வந்ததும் உங்க முன்னாடியே சொல்லிகலாம்னு இருந்துட்டேங்க..
சுகன்யா : அக்கா, எதுக்குகா உங்களுக்கு சங்கடம்.. நாங்க இங்க அட்ஜஸ்ட் பண்ணிகிட்டு இருந்துக்கிறோம் கா…
மாலதி : எங்களுக்கு என்னபா சங்கடம், இப்பவாவது உனக்கு ஒரு உதவி செய்ய சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது தானே…. அதோட, நீ அங்க வந்துட்டா எனக்கு தான் ரொம்ப நிம்மதி.. என் பிள்ளைகளை பார்த்துக்குவ….
சுகன்யா : பெரியத்தான்.. நீங்களே சொல்லுங்க… இது வேண்டாம்னு…
மாணிக்கம் : இதுல என்னமா இருக்கு.. நீ அங்க வந்தா எங்களுக்கு தான் ரொம்ப சந்தோஷம். அதோட இந்த ஐடியாவ கொடுத்ததே நான் தான். அதுமட்டுமில்லாம, இனி வினிதா காலேஜ் வேர போக போர.. ஷோ.. கோயமுத்தூர்னா ரொம்ப சவுகரியமா இருக்கும்.. எப்படி இருந்தாலும், காலேஜ் போகும் போது, அங்க தானே வரனும்..
சுகன்யா : அதுக்கில்ல அத்தான்.. அது வந்து..
மாணிக்கம் : எங்க கூட இருக்க எதுக்காக தயக்கம்..
சுகன்யா : தயக்கம் இல்லதான்.. இருந்தாலும்…
மாணிக்கம் : இங்க பாருமா.. நீ யார் வீட்ல தங்க போர, உன் அக்கா வீட்ல தானே.. அது உன் வீடு போல தான்.. வினிதாவும் என் குழந்தை போல தான்.. போல என்ன போல, என் குழந்தை தான்.. அவள பார்த்துக்கிற உரிமை எனக்கு இல்லையா என்ன… மாலதி, என்ன மச மசனு நிக்கர நீயே சொல்லு…
மாலதி : இதுல என்னங்க சொல்ல வேண்டி இருக்குது… சுகன்யா நம்ப கூட தான் வரபோரா.. அதுக்கு நான் கேரண்டி போதுமா.. நீங்க போய் குளித்துட்டு வாங்க.. நாம்ப சாப்பிடலாம்…
அனைவரும் தன் தன் வேலையை பார்க்க போனார்கள்.. மாணிக்கம், அருண் மற்றும் சந்தியா வந்த கலைப்பு போக குளித்துவிட்டு வந்தார்கள்.. பின் அனைவரும் மதிய உணவு சாப்பிட்டார்கள். பின் மாணிக்கம் ஒரு பெட் ரூமிற்கு சென்று படுக்க போக, மாலதி அவனை பின் தொடர்ந்தாள்..
மாலதி : (மாணிக்கத்தை பார்த்து) டிரிப் எப்படி இருந்ததுங்க…
மாணிக்கம் : ம்ம்… கொஞ்சம் பிரச்சனை சால்வ்… நாளைக்கே, நான் டியூட்டிக்கு போகனும். திரும்பவும், ஜீன் மாதம் 2 மந்த் பெங்களூரு போகனும் பா..
மாலதி : என்னங்க வந்ததும் வராததுமா… ஒரு பெரிய புரோக்கிராமோடதான் வந்திருக்கிறீங்க போல…
மாணிக்கம் : என்னடி பன்னரது.. என் வொர்க் அப்படி.. நான் என்ன பண்ண…
மாலதி : சரிங்க.. அப்போ, நாளைக்கே நாம்ப அனைவரும் கிழம்புவதா..
மாணிக்கம் : உடனே, சுகன்யாவ கூட்டீட்டு எப்படி கிளம்புவது. அவளுக்கு இங்க விட்டுட்டு வர சங்கடமா தானே இருக்கும். ஷோ ஒரு 2 நாள் இங்கயே தங்கீட்டு, அப்புறம், பூஞ்சோலை போய், அப்பா அம்மா கூட ஒரு வாரம் தங்கீட்டு வாங்க.. சுகன்யா, வினிதாவிற்கும் ஒரு சேஞ்சா இருக்கும். அதோடு, பசங்களும் போகனும் நு சொல்லீட்டு இருந்தாங்கள…
மாலதி : சரீங்க.. அப்படியே பண்ணீடரேன்.. அப்புறம், இந்த வீட்ட இப்படியே பூட்டி வைத்து விட்டு போக முடியாது தானே..
மாணிக்கம் : அதுக்கும் ஏற்பாடு பண்ணிவிட்டேன். இப்போ குமார் இங்க தான் இருக்கான். அவன்கிட்ட சொல்லீ வீட்டு வாடகைக்கு ஆள் பார்க்க சொல்லீட்டேன்.. முப்பதாவது நாள் முடிந்ததும், டெனன்ட் வர மாதிரி பண்ணீடலாம்.
மாலதி : ஹோ.. குமார் அண்ணா இங்க தான் இருக்கிறாரா… பார்த்து ரொம்ப வருஷம் ஆகுது…
மாணிக்கம் : ம்ம்ம்… நானும் தான்.. இடை இடையில் போனில் பேசிக் கொள்வோம்..
மாலதி : அவங்க கல்யாணத்தப்போ பார்த்தது.. அதுக்கப்புறம், வேலை கிடைத்து சென்னை போய்டாங்கல…
மாணிக்கம் : ம்ம்… பிஷ்னஸ் பண்ணலாம் நு, 2 வருசத்திற்கு முன்னாடி பொள்ளாச்சிக்கு வந்துட்டாங்க..
மாலதி : ம்ம்ம்… விஜி (குமாரின் மனைவி) இப்போ எப்படி இருக்கிறாள்..
மாணிக்கம் : ம்ம்.. அவளுக்கென்ன.. ராணி போல இருக்கிறாள்…
மாலதி : ஆமாம், அவங்களுக்கு எத்தனை குழந்தைகள்…
மாணிக்கம் : அவங்களுக்கு இரண்டு குழந்தைகள்.. முதலில் ஒரு பெண், தமிழரசி, நம்ப ஐஸ் வயசு தான். 12த் எழுதி இருக்கிறா.. அதுக்கு அப்புறம், பெரிய கேப் விட்டு பையன், இப்போ 3 வது படிக்கிறான்…
மாலதி : பார்த்து ரொம்ப நாள் ஆச்சுங்க…
மாணிக்கம் : ம்ம்.. இங்க தானே இருக்க போறீங்க.. குமாரின் போன் நம்பர் தரேன்.. ஒரு நாள் போய் பார்த்துவிட்டு வாங்க..
மாலதி : ஆமாம், குமாரின் அத்தை எப்படி இருக்கிறார்கள்.. கிருபா எப்படி இருக்கிறாள்…
மாணிக்கம் : எல்லோரும் நல்லா இருக்கிறார்கள் என்று குமார் சொல்லி இருக்கிறான். அவர்களை பற்றி சரியாக தெரியவில்லை.. நீ குமார பார்க்க போவ தானே, அவன்கிட்டேயே எல்லாம் கேட்டு தெரிந்துக்கோ…
மாலதி : சரிங்க… நீங்க கொஞ்சம் ரெஷ்ட் எடுங்க.. நான் சுகன்யாகிட்ட போய் இருக்கிறேன்…
மாணிக்கம் : ம்ம்ம்… அப்புறம், நான் ஏவினிங்கே கோயமுத்தூர் போகனும். அப்போ தான் மார்னிங் டியூட்டீக்கு போக முடியும்…
மாலதி : ஆமாம், இங்க இருந்து 5 மணி நேரம் பாருங்க… நீங்க காரில் போர ஸ்பீடுக்கு ஒரு மணி நேரத்தில் போய்விடுவீர்கள் இதுக்குள்ள என்ன அவசரம்.. அதெல்லாம் முடியாது காலையில் போகலாம்..
மாணிக்கம் : பெங்களூரு போய் வந்ததுக்கு ரிப்போர்ட் ரெடி பண்ணனும் டீ.. வந்தவுடன், அப்படியே வந்துட்டேன்.. அதுனால தான்…
மாலதி : எப்போ பாரு வேளை தான்.. இங்க நாங்க இருக்கிறோம் நு நியாபகம் இருந்தால் சரி….
மாணிக்கம் எதுவும் பேசாமல், அமைதியாக இருந்து கொண்டு, அவள் அருகில் சென்று, அவளுடைய உதட்டில் தன் உதட்டை பதித்து அழுத்தமாக முத்தமிட்டு, என் செல்லம்ல புரிந்துக்கோ டீ… என, மாலதியும் வெட்கத்தில் தலையை குனிந்து கொண்டு, எதாவதுனா, என்ன எப்படி அமைதியாககரதுனு தெரிந்துக்குங்க… ரொம்ப மோசம் பா நீ…. என்று சினுங்க… மாணிக்கம், லேசாக அவளுடைய மார்பை அவளுடைய புடவையுடன் சேர்த்து அழுத்த… உடனே தள்ளிவிட்டு… என்னங்க இது நம்ப வீடு இல்ல…. அதுவும்… விட்டா… நான் கிழம்பறேன்.. நீங்க என்னமோ பண்ணுங்க… சரி ஈவனீங்கே கிளம்புங்க.. இப்போ ரெஸ்ட் எடுங்க…… என்று சொல்லிக் கொண்டே ரூமை விட்டு வெளியே போனாள்…
மாலையானதும் மாணிக்கம் கோவை கிழம்பினான். சந்தியா குமாரை பார்க்க போகலாம் என்ற முடிவில் அவனுக்கு கால் பண்ண, குமார் அட் ரஸ் சொன்னான். அதனை வினிதாவிடம் கொடுத்து கேட்டு கொள்ள சொன்னாள். பின், மாலதி கிளம்ப, அனைவரையும் கூப்பிட்டு பார்த்தாள். யாருமே வர மாட்டேன் என்று சொல்ல, அருணை கூப்பிட்டு வழு கட்டாயமாக அழைத்துச் செல்ல முற்பட,
அருண் : அம்மா எனக்கு வழி தெரியாது மா… நான் இங்கேயே இருந்துக்கிறேன்.
மாலதி : டேய் போறதே ஆட்டோவில் தான் டா.. அவன் சரியா கொண்டு போய் விட்டு விடுவான். நீ எனக்கு துணைக்கு மட்டும் வந்தால் போதும்..